Wyjaśnij co to jest Epikureizm i Stoicyzm Błagam pomóżcie.Potrzebuję tego na jutro.Tylko napiszcie dobrze.

Epikurejczycy przyjęli filozofie, która polegała na życiu pełnią życia. Radowaniem się z każdej rzeczy i kierowanie się emocjami natomiast stoicy przyjęli odwrotną filozofię, która polega na kierowaniu się w życiu rozumem, a nie uleganiu emocjom. Z tej filozofii wywodzi się frazeologizm "stoicki spokój"

Epikureizm, 1) hellenistyczny system filozoficzny, którego twórcą był Epikur i który wypływał z dwóch źródeł: A) kultu życia i pragnienia szczęścia. B) z trzeźwej postawy umysłu, ufającego temu, co mu bezpośrednio jest dane i operującego wyłącznie konkretnymi wyobrażeniami. Epikureizm głosił: - sensualizm psychologiczny, opierający poznanie na wrażeniach zmysłowych. - zasady logiki indukcyjnej określającej, jak należy poprawnie uogólniać spostrzeżenia poznawcze. - etykę hedonistyczną opartą na przeświadczeniu, że szczęście polega na doznawaniu przyjemności, a nieszczęście na doznawaniu cierpienia. Brak cierpienia (eudajmonia) był odczuwany jako przyjemność. Zgodnie z zasadą hedonizmu radość jest wrodzona człowiekowi i nie potrzebuje on o nią zabiegać, wystarczy tylko, by ciało było zdrowe i dusza spokojna a życie będzie rozkoszą. Wg epikureizmu wartość posiadają jedynie dobra doczesne. Człowiek jest odpowiedzialny za własne szczęście i nieszczęście. Spokój jest najdoskonalszym stanem a oświecony umysł jedynym środkiem przeciwko niepokojowi. W filozofii przyrody epikureizm wyrzeka się czynników nadprzyrodzonych i uznaje wszelkie byty za cielesne, ciała za zbudowane atomistycznie, zdarzenia za uwarunkowane przyczynowo, a przyczyny za działające mechanicznie. 2) epikureizm okresu cesarstwa rozwinięty przez Diogenesa z Ojnoanda, żyjącego za czasów Trajana, występował przeciwko wierze w objawienie i narastającym tendencjom mistycznym. 3) epikureizm okresu renesansu (odrodzenia) stał się podstawą rozwoju filozofii przyrody, popularyzacji zasad etycznych upowszechnianych w literaturze i sztuce. stoicyzm (łc. stoicus ‘stoik’ z gr. stoikós od Stoá Poikíle, portyk w Atenach, gdzie nauczał Zenon z Kiiton) 1. filoz. doktryna filozoficzna zapoczątkowana w III w. p.n.e. przez Greka Zenona z Kition, zajmująca się etyką i uznająca cnotę za najwyższe i jedyne dobro; warunkiem pełnego szczęścia oraz wolności człowieka jest zasada umiarkowania zarówno w smutku, jak i radości