Był sobie pewien wybitny gitarzysta. Pewnego dnia spełniło sie jego największe marzenie. Dostał szansę zagrania koncertu w Sal Kameralnej, lecz pod jednym warunkiem: musiał przy tym zaśpiewać. Martwił sie biedaczyna, martwił, nie umiał bowiem wcale śpiewać, gdyż nie mial do tego talentu. W ostatni wieczór przed koncertem, gdy starapiony kładł sie spac, coś leżące na krześle przemówiło: - Nie matrw się Stefanie! Ty tylko ruszaj ustami a to ja zaśpiewam tę pieśń! Zdumiony człoweik podszedł do krzesła, ale nic takiego nie znlazł. Poszedł spać. Następnego dnia, stojąc już na scenie, Stefan poprawił muchę i zasiadł na krześle"Może jakoś sie uda" myślał sb. Juz otwierał usta by zaśpiewać, gdy piękny męski głos wydobył sie z gitary. Stefan nie tracąc głowy ruszał ustami, by wyglądało, że to on tak śpiewa. Za występ dostał owacje na stojąco, a Sala Kameralna uznała go za swojego członka. Tak to właśnie gadająca gitara uratowała kariere Stefana.
