Opisz w skrócie budowę geologiczną Polski

Budowa geologiczna Polski. Na terenie Polski spotykają się trzy wielkie jednostki tektoniczne: platforma prekambryjska, platforma paleozoiczna i alpidy. Platforma prekambryjska zwana wschodnioeuropejską obejmuje południowo-wschodnia część Europy. To najstarsza z część naszego kontynentu. Jej zachodnia granica przebiega od półwyspu Jutlandzkiego, wzdłuż Wisły, aż do Morza Czarnego. Powierzchnia cokołu platformy jest zróżnicowana, tworzą ją wzniesienia i obniżenia (np. wyniesienie mazursko-suwalskie, obniżenie nadbałtyckie). Platforma ta składa się z dwóch części: krystalicznego fundamentu i pokrywy osadowej. Podłoże tworzą granitoidy oraz zmetemorfizowane skały krystaliczne takie jak gnejsy, łupki krystaliczne czy amfibolity. Zachodnia część Polski znajduje się na platformie paleozoicznej. Największe przekształcenia geologiczne nastąpiły tu w orogenezie kaledońskiej i orogenezie hercyńskiej. Cały obszar jest pokryty grubą warstwą osadów pochodzących z ery mezozoicznej i kenozoicznej. Jedynymi obszarami wydźwigniętymi są Sudety i Góry Świętokrzyskie. W Sudetach znajdują się najstarsze skały w Polsce – gnejsy w Górach Sowich. Alpidy to najwyższe i najmłodsze góry Ziemi. W tej grupie znajdziemy Himalaje, Alpy, Pireneje, ale także polskie Tatry, Karpaty czy Pieniny. Alpidy to orogeny (czyli górotwory) wypiętrzone w czasie orogenezy alpejskiej. Do tego obszaru geologicznego należy także przedgórze karpackie, tzw. rów przedkarpacki wypełniony osadami miocenu (od 23,03 mln do 5,332 mln lat temu).