Cechy dźwieku i budowa ucha.

Dźwięk to, fala akustyczna rozchodząca się w ośrodku sprężystym lub wrażenie słuchowe wywołane tą falą. Fale akustyczne to fale głosowe, czyli falowe podłużne zgęszczenia i rozrzedzenia powietrza odczuwane przez ucho ludzkie (dźwięk). Budowa ucha: Ucho dzielimy na trzy części: - ucho zewnętrzne - ucho środkowe  - ucho wewnętrzne Ucho zewnętrzne Składa się z małżowiny usznej oraz przewodu słuchowego zewnętrznego.  Ucho środkowe Składa się z jamy bębenkowej, która oddzielona jest od przewodu słuchowego błoną bębenkową, łańcucha kosteczek słuchowych (młoteczek, kowadełko i strzemiączko), jamy sutkowej oraz trąbki słuchowej, której zadaniem jest m.in. wyrównanie ciśnienia pomiędzy uchem środkowym a częścią nosową gardła. Ucho wewnętrzne Skłąda się z błędnika kostnego (składacy się ze ślimaka , przedsionka oraz trzech kanałów półkolistych) , błędnika błoniastego oraz nerwu przedsionkowo-ślimakowego. Podstawową funkcją ucha zewnętrznego i środkowego jest zapewnienie odpowiendiej transmisji fali dźiwękowej ze środkowiska zewnętrznego do receptorów znajdujących się w uchu wewnętrznym. Widmo to rozkład natężenia promieniowania w zależności od jego energii, częstotliwości lub długości fali, dostarcza wielu informacji o źródle danego promieniowania (tzw. widmo emisyjne), a często i o ośrodku, przez który ono przenikało. Ze względu na rodzaj widma dźwięki klasyfikuje się następująco: 1) ton (dźwięk prosty) - drganie sinusoidalne o jednej częstości. 2) wieloton harmoniczny (dźwięk złożony) - drganie będące sumą drgań sinusoidalnych o częstościach będących wielokrotnościami (1,2,3,...) częstości podstawowej. 3) wieloton nieharmoniczny - drganie będące sumą nie uporządkowanych drgań. 4) szum - dźwięk o ciągłym widmie. Barwa dźwięku to jedna z podstawowych cech wrażeniowych dźwięku pozwalająca na szeregowanie dźwięków pod względem ich ostrości, jasności, dźwięczności itd. oraz ich rozróżnianie mimo jednakowej wysokości, głośności i czasu trwania. Barwa dźwięku może być wielowymiarowa, np. dźwięki mogą być jednocześnie ostre, jasne i chropowate. Głośność to wielkość charakteryzująca subiektywne odczuwanie natężenia dźwięku przez człowieka, zależy od natężenia i częstotliwości dźwięku. Przy stałym natężeniu jako najgłośniejsze odbierane są dźwięki o częstotliwości 3-4 kHz, zaś jako najmniej głośne dźwięki o częstotliwości poniżej 100 Hz oraz powyżej 10000 Hz. Jednostką głośności jest son. Son to jednostka głośności. 1 son odpowiada 40 fonom przy częstotliwości dźwięku 1 kHz. Fon czyli jednostka poziomu głośności wyrażona w skali decybeli, 1 fon odpowiada poziomowi głośności dźwięku o częstotliwości równej 1 kHz i o poziomie ciśnienia akustycznego 1 dB (1 fon = 1 dB, przy 1kHz).

Cechy dźwięku: głośność, nośność

Pedagogika specjalna, wykłady z IV sem., prof. Kozłowski, EUHE

Aspekty historyczne: -
•pierwsze domu poprawcze dla chłopców wykolejonych –
•platon-dominowało prawo bezwzględnej selekcji-
•arystoteles –pierwsze wieki naszej ery: 315-cesarz rymu zabronił bezkarnego zabijania dzieci I ...