Lampa żarowa, zwana potocznie żarówką jest jednym z najstarszych elektrycznych źródeł światła. Żarówki z racji swej prostoty i łatwości użycia można znaleźć praktycznie w każdym miejscu na świecie. Są powszechnie stosowane do ogólnych celów oświetleniowych w gospodarstwach domowych oraz oświetleniu dekoracyjnym. Biorąc pod uwagę liczbę punktów świetlnych, w których świecą żarówki oraz mnogość jej odmian okazuje się, że jest nadal ona najpopularniejszym źródłem światła sztucznego, jakie używa człowiek. Jest jednak systematycznie wypierana przez nowe generacje bardziej efektywnych energetycznie źródeł światła. Żarówkę wynalazł i zaprezentował publiczności w 1879 r. Thomas Alva Edison. Pierwsze żarówki miały skrętkę zbudowaną z włókna węglowego, które uzyskiwano ze zwęglonego włókna drewna bambusowego. Skuteczność żarówek pod koniec XIX w. wynosiła 2 lm/W przy trwałości około 600 godzin świecenia. Mimo że dzisiejsza 100- watowa żarówka ma wydajność siedmiokrotnie wyższą i świeci średnio przez 1000 godzin, nadal nie można jej nazwać wydajnym źródłem światła, ponieważ pochłania bardzo dużo energii i jedynie niewielką jej część (2–5%) przekształca w światło. Reszta pobranej energii elektrycznej uwalniana jest w postaci ciepła.
