11 listopada 1918 roku określa nam moment odzyskania niepodległości przez Polskę. Po 123 letniej niewoli naród polski odzyskał upragnione granice swojego państwa. Do Polski powróciły dawne ziemie znajdujące się pod trzema zaborami. Przywrócenie suwerenności narodowi , który przez lata o nią walczył spełniło marzenia pięciu pokoleń Polaków , którzy zachowali polskość przede wszystkim w kulturze. Kultura była tym czynnikiem , który pozwalał narodowi trwać w działaniu przeciw zaborcom. Polacy nigdy nie utracili swojej tożsamości kulturalnej. Istniała ona niezależnie od polityki jaką prowadzili zaborcy ,współtworząc rytm życia narodu. Ważną kwestia jaka nasuwa się na myśl była mianowicie rola kultury polskiej w niepodległej II Rzeczpospolitej (1918 – 1939). Okres ten (XX-lecia międzywojennego) wraz z istotną zmianą sytuacji Polaków wpłynął na nowe kształty polskiej kultury , która teraz będzie wpływać na rozwój społeczeństwa , odpowiedzialnego za przyszłe losy państwa. Polska była krajem licznych podziałów ( wynikających z eksploatowania jej ziem przez zaborców ) min. ekonomicznych a także kulturalnych. Rozwój kulturalny nie przebiegał jednolicie na ziemiach dawnych zaborców, podlegał on ogromnemu zróżnicowaniu wynikającego z polityki (stosowanej przez zaborców), wymierzonej w polskość. W dzielnicach pruskich w wyniku zagrożenia germanizacją wysunęło się wzmocnienie ekonomicznych i kulturalnych fundamentów społeczeństwa. W Wielkopolsce nie rodziły się nowe prądy literackie ani żadne dzieła litrackie. Ważniejsze było zakładanie spółek parcelacyjnych , gazet dla ludzi , czytelni i towarzystw oświaty. Poziom cywilizacji tej dzielnicy był znacznie wyższy niż w dwóch pozostałych zaborach. Natomiast życie umysłowe i kulturalne kwitło w Galicji. Autonomia galicyjska i swoboda życia narodu zwalniały z działań mających na celu zniewolenie społeczeństwa.
