Hieroglify (z stgr. ἱερογλυφικά hieroglyphika, dosł. "święte znaki") – najwcześniejszy rodzaj pisma starożytnego Egiptu, obok pisma hieratycznego i demotycznego. Nazwa wywodzi się (podobnie jak nazwa władcy - faraona) z greki i oznacza święte znaki. Ponieważ Hellenowie nie mogli ich zrozumieć, nie przypuszczali że służą do pisania. W piśmie hieroglificznym występują 3 rodzaje znaków: * znaki fonetyczne * znaki ideograficzne * determinatywy Określenie "hieroglify" stosowane jest także w stosunku do innych rodzajów pisma piktograficznego, używanego przez m.in. Azteków, Majów. Hieroglify odczytał w 1822 roku Jean-François Champollion na podstawie inskrypcji na kamieniu z Rosetty oraz analizy języka koptyjskiego, ostatniej fazy rozwojowej języka dawnych Egipcjan. Udowodnił, że egipskie hieroglify opierały sie na zasadzie fonetyczności zapisu. Swoje spostrzeżenia przedstawił w artykule pt. "List do Pana Dacier dotyczący alfabetu hieroglifów fonetycznych" (Dacier był sekretarzem francuskiej Akademii Inskrypcji i Literatury).
W roku 1822 odzczytał hieroglify uczony angielski Jan F. Champollion, dzięki zbadaniu tzw. kamienia z Rosetty, na którym wyryty był tekst trzema systemami znaków: hieroglificznym, demotycznym i greckim.