Proszę tu jest cały opis przedstawienia :) Historyjka jest prościuteńka: w studio urody poznajemy fryzjerkę i fryzjera – ona jest zwyczajną sobie kobitką, on mężczyzną z gatunku „kochających inaczej". W gronie klientów znajdują się szemrany handlarz antykami, żona lokalnego polityka i dwaj faceci - jeden o mętnym spojrzeniu i drugi gruboskórny - którzy w intrydze kryminalnej okażą się postaciami kluczowymi. Odchodzi strzyżenie, mycie głów, golenie, nawijanie włosów na wałki, suszenie i modelowanie przy akompaniamencie dobiegającego z piętra wyżej nękającego dudnienia fortepianu. Do momentu, kiedy nagle usłyszymy kobiecy krzyk: ktoś zabił pianistkę! jak się okaże, nożyczkami ukradzionymi z zakładu fryzjerskiego). Kto zabił, jest pytaniem do widzów, którzy indywidualnie muszą zająć stanowisko w tej sprawie. Na scenie gruboskórny klient w okamgnieniu okazuje się komisarzem policji, a ten mętny jego asystentem. - Nikt stąd nie wyjdzie, nikt nie opuści sali, zanim nie wykryjemy zbrodniarza! - wołają przy pełnym świetle na widowni tak przekonywująco, że spłoszeni widzowie wciskają się głębiej w fotele. I szybko nadchodzi taki moment, że właśnie ciebie, i ciebie widzu, policjant zapyta, nawet w czasie przerwy, na kogo byś wskazał? Bo świadkiem jesteś! Masz powiedzieć, coś widział, kogoś widział, i zdecydować, kto zabił. Dysponujesz prawdziwą władzą! Rzecz jasna, nad kimś na scenie, ale jednak ją masz! Chociaż rzecz cała dzieje się w teatrze w upozorowanym salonie fryzjerskim, nad którym piętro wyżej popełniono wirtualne morderstwo, widzowie mają takie miny jakby rzeczywiście dane im było uczestniczyć w przesłuchaniu w sprawie o zabójstwo. Bowiem aktorzy tak blisko współistnieją i współdziałają z poniekąd z konieczności aktywną publicznością, że trochę zaciera się granica: scena - widownia, iluzja - prawda. Pod koniec spektaklu, nie sposób jeszcze nie pomyśleć, że oto zostaliśmy sprowokowani do refleksji, czy nie za łatwo wydajemy sądy o kimś?
