Flamenco – pochodzenie tego słowa nie zostało jednoznacznie wyjaśnione. Przypuszcza się, iż pochodzi od łacińskiego słowa „flamma”, oznaczającego ogień. To wyjaśnienie wiązałoby się z ognistym charakterem hiszpańskich pieśni i tańców narodowych. Według innych badaczy nazwa ta wywodzi się od słowa „Flandria” i dotarło do Hiszpanii w XVI wieku za pośrednictwem przybywających tu właśnie z Flandrii Cyganów. Inne źródła wskazują na pochodzenie nazwy flamenco od słowa „Flamandczyk”. W wieku XVI na dworze hiszpańskim panowała znienawidzona ogólnie arystokracja flamandzka. Słowo „Flamandczyk” stało się wówczas synonimem osoby chytrej. Ponieważ Cyganów postrzegano wtedy jako włóczęgów i oszustów, ich twórczość określano słowem „flamenco”. Jeszcze inna interpretacja tej nazwy wiąże się z podobieństwem figur tańca flamenco do zachowania się i ruchów flaminga (którego nazwa w języku hiszpańskim brzmi właśnie „flamenco”). Uważa się, że powstanie samego tańca wiąże się z praktyką wykonywania muzyki cygańskiej na terenie Hiszpanii, przede wszystkim w Andaluzji. Stamtąd bowiem pochodzi jego tradycja. Taniec ten wykonywany może być solo, w duecie lub w grupie. Za jego pośrednictwem opowiada się pewną historię, zaś ruchy ciała i wykonywane przez tancerzy gesty wyrażają ich stany emocjonalne, podkreślają też znaczenie słów oraz towarzyszącej im muzyki. Ta wykonywana jest głównie na gitarze, rzadziej z towarzyszeniem skrzypiec, wiolonczeli czy fletu. Jest to taniec bardzo rytmiczny, zaś rytm ten wybijany jest poprzez klaskanie w dłonie, pstrykanie palcami oraz za pomocą kastanietów. Dość charakterystyczne są stroje tancerzy flamenco. U kobiet jest on bardzo kolorowy: falbaniasta spódnica lub suknia, gorset i chusta. Nieraz uzupełnieniem bywa wachlarz lub kwiat. Strój mężczyzny jest utrzymany w stonowanych barwach: ciemne spodnie i kamizelka, biała koszula, apaszka pod szyją, buty przypominające te do jazdy konnej, płaskodenny kapelusz. . o to chodziło ?
