Okres Powojenny

OKRES POWOJENNY

Berlin pozostał stolicą Niemiec do zakończenia II wojny światowej w 1945 roku. Na konferencjach w Teheranie, Jałcie i Poczdamie ustalone zostały zasady polityki wobec Niemiec. Już wtedy zdecydowano o podziale państwa i samego Berlina pomiędzy zwycięskie mocarstwa. 5 czerwca 1945 roku obwieszczono objęcie przez Francję. Stany Zjednoczone, Wielką Brytanią i Związek Radziecki najwyższej władzy w podzielonych na cztery strefy okupacyjne Niemczech, na cztery sektory okupacyjne podzielono także Berlin.
W pierwszych latach po wojnie strefy wpływów alianckich i rosyjskich nie były zbyt wyraźnie rozgraniczone. Później stosunki między ZSRR a pozostałymi aliantami stawały się coraz bardziej napięte i pod koniec lat 40. w historii świata rozpoczął się ponury okres zimnej wojny. Bezpośrednią przyczyną zaostrzenia konfliktu między aliantami a ZSRR była reforma walutowa w zachodniej strefie okupacyjnej i wprowadzenie do obiegu marki zachodnioniemieckiej. Rosjanie nalegali, by w całym mieście obowiązującą walutą była marka wschodnia, jednak rada miasta odrzuciła tę propozycję i wybrała walutę zachodnią. Wzrastające napięcie groziło wybuchem trzeciej, tym razem już atomowej, wojny światowej.
Berlin znajdował się w samym środku rosyjskiej strefy okupacyjnej i obecność w nim wojsk alianckich była Rosjanom bardzo nie na rękę. Dlatego postanowili odciąć miasto od dostaw z zewnątrz. Zamknęli wszystkie drogi i tory kolejowe wiodące do Berlina z Niemiec Zachodnich. Odcięli również dostawy energii elektrycznej. Berlin dysponował miesięcznymi zapasami żywności, węgla miał na niecałe dwa tygodnie. Rozpoczęła się całkowita blokada miasta.