I połowa XIX wieku to początkowy szok związany z całkowitą anichilacją (zniknięciem) naszego państwa. W 1807 roku państwo polskie jednak otrzymało w pewnym stopniu autonomię. Taki status został nam nadany przez Napoleona Bonaparte. Państwo polskie otrzymało nazwę księstwo Warszawskie, stało się poplecznikiem Francji. Wraz z końcem epoki Napoleona na tronie Francji początkowo państwo polskie niepodległości nie utraciło. Na mocy kongresu wiedeńskiego (1814-1815) powstało suwerenne i niepodległe Królestwo Polskie. Rzeczywistość była jednak brutalna i Polska rządzona była solidarnie przez zaborców. Zabór pruski i rosyjski starał się wyzbyć wszelkich oznak kultury polskiej. Stworzono pojęcia germanizacji i rusyfikacji (nakłanianie ludzi do przyjęcia kultury, języka itp. niemieckiego i rosyjskiego. Inaczej rzecz przedstawiała się w zaborze austriackim. Austriacy stworzyli nam autonomiczną jednostkę - Galicję, w której panowała absolutna wolność narodu polskiego. Polacy mieli jednak poczucie, że nie mają solidnego państwa i zorganizowali powstanie listopadowe, zakończone klęską. W Galicji nic to nie zmieniło, natomiast w innych zaborach trwały represję. Wielu Polaków, a w szczególności elita umysłowa zdecydowała się na ucieczkę z Polski. Mówi się o tzw. Wielkiej Emigracji.
Jaka była sytuacja polityczna ziem polskich pod zaborami w 1 połowie XIX wieku? Proszę o wmiarę wyczerpujący opis.
Odpowiedź
Dodaj swoją odpowiedź