Przywiązany do pióra - nie więcej niż pióro umierając zważyć w palcach - piszę swoją sprawę - każdą literę gotów płacić skórą. Szukam jak tutaj p a t r i a, ledwo czuję strawę - świeżutką rybę - co ją podniesiono trzepoczącą na mieczu i którą tak smacznie jemy, że od tej ryby dopiero się zacznie przemiana smaku ojcowizny. Dłonią galijską skrobię pergamin - mądrzejszy o całe piękno składni Cezara i o to, jak to dziadowie moi swój las i swe błoto, i własną rybę bronili. Dziś mniejszy od laskowego orzecha mnich liczę już, ile zapłacą na tej ziemi za obiad spokojny... I chociaż władca krwawy i niebogobojny, wspomniawszy rzymskie prozy, kark przed nim pochylę, a nawet dodam przypraw. Nie wiem, może lepiej rządziłby naszą rybą ten, co teraz ślepi jak czerw zwinięty w lochu. Nie napiszę o nim - wymyślę za to, jak król w cieple łaźni przebaczał winnym i rózgami gonił waląc w zad po ojcowsku. Że się zawsze błaźni podobny mi kronikarz, że w Rzymie uczono czystszej od miecza prawdy... Nie dla nas, co w bagnach siedząc trzymamy swoje, owa rzymska prawda, cnota jawniejsza od szyku legionów. * Dziejopis tutaj zawsze niby złodziej, Anonim czyni swoje, Anonim odchodzi nie wiedząc nawet, czy ryby obronił...
