1. Regiel dolny - Pasmo regla dolnego stanowią na ogól lasy i polany położone najniżej czyli do wysokości 1200 m n.p.m. Lasy tej strefy są na ogół bukowo-jodłowe . Jodła wyraźnie odcina się od reszty lasu jako jaśniejsze pasma. Na jesień obszary bukowe przyjmują kolory od żółtego do czerwonego. Z drzewa bukowego był przez lata otrzymywany dobrej jakości węgiel drzewny, dla hut, kuźni i hamerni, dlatego lasy bukowe były przez lata mocno eksploatowane. Najlepiej zachowane lasy regla dolnego występują w okolicach Dolin Białego, Strążyskiej i za Bramką. Lasy bukowe i bukowo-jodłowe rozwinęły się na glebach na podłożu skał osadowych o dużej zawartości wapnia. W stefie regla dolnego oprócz buku i jodły występuje również świerk i sporadycznie jawor. Na wiosnę, zanim rozwiną się liście buczyny eksploduje, dzięki dużej ilości światła roślinność runa leśnego. Kwitnie wtedy liliowy żywiec gruczołowaty i wawrzynek wilcze łyko. Na biało kwitnie rzeżucha trójlistkowa, pojawiają się paprocie, a wśród nich paprotnik kolczasty. Na obrzeżach lasów bukowych kwitnie lilia złotogłów i kuszczyk rdzawoczerwony. Miejsca najlepiej oświetlone upodobały sobie naparstnica zwyczajna bez koralowy i popularna w całej Polsce wierzbówka kiprzyca. Regiel górny- Ta strefa roślinna obejmuje wysokość od 1200 m do ok. 1550 m n.p.m. (w Tatrach Wysokich nawet 1650 m) Jest ona porośnięta borem świerkowym. W niewielu miejscach zachowała się pradawna górnoreglowa puszcza tatrzańska. Można ją spotkać na stromych zobczach Wołoszyna, w Dolinie Waksmundzkiej, na stokach Miedzianego, Żabiego, Opalonego oraz w górnych partiach Doliny Kościeliskiej i Chochołwskiej. Poza świerkami w strefie górnoreglowych lasów można spotkać jarzębinę i limbę. W runie leśnym obszarów zasobnych w wapń, a więc głównie Tatr Zachodnich obfitują w mchy, występuje tu również paprotnik ostry i kosmatka olbrzymia. Można tu także spotkać znany z niższych partii Tatr żywiec gruczołowaty. W miejscach bardziej nasłonecznionych rośnie wiciokrzew czarny, a na drzewach gdzieniegdzie pojawia się powojnik alpejski. Jest on bardzo chrakterystyczny zarówno w okresie kwitnienia jak i owocowania. Na bardziej ubogich glebach regla górnego, a więc na podłożu granitowym wyrasta borówka brusznica i borówka czernica, podrzeń żebrowiec oraz wiele mchów. Wielką osobliwością regla górnego stanowi wspomniana wcześniej limba. Dobrze zachowane lasy limbowe porastają zbocza Wołoszyna, Żabiego i Miedzianego. Limba poza Tatrami nie występuje nigdzie indziej w Polsce. Z kwiatów regla górnego najpowszechniejsza jest goryczka trojeściowa kwitnąca na obrzeżach lasów i polanach, goryczka orzęsiona, dzwonek skupiony Piętro kosodrzewiny- Kolejną strefą roślinną rozciągającą się pomiędzy 1500 m a 1800 m n.p.m. jest kosodrzewina. Najbujniejsza rośnie na wysokościach górnej granicy lasu i osiąga wysokość nawet do 3 m. Im wyżej tym staje się ona rzadsza i niższa. Na wysokościach ok. 1800 m rośnie tylko kępkami i ma wysokość kilku cm. Kosodrzewinie towarzyszy jarzębina zwyczajna w odmianie górskiej, czyli odporniejszej na ostre warunki klimatyczne, jarząb mączny oraz jarząb nieszypułkowy. Poza tym występuje tu róża alpejska i wierzba śląska. Wilgotniejsze obszary kosodrzewiny upodobały sobie takie gatunki jak wysoka miłosna górska, oraz modrzyk, ciemiężyca zielona i omieg górski. Na brzegach potoków i wilgotnych upłazach rośnie trujący tojad mocny, endemiczna ostróżka tatrzańska oraz arcydzięgiel litwor wykorzystywany niegdyś do wytwarzania olejków zapachowych. Obszary bardziej suche są królestwem traworośli wśród których dla gleb bezwapiennych najważniejszym jest trzcinnik owłosiony. Tam też rosną: goryczka kropkowana, mięsisty prosienicznik jednogłówkowy o żółtych kwiatach oraz kuklik górski. Piętro halowe lub piętra hal ( niewiem) - Ta strefa roślinności rozciąga się pomiędzy 1800 m a 2300 m n.p.m. Oczywiście w niektórych miejscach górna granica przebiega nieco niżej. Np. na zimnych, północnych ścianach Świnicy hale kończą sie na wysokości 2100 - 2200 m n.p.m. W tej strefie na podłożu wapiennym wystepują: sesleria tatrzańska, dębik ośmiopłatkowy i wierzba żyłkowana, wierzba zielna. Obok nich rosną: skalnice: seledynowa, gronkowa i darniowa, fiołek alpejski, jaskier okrągłolistny, siekiernica górska. Miejsca wilgotniejsze i wyleżyska śniegowe stanowią ostoję skalnicy tatrzańskiej, nakrapianej, jaskra i tłustosza alpejskiego. Tereny o podłożu granitowym, a więc ubogie w węglan wapnia są zasiedlone przez sita skucinę i boimkę dwurzędową. Gatunki te porastają granie i miejsca pozostające pod sniegiem niezbyt długo. Obok nich występuje kostrzewa niska żyworodna, widłak wroniec, rdest żyworodny, a z kwiatów dzwonek alpejski, sasanka biała alpejska, zawilec narcyzowy, omieg kozłowiec oraz pasożyt - gnidosz okółkowy. Wilgotniejsze upłazy porasta pierwiosnka maleńka, wystepująca czasem masowo. Turnie- Najwyżej położone piętro roślinności rozciąga się od wysokości ok. 2300 m po najwyższe szczyty tatrzańskie. Pomimo najsurowszych warunków klimatycznych i bardzo krótko trwającego okresu wegetacyjnego (zima trwa tutaj 9 miesięcy) niektóre rośliny potrafią znaleźć tam dogodne warunki do rozwoju. Są wśród nich nie tylko porosty takie jak porost islandzki, chrobotki i alektoria. Wilgotniejsze zagłębienbia wsród skał porasta znana z niższej strefy pierwiosnka maleńka. W miejscach osłoniętych od wiatru rosną boimka dwurzędowa i kostrzewa niska żyworodna. Z roślin kwiatowych z trudnymi warunkami zmagają się: granitolubna lepnica bezłodygowa, posiadający żółte kwiaty starzec kraiński oraz goryczka przezroczysta. Na skałach często można spotkać zielony nalot wzorca geograficznego, stanowiącego symbiozę dwóch gatunków: mchu utrzymującego wilgoć i grzyba łączącego mech ze skałą. Na granitowych piargach zaś można spotkać skalnicę naprzeciwległą. 2. W Alpach : Ssaki: kozica koziorożec alpejski zając bielak polnik śnieżny niedźwiedź brunatny świstak Ptaki: pomurnik orzeł przedni pardwa płochacz halny wrończyk wieszczek Płazy: salamandra czarna salamandra plamista W Himalajach: Na południu doliny i przedgórza Himalajów zamieszkują gatunki należące do fauny orientalnej: tygrysy, nosorożce, słonie, małpy, mangusty, pandy. W Andach: Charakterystycznymi dla And gatunkami zwierząt są: lamy, gwanako, wikunia, grzechotnik, jaguar, pudu oraz symbol Andów, zagrożony wyginięciem, kondor wielki. Żyją tam także szynszyle i koszatniczki. 3. Szarotka alpejska- Na szycie każdego pędu znajduje się nietypowy jak dla tej rodziny kwiatostan. Na ogół w tej rodzinie kwiaty mają jeden koszyczek tutaj mamy kilka główkowatych koszyczków złożonych wyłącznie z bardzo niewielkich kwiatów rurkowatych. Wszystkie te koszyczki otoczone są najczęściej lancetowatymi liśćmi przekształconymi w podsadki kwiatowe. Podsadki kwiatowe mają bardzo gęsty kutner i sprawiają wrażenie siwych. Włoski wydają nam się siwe czy srebrzyste, dlatego że w ich wnętrzu są liczne komory zwierające powietrze. Pojedyncze kwiatki w koszyczku są albo męskie albo żeńskie. Gdyby ktoś chciał się zabawić w sprawdzenie jak taki kwiatek wygląda to informuję że pojedynczy kwiat żeński składa się z czteroząbkowej korony i słupka z długą szyjką i dwudzielnym znamieniem. Kwiat męski ma 5-ząbkową koronę i 5 pręcików o pylnikach zrośniętych w rurkę. Przy czym zawsze jeden kwiat męski otoczony jest kilkoma kwiatami żeńskimi. Kwiatki nie mają kielicha bo został on zamieniony w puch kielichowy. Ten puch kielichowy jest wykorzystywany w roznoszeniu niewielkich (1 mm) nasion przez wiatr. Sosna limba- Jest to drzewo iglaste, wolno rosnące. Może osiągnąć wiek do 500 lat. Nasiona limby są chętnie zjadane, a przy tym rozsiewane, przez ptaki, m.in. orzechówkę. Może ona zebrać ok. 25000 nasion w ciągu roku. Nie zjada ich od razu, tylko zakopuje w ziemi na zapas. Na terenie Polski gatunek podlega ścisłej ochronie. Liczę na naj ;)
