Warto zwrócić uwagę na genezę utworu - zalicza on się do cyklu Mickiewicza zatytułowanego "Sonety Krymskie" W pierwszych strofach sonetu opisuje się obraz morza, które jest niespokojne, zbliża się burza, sztorm, kataklizm. Podmiot liryczny twierdzi, że wraz z zachodzącym słońcem, niknie nadzieja. Reakcje ludzi (opisanych w wierszu) na nadchodzącą śmierć są różne - niektórzy drętwieją ze strachu, inni obejmują przyjaciół, bliskich, spędzając z nimi ostatnie chwile. Są tacy, którzy modlą się przed ich kresem. Tragizm utworu polega na tym, że jeden podróżny siedzi w odosobnieniu i żałuje, że niema nic do stracenia, jest samotny. Sądzę, że postać tę można uosobić z autorem utworu, ponieważ Adam Mickiewicz musiał odczuwać nostalgię z powodu odosobnienia od kraju i bliskich.
