Wracałem już z połowu,a sieci chude z głodu, Ten człowiek stał na brzegu,wypłynąć kazał znów. Gdy zarzuciłem sieci,wsłuchany w Jego słowa, Ja nie wiem,w jaki sposób,że ryb tam było w brud. ref: Ach,kim ty jesteś człowieku,że mocne są Twe słowa, Że moc jest w Twoich dłoniach,że idziesz w imię Boga. Poszedłem wtedy za nim,wesele było w Kanie, Tam z dzbanów pełnych wody dał wino parze młodej. Niejeden raz,gdy szliśmy, gdzieś ślepiec o grom błagał, On wtedy jednym słowem ślepemu wracał wzrok. Widziałem też tłum głodnych,jak o kęs chleba łkał, Najedli się do syta,choć pięć bochenków dał. I szedłem też po wodzie tak,jak szedł do mnie On, Zwątpiłem,zacząłem tonąć,On podał mi swą dłoń. Gdy w Pasche jadł wieczerzę,powiedział łamiąc chleb, Że to jest Jego ciało,a wino to Jego krew. A potem się Go zaparłem,widziałem jak dźwigał krzyż. Tak gorzko,gorzko płakałem i On wybaczył mi. Widziałem Go dnia trzeciego i w wieczerniku też był, A gdy wstępował w niebo,otuchy nam dodał i sił, A potem coś się stało,szum z nieba i ognia błysk I odtąd mnie ludzie pytaja,pytają mnie ludzie do dziś:
Nwm, ale mam to : Wiara Gdy serce człowieka nie może już bić, On wtedy umiera, przestaje żyć, Nikogo nie kocha, nic też nie czuje, A mówiąc krótko: nie funkcjonuje. Oddaje ducha, a jego ciało Wraca do prochu, skąd też powstało. Natomiast przyjaciele i bliscy jego Zadają jedno pytanie: dlaczego? To oni ścierając się z bezsilnością Zastanawiają się nad mającą nadejść przyszłością. Bo pełni wiary wszyscy ufamy, Że swoich zmarłych znów powitamy. Przekraczając granicę systemu obecnego Wkroczymy do Królestwa. Królestwa Bożego, Którego już dzisiaj oczekujemy, W którym raz na zawsze łzy z oczu otrzemy, Gdzie tylko łzy szczęścia będą i radości... Takiej właśnie oczekujemy przyszłości.
