Jaką rolę w życiu człowieka odgrywa przyjaźń?

Z pozoru to łatwe pytanie, jednak, aby dobrze na nie odpowiedzieć trzeba się głębiej zastanowić.
Swoje rozważania chciałabym rozpocząć od cytatu włoskiego pisarza Alessandro Manzoniego: „Wspaniałą rzeczą w przyjaźni jest świadomość, że tej osobie można powierzać swe tajemnice!”. Uważam, iż każda przyjaźń powinna mieć trwały fundament, jakim jest zaufanie. Wówczas, gdy chcemy opowiedzieć o swoich tajemnicach i mamy tę świadomość, że druga osoba zachowa to dla siebie, nie boimy się zwierzyć. Często jednak musi minąć bardzo dużo czasu, nim zaufamy drugiemu człowiekowi. Mówi nawet o tym jedno z przysłów: zjesz beczkę soli, nim poznasz do woli. Związek ten może symbolizować trudności, jakie muszą przejść przyjaciele, aby poznać swe mocne, ale także i te słabsze strony. Prawdziwa przyjaźń oznacza wyrozumiałość i tolerancję zarówno dla poglądów, jak i wad drugiej osoby. Zaś drugie znaczenie ukazuje, jak długo trwa proces powstawania prawdziwej i trwałej przyjaźni, bo chyba każdy przyzna, że sól w większych ilościach nie jest zbyt smaczna.
Przyjaźń jest to być może najbardziej pewne ze wszystkich uczuć. Gdy zawiedzie wszystko inne, kiedy znajdziemy się w trudnej sytuacji, możemy liczyć na to, że prawdziwy przyjaciel wyciągnie do nas pomocną dłoń, wysłucha nas i postara się nam pomóc. Trzeba jednak pamiętać, że przyjaźń to relacja działająca w dwie strony. Nie możemy oczekiwać ciągłych poświęceń ze strony przyjaciół, nic nie dając od siebie. Wówczas to nie jest przyjaźń, a tylko korzystna kalkulacja. Często bywa tak, że dopóki nie zostanie ona wystawiona na próbę nie do końca jest przyjaźnią. Jako przykład nasuwa mi się powieść A. Kamińskiego. Bohaterowie "Kamieni na szaniec" byli przyjaciółmi jeszcze przed wybuchem wojny, ale wspólna walka, która groziła śmiercią lub w najlepszym wypadku aresztowaniem scementowała ich przyjaźń.
Przyjaciele są rzadko spotykanymi skarbami, zarażają nas swoją radością i optymizmem, sprawiają, że na naszych twarzach panuje uśmiech. W końcu życie nie nie opiera się tylko na nieszczęściu. Są sytuacje, gdy wraz z naszymi przyjaciółmi robimy imprezy, bawimy się, mamy szalone pomysły, dzielimy się naszą radością. Oni nas wspierają, są gotowi, by nas wysłuchać, kiedykolwiek tego potrzebujemy, zawsze są blisko, otwierają serca dla nas. Nie odmówią nam spotkania, nie odłożą słuchawki pod byle pretekstem, bo chcą nas odciążyć od bólu i smutku i pokazać, że w sumie ten problem, który nas przytłacza, może okazać się odrobinę mniejszym i łatwiejszym do rozwiązania.
Pytanie postawione na początku pracy, chciałabym przedstawić też z odrobinę innej strony. A mianowicie: co się dzieje, gdy nie mamy przyjaciół? Kiedy nie mamy na kogo liczyć? Gdy nie wiemy kogo poprosić o pomoc? We współczesnym świecie ludzie gonią za życiem, często są egoistami i dążą za własnym szczęściem. Ciężko pracują, są zabiegani - zarabiają pieniądze, ale przecież to nie wszystko. Przedmioty materialne „nie wysłuchają nas” i „nie pomogą”, gdy w pracy nie odniesiemy sukcesu, a tym bardziej, gdy zachorujemy. Wątek ten chciałam przedstawić, aby ukazać jak ważna i potrzebna jest przyjaźń każdemu człowiekowi.
Na zakończenie pragnę przedstawić słowa, które napisał Henry van Dyke: „Przyjaźń jest najlepszym lekarstwem na wszelkie nasze dolegliwości. Ona kruszy bariery, które nas dzielą, rozluźnia wszelkie ograniczające nas więzy, przenika jak stare, dobre wino do wszystkich żył życia. Jest poczuciem, że się nawzajem rozumiemy, ufamy sobie i z całego serca życzymy sobie szczęścia!”