W tejże rozprawce pragnę odpowiedzieć na pytanie zawarte w temacie, oraz uzasadnić swoje stanowisko na ten temat. Pytanie "czy dorośli mogą się czegoś nauczyć od dzieci?" wydaje się oczywiste, banalne, wręcz retoryczne. Zapewne większość odpowiedziałaby "nie, to one muszą uczyć się od nas", z racji tego, że mało wiedzą o świecie, są niedojrzałe, ale gdyby przyjrzeć się temu bliżej- zmieniliby zdanie. Dzieci zawdzięczają dorosłym bardzo wiele, w końcu każdy kiedyś był dzieckiem i zna uroki tego okresu, ale czy nie jest też na odwrót? Dorośli również mogą się czegoś nauczyć od swoich młodszych "braci" , choć na pierwszy rzut oka wydaje im się to niemożliwe. Poniżej przedstawię kilka argumentów potwierdzających tezę, że od dzieci możemy się czegoś nauczyc. Po pierwsze- szczerość. Dzieci potrafią przyznać się do błędu, dorośli natomiast boją się konsekwencji i najczęściej zwalają winę na kogoś innego. Poza tym dzieci mają większą swobodę mówienia o swoich uczuciach, myślach, o tym, co je cieszy, a co boli- dorośli natomiast wstydzą się swoich uczuć i kryją się z nimi. Jako potwierdzenie tego argumentu zacytuję słowa Ivo Andrić- "dzieci często bywają tak okrutne w swoich słowach, jak dorośli jedynie w myślach pozwalają sobie na to". Jako kolejny argument przytoczę kwestię pieniędzy. Dzieci nie znają ich wartości, która dla dorosłych jest bardzo ważna, co wywołuje wiele konfliktów i nieporozumień. Dla dzieci nie ma różnicy, czy zabawka jest za 10 zł, czy za 50. Dla dorosłych wartość im większa, tym przedmiot ma większe znaczenie.
