Zmiany, jakie dokonały się w Polsce po roku 1989, całkowicie zmieniły wewnętrzne i zewnętrzne uwarunkowania rozwoju regionalnego. PrzeobraŜenia rynkowe w sposób bezwzględny ujawniły rzeczywistą wartość róŜnego rodzaju zasobów i umiejętności skumulowanych w poszczególnych regionach. Transformacja przyniosła zmiany geografii silnych i słabych regionów oraz pozycji konkurencyjnej poszczególnych terenów. Podatność na zmiany, wynikające z przejścia od funkcjonowania gospodarki etatyzmu do gospodarki rynkowej, okazała się bardzo silnie zróŜnicowana w poszczególnych obszarach, często nie wynikająca wprost z ich pozycji przed rokiem 1989. Rozwój regionalny Polski spowodował, Ŝe wyodrębniły się obszary, które w literaturze przedmiotu nazwa się biegunami rozwoju cywilizacyjno-gospodarczego o wyraźnie lepszych szansach dalszego rozwoju. (Skodlarski, 2000) Tego typu bieguny rozwoju wyraźnie dominują na zachodzie Polski. Zachodnia Polska (tzw. Polska A) wykazuje tendencje wzrostu podstawowych wskaźników makroregionalnych. Na rozwój tych terenów wpływa połoŜenie, nie tylko przyciągające bezpośrednich inwestorów, ale równieŜ rozwój oŜywionej współpracy transgranicznej, gospodarczej i politycznej. Do najczęściej wymienianych cech regionów rozwijających się zaliczamy: (Hausner, Kudłacz, Szlachta 1998) wysoki poziom wyposaŜenia w nowoczesne czynniki produkcji, które dają relatywną przewagę wywołującą pozytywne efekty zewnętrzne i korzyści koncentracji przestrzennej; innowacyjność zarówno w ujęciu technologicznym, jak i społecznym; istnienie rozwiniętych partnerskich sieci i powiązań handlowych między konkurującymi przedsiębiorstwami; wysoki poziom specjalizacji rynku pracy połączony z jego elastycznością
