jakie elementy krajobrazu parku narodoweg kampińskiego dominują

Kampinoski Park Narodowy położony jest na obszarze województwa mazowieckiego, na zachód Warszawy. Takie bezpośrednie sąsiedztwo parku narodowego ze stolicą państwa jest niezwykłą rzadkością w skali świata. Kampinoski Park Narodowy obejmuje część pradoliny Kotliny Warszawskiej z dużym kompleksem leśnym Puszczy Kampinoskiej zajmującej 22 tys. ha. Kiedyś Puszcza Kampinoska oraz Puszcza Bolimowska, Jaktorowska i Kurpiowska tworzyły wspólnie jeden olbrzymi kompleks leśny. Karczowanie lasów doprowadziło jednak do zmniejszenia się jego powierzchni i powstania osobnych, mniejszych zespołów leśnych. Pierwsze działania dążące do objęcia tego obszaru ochroną przypadają na lata 20-te XX w. Nie można tutaj nie wspomnieć o Romanie i Jadwidze Kobendzów, którzy zajmując się badaniami florystyczno-fitosocjologicznymi i geomorfologiczno-geologicznymi na tym obszarze, szeroko propagowali jego ochronę. Na lata 30-te XX w. przypada utworzenie pierwszych rezerwatów przyrody w Puszczy Kampinoskiej, które nazwano Granica, Sieraków, Zamczysko. Współcześnie rezerwaty te powiększyły swoje powierzchnie i objęte są jeszcze ściślejszą ochroną. Oficjalnie Kampinoski Park Narodowy powstał w 1959 roku i zajmował wówczas powierzchnię 40 700 ha. Współcześnie park obejmuje 38 544 ha, z czego 68 ha znajduje się poza granicami województwa mazowieckiego. Stanowią one Ośrodek Hodowli Żubrów im. Prezydenta RP Ignacego Mościckiego w Smardzewicach k. Tomaszowa Mazowieckiego, który leży już na obszarze województwa łódzkiego. Kampinoski Park Narodowy w 70 % stanowią bory świeże, w których dominującym gatunkiem jest sosna. Za symbol parku uznaje się łosia. Ukształtowanie powierzchni parku miało miejsce w okresie plejstocenu, czyli ok. 12 tys. lat temu. Obszar ten, podobne jak cały nasz kraj, pokrywał wówczas ustępujący lądolód skandynawski. Rzeki, które płynęły w kierunku północnym, napotykały na lodowe czoło i zaczynały płynąć wzdłuż niego w kierunku zachodnim. Wyżłobione zostały wówczas szerokie pradoliny, które osiadały nawet 18 km szerokości. Jedną z nich była pradolina Wisły z terasami akumulacyjnymi, ograniczona wysoczyznami polodowcowymi. Jeden z tych północnych terasów stanowi wysoką na ok. 20 m skarpę, tzw. Równinę Płońską. Na południu również powstała skarpa, ale już nie tak wysoka, tworząca Równinę Błońską. Puszcza Kampinoska położona jest również na jednym z terasów Wisły, który zbudowany jest na piaskach i żwirach fluwialnych. W końcówce plejstocenu na obszarze tym, wskutek działania procesów eolicznych, powstały wydmy. Mają one wysokość względną sięgającą 30 m i różnią się między sobą formami morfologicznymi, które mogą przyjmować kształty łuków, paraboli, wałów, grzęd i zespołów wydmowych, przypominających małe łańcuchy górskie. 2,5 tys. lat temu obszar ten został utrwalony przez roślinność, dzięki czemu powstał ten niezwykły ewenement przyrodniczy, zajmujący powierzchnię ok. 20 tys. ha. Dawne koryto Pra-Wisły w dużej mierze pokrywają obszary zabagnione. Współczesna Wisła zajmuje jedynie 1,5 km dawnej pradoliny. Płaskie obszary bagienne, część obszarów wydmowych oraz misy deflacyjne są miejscami tworzenia się pokładów torfu niskiego.