Mijały dnie, miesiące, lata, a Ula stawała się już dorosłą dziewczyną. Pod jej maską uśmiechu kryła się tęsknota do Zenka. Nie widziała go od 6 lat. Każdego wieczora myślała jak zmienił się Zenek. Czy w ogóle się zmienił, czy jego głos brzmi teraz inaczej, czy jego oczy mają ten sam blask co 6 lat temu? Jedno było pewne Ula bardzo kochała Zenka, niezależnie od tego, że minęło już tyle czasu. Grupka przyjaciół z Olszyny w jakimś sensie bardzo tęskniła za Zenkiem, lecz Ula wiedziała, że to nie ten sam rodzaj tęsknoty, który czuła do Zenka. Tak jak zostało wcześniej powiedziane dziewczyna dorastała i nie jeden chłopak chętnie by się z nią zaprzyjaźnił. Zaloty zbywała jak tylko mogła. Pewnej nocy gdy nie mogła zasnąć sięgnęła po swój pamiętnik i jak każdego dnia napisała list do swej matki. I położyła się spać. Następnego ranka jak zwykle ubrała się, umyła i wyszła do szkoły. Zabrała plecak i ruszyła w stronę Pestki. Już o godzinie 7:30 Pestka czekała na nią pod wielkim dębem. Szli do szkoły mówiąc sobie nowo poznane kawały i śmiejąc się do rozpuku. Wszystkie lekcje przebiegły Uli bardzo sprawnie i bez kłopotów. Tego dnia Ula wracała sama do domu ponieważ jej przyjaciółka miała jeszcze zajęcia dodatkowe. Gdy wracała już do domu coś odwróciło jej uwagę. Mianowicie gwizdanie. Obejrzała się w lewo... w prawo. Zamarła. Przy jednej z ławek stał wysoki dojrzały mężczyzna z bukietem kwiatów - Zenek. Ula małymi kroczkami podeszła do niego i przytuliła. Łzy napłynęły jej do oczu. Zenek wrócił już na zawszę. Kiedy Ula skończyła 19 lat wyprowadziła się z domu. Nie zważając na ojca spakowała walizki i wyniosła się z domu razem z Zenkiem. We dwójkę zamieszkali w małym mieszkanku. Ula skończyła szkołę, a Zenek znalazł bardzo dobrą pracę. Po ponad 2 latach wzięli ślub. Urządzili wielkie wesele, które oczywiście nie odbyłoby się bez Pestki, Julka i Mariana. Po kilku latach na świat przyszła mała córeczka o imieniu Emilka. MYŚLĘ, ŻE JAKOŚ POMOGŁAM :)
