Normanowie i ich europejskie podboje w wiekach IX-XI

„ W trakcie swoich dalekich wypraw, których trasy rozciągały się od Ameryki Północnej po Konstantynopol, wikingowie – wojownicy z Północy – plądrowali i zdobywali wiele krain, a w niektórych z nich się osiedlali.”

Gdy kresu dobiegło cesarstwo zachodniorzymskie, Europa borykała się z wieloma problemami jednak do najpoważniejszych należały najazdy Skandynawów, ktrórych nazywano wikingami, lub Normanami. Nie jest do końca wiadomo dlaczego wikingowie najeżdżali na inne kraje. Najprawdopodobniej Skandynawia była przeludniona. Drugą bardzo możliwą teorią może być fakt, że chcieli oni pogłębić swe kontakty dotyczące wymiany handlowej. Jak podają inne źródła: „Skandynawie opuszczali młodzi wodzowie, udając się na poszukiwania możliwości osadnictwa w bogatych i rozwiniętych gospodarczo częściach kontynentu.” Najazdy miały charakter rabunkowy, a także był związany z migracją. Ponieważ wikingowie zmuszeni byli do opuszczenia Skandynawii zaczęli się rozglądać za pierwotnymi ziemiami. Na początku podboje Wikingów nie wychodziły poza granice Wysp Szkockich (tj. Orkady, Hebrydy, Szetlandy) oraz Morza Północnego. Pierwszymi wyspami, wychodzącymi poza obręb w/w wysp, na której bardzo szybko osiedlili się Normanowie były Wyspy Owcze. Miało to miejsce mniej więcej w 800 roku. W roku 874 przybyli na wyspę, na której osiedliła się niewielka ilość irlandzkich mnichów, a mianowicie na Islandię. Normanowie stworzyli tam swoje państwo. Rządy sprawowali lokali wodzowie i najstarsi osobnicy szczepu. „Islandia stała się kolebką wspaniałej kultury średniowiecznej, spisane tam zostały staroskandynawskie eposy, tzw. Sagi, opisujące wierzenia i wyprawy wikingów.”
Rok 981 jest datą ważną dla Normanów, ponieważ w tym właśnie roku sławny dowódca Eryk Rudy odkrył Grenlandię. Została tam założona kolonia, która zachowała się, aż do XV wieku.
Zasięg terytorialny Normanów dzieli się na 3 najważniejsze nurty.Ci, którzy zmierzyli się z Oceanem Atlantyckim , czyli islandzcy Wikingowie zasiedlili również takie tereny jak: Wyspy Owcze, Szetlandy, Orkady, Hebrydy, Man, a także północno-zachodnią Anglię. Drugim podstawowym kierunkiem są Normanowie Duńscy zajęli oni zachodnią Europę i wschodnie wybrzeże Brytanii. Ostatni nurt należał do szwedzkich wikingów, którzy zaatakowali Konstantynopol i Bagdad.
Niewątpliwie wikingowie budzili postrach. Stosowali oni niecodzienną taktykę, polegającą na napadzie z wody. Byli oni świetnie obeznani i wyszkoleni w kwestii żeglarstwa. W przeciwieństwie do innych morza i oceany były dla nich żywiołem. Natomiast cała reszta żeglarzy z obawy przed nieznaną wodą zostawała blisko brzegu i nie wypływała w głąb wody. To powodowało dużą przewagę Normanów nad przeciwnikami. Ponieważ wikingowie nie mieli swej religii, (byli poganami) nie miało dla nich żadnego znaczenia bezczeszczenie świętych miejsc jak kościoły i klasztory.
Krytyczny dla Europy i Kościoła Katolickiego był wiek IX. Wikingowie rosnęli w siłę i nic, ani nikt nie był w stanie im się przeciwstawić. Praktycznie pozostało bardzo niewiele bezpiecznych miejsc, w których mogła się ukryć ludność. Doskonała umiejętność przemieszczania się rzekami, doprowadziła do tego, iż Normanowie bez problemu mogli okraść miasta leżące blisko nich np. Nantes, Paryż, Sekwana, Orlean.
Z czasem wikingowie przejmowali wiarę chrześcijańską. Zwykle następowało to po uregulowaniu relacji z sąsiadami. W Brytanii ich rozwój zatrzymał król Alfred Wielki, natomiast osiedleni Skandynawowie przyjęli chrzest w 878 roku. Rollon – znany jako wódz Normanów w 911 roku dostał od Karola II Prostego, pozyskane przez nań tereny. Od tej pory nazywano je Normandią. W roku 912 wszyscy ludzie Rollona przeszli na wiarę chrześcijańską.
Pomimo dużej ilości zdobytych obszarów kultura wikingów zachowała się wyłącznie na płw. Skandynawskim i nielicznych skolonizowanych wyspach, gdyż podporządkowali oni się terenom na których osiedli.
Mniej więcej w XI wieku wikingowie zaprzestali rozszerzania swych terenów, a Skandynawia została wliczona w chrześcijańską cześć Europy. „Po fali najazdów Duńczyków na Wyspy Brytyjskie królem Anglii został Kanut Wielki. Po śmierci Kanuta jego imperium, w skład którego oprócz Anglii wchodziły także Dania i Norwegia, rozpadło się. W sumie dynastia duńska rządziła na Wyspach od 1016 do 1042 roku. W 1066 roku wysuwając roszczenia do angielskiego tronu władca norweski Harald III Srogi zginął w bitwie pod Stamford Bridge, jednak normański potomek wikingów, Wilhelm Zdobywca, został królem Anglii, po tym jak 19 dni później pokonał króla Harolda II w bitwie pod Hastings.”
„Począwszy od X wieku, znaczenie terminu Normanowie zostało praktycznie ograniczone do powstałej w Normandii silnej i świetnie uzbrojonej grupy feudalnych rycerzy rządzących tym państwem, będących potomkami wikingów. Normanowie w tym sensie stali się integralną częścią rycerstwa Zachodniej Europy osiągając wiele sukcesów w licznych podbojach. Do najbardziej znanych zalicza się zdobycie Anglii pod wodzą Wilhelma Zdobywcy, zdobycie przez Boemunda I najpierw Sycylii, a potem także południowych Włoch, prowadzona przez Boemunda II wojna z Bizancjum, która doprowadziła do całkowitego wyparcia Bizancjum z Włoch, oraz udział w I i III Wyprawie Krzyżowej silnych kontyngentów normańskich z Anglii, Normandii i Włoch. W Normandii, Anglii i Włoszech rycerstwo normandzkie powoli wtopiło się w miejscową ludność, choć do dziś w tych krajach wiele rodów arystokratycznych wywodzi swoje początki od normańskich przodków.”