Obraz i XIX-wiecznego kolonializmu w oparciu o "Jądro ciemności" Josepha Conrada.

Wychodząc od analizy fragmentu „Jądra ciemności” Josepha Conrada, przedstawia obraz i ocenę XIX-wiecznego kolonializmu.”

Kolonizacja tak zwanych „czarnych lądów”, przypada przede wszystkim na okres XIX wieku. Wtedy to, wzmożona ilość „białych” ludzi zaczęła czerpać korzyści z odkrywania sekretów dżungli, przy tym bezlitośnie niszcząc osiągnięcia tamtejszych zacofanych kultur. Taką oto sytuację ukazuje Joseph Conrad w swoim utworze „Jądro ciemności”. Opisuje on poczynania „białych” na afrykańskiej ziemi oczami bohatera Marlowa, człowieka który z kolonizacja i niewolnictwem ma mało wspólnego.
W podanym fragmencie „Jądra ciemności” zaobserwować możemy dwa światy. Ludzi rdzennych zniewolonych, a także świat „kolonizatorów”. Ten pierwszy wypełniony jest cierpieniem i śmiercią, a drugi przepełniony chciwością.
W pierwszym akapicie podanego fragmentu, odnajdujemy opis terenu, jaki zastaje Marlow po osiedleniu się „białych” ludzi w Afryce. Gleba była pełna dziur i rowów wypełnionych potłuczonymi, niepotrzebnymi rurami do zdrenowania osady. Owe otwory w ziemi symbolizują negatywny wpływ cywilizacji na kolonizowane tereny. „Biali” barbarzyńsko niszczyli naturę robiąc z niej min. składowisko niepotrzebnych przedmiotów. Nie zwracali uwagi na to, iż rozkopali bardzo duży odcinek lądu tak , iż Marlow miał problemy z przejściem w stronę cienia, nie natykając się na dziurę. Potwierdza to następujący cytat : „Potem znów o mało co nie wpadłem do bardzo wąskiej szczeliny(…)Był to objaw rozpasanego niszczycielstwa”.
W kolejnych akapitach Conrad opisuje, w jaki sposób kolonizatorzy traktowali mieszkańców Afryki Poprzez epitety i wiele metafor ukazane, zostało niewolnictwo czarnych ludzi. „Biali barbarzyńcy” zmuszali Murzynów (bezprawnie zabranych z rodzinnych terenów), do wielkiego wysiłku fizycznego, który prowadził ich do całkowitego wyczerpania fizycznego. Dodatkowo musieli wykonywać wszelakie wysiłki pomimo tego, iż byli pozbawieni wystarczającej ilości wody i pożywienia. Najlepiej ilustrują to słowa głównego bohatera, który określił ich sytuacje następująco: „Ściągnięci ze wszystkich zakątków wybrzeża na podstawie legalnych kontraktów, rzuceni w nieodpowiednie warunki, żywienie nie znaną im strawą, osłabli, stali się niezdolni do pracy; (…)” .
Poprzez bardzo długą i niebezpieczną prace, rdzenni ludzie Afryki stawali się bardzo chudymi, mizernymi postaciami, podobnymi do „ciemnych cieni”. Byli tak zmęczeni i wyczerpani, iż nie potrafili chodzić tylko się czołgali. Jako potwierdzenie przytoczyć można wypowiedź Marlowa, opisującą jedną z przerw przepracowanych Murzynów: „Czarne kształty czołgały się, leżały, siedziały między drzewami,(…)- to widzialne, to przesłonięte mętnym półmrokiem- we wszystkich możliwych postawach bólu, zgnębienia i rozpaczy.” Miejsce, gdzie w tym momencie znajdował się główny bohater, wydało mu się cmentarzem tych „cieni”. Był to obszar, gdzie odczołgują się Murzyni u kresu sił, porzucając pracę, by tylko na chwilę odpocząć lub nawet wyzionąć ducha. Ilustracją tego są następujące słowa: ”Praca posuwa się naprzód. Praca! A tutaj było miejsce, gdzie niektórzy jej wykonawcy usunęli się, aby umrzeć”.
Kolonizatorzy doprowadzili ich do stanu wykończenia. Murzyni umierali jak zwierzęta, bez godnego pożegnania. Umierali z głodu i chorób, których wcześniej nie znali a przywieźli je na ich kontynent „biali”. Konali jak wrogowie, a przecież nimi nie byli. Jak zdarzało im się być agresywnym, to tylko dlatego, że bronili „swojej ziemi” przed Europejczykami. Jedynym wyzwoleniem z ziemskiego piekła, jakie zapewnili im kolonizatorzy była owa śmierć do której zostali doprowadzenia. „Te konające postacie były wolne jak powietrze- i prawie równie niematerialne”. Te słowa ukazują, iż śmierć staje się dla niech jedynym wybawieniem.
Następny akapit ukazuje pierwsze spotkanie Marlowa z Murzynem. Wtedy to z bliska ujrzał młodego Murzyna , który nieprzytomny, wymęczony od pracy spojrzał na niego wielkimi oczami. Przez chwilę główny bohater nie wiedział co ma zrobić. Czuł się bezradny wobec „ciemnego cienia”, dlatego ofiarował mu suchara. Jednocześnie zauważył na szyi chłopca biały sznurek. Conrad poprzez za pomocą tego obrazu ukazał kolonializm w metaforyczny sposób zniewolenie mieszkańców Afryki przez kolonizatorów. „Naokoło szyi miał zawiązane pasemko białej wełnianej przędzy.(…)Wyglądała dziwnie niepokojąco na czarnej szyi ta odrobina przędzy zza mórz.” Poprzez te słowa autor ukazuje cierpienie Murzynów. Nitka na szyi ma symbolizować zniewolenie, jakie przywieźli im cudzoziemcy. Pomimo iż „czarni” byli na swojej ziemi, dzięki kolonizatorom zostali ograniczeni, zakuci w kajdany i zmuszani do ciężkich prac za nic. Cały czas kontrolowani przez „białych”, którzy się nad nimi znęcali i zniewalając zabraniali im być ludźmi. Ten sznurek to oznaka nieszczęścia, smutku , tęsknoty za wolnością. Przybycie obcych na Afrykańskie tereny zamieniło ich życie w piekło. Nie mogli żyć tak jak chcieli tylko tak, jak im kazano. Zabrani siłą z domów , wykorzystani jako darmowa siła robocza. Zostali potraktowani jak zwierzęta, trzymane na uwięzi, katowane. Ten sznurek to symbol pozornej wyższości białych i ich ślepego samouwielbienia i błędów, za które płacą niewinni, niczego nieświadomi Murzyni.
Po spotkaniu z młodym Murzynem, porażony zgrozą Marlow opuścił „cmentarz cieni” i udał się ku stacji, gdzie znajdowała się „cywilizacja”. Tam napotkał na swej drodze ”białego”, elegancko i czysto ubranego człowieka. Główny bohater zachwycił się nim być może dlatego iż nie spodziewał się na „czarne ziemi” zobaczyć ludzi wyglądających, czysto i schludnie. Określił jego wygląd w następujący sposób: ”Wyglądał niewątpliwie jak lalka od fryzjera.”
Poprzez to chwilowe spotkanie Marlowa z głównym księgowym, Conrad ukazał przepaść między dwoma cywilizacjami znajdującymi się w Afryce. Pomimo kurzu panującego wokoło i ciężkiego klimatu, „barbarzyńca zza morza” ubrany był elegancko, strojnie, z wykrochmalonym kołnierzykiem. Świadczy to o tym, iż „biali” dbali o swoją powierzchowność, i dążyli do tego, po co przyjechali, nie rozmyślając o konsekwencjach, jakie wynikną z kolonizacji. Natomiast Murzyni żyli byle jak, brudni, sponiewierani i wymęczeni.
W ostatnim akapicie Conrad ukazuje sens kolonizacji w tamtych czasach- kości słoniowe. To dla niej ludzie przybywali zza mórz tylko po to na czarny ląd tylko w celu wzbogacenia się, nie biorąc pod uwagę niczego innego .Dlatego zamieniali życie rdzennych plemion w piekło. Rozdzielali rodziny, niszczyli wioski, dobytki tylko po to, by się wzbogacić. Potwierdzić to mogą następujące słowa: ”Długie sznury pokrytych kurzem Murzynów(…)potok manufaktury: lichych perkali, paciorków i miedzianego drutu odpływały w głąb ciemności, skąd sączyła się w zamian drogocenna kość słoniowa ”. Tylko to zatrzymywało kolonizatorów na tych terenach. Za wszelką cenę chcieli wykorzystać zasoby nieswojej ziemi.
Kolonializm w XIX wieku był negatywnym zjawiskiem. Przyczynił się do wyginięcia wielu ludzi pochodzenia afrykańskiego . Zostali oni zniewoleni, wywożeni do obcych sobie krajów i traktowani jako tania siła roboczą, o którą nie należy się troszczyć i nie trzeba jej dostarczać potrzebnych do życia produktów. Byli oni katowani i umierali z przepracowania lub chorób, do których ich organizm nie był przystosowany. „Biali” natomiast nie zważając na to, iż umierają ludzie, za wszelką cenę pragnęli się wzbogacić , niszcząc wszystko napotkali na swojej drodze. Kolonializm ukazał prawdziwe oblicze człowieka. Obłudnego , gotowego zabijać niewinnych, niszczyć wszystko tylko po to by powiększyć swój dorobek.

Dodaj swoją odpowiedź