24 grudnia 1798, Zaosie Pan Tadeusz czyli ostatni Zajazd na Litwie -Dziady -ałuszta w dzień ałuszta w nocy -bajdary -bakczysaraj -bakczysaraj w nocy -błogosławieństwo -broń mnie przed sobą samym... -burza -cisza morska -czatyrdah -danaidy -droga nad przepaścią w czufut-kale -do * -do d.d. -do laury -do niemna -do wizytujących -dobranoc -dobrywieczór -droga nad przepaścią w czufut-kale -dzieńdobry -ekskuza -góra kikineis -grób potockiej -liryka "wieku męskiego" -mogiły haremu -nad wodą wielką i czystą -oda do młodości
Adam Bernard Mickiewicz (ur. 24 grudnia 1798 w Zaosiu lub Nowogródku, zm. 26 listopada 1855 w Konstantynopolu) – polski poeta, działacz i publicysta polityczny, wolnomularz. Obok Juliusza Słowackiego i Zygmunta Krasińskiego uważany za największego poetę polskiego romantyzmu (grono tzw. Trzech Wieszczów) oraz literatury polskiej w ogóle, a nawet za jednego z największych na skalę europejską. Określany też przez innych, jako poeta przeobrażeń oraz bard słowiański. Członek i założyciel Towarzystwa Filomatycznego, mesjanista związany z Kołem Sprawy Bożej Andrzeja Towiańskiego. Jeden z najwybitniejszych twórców dramatu romantycznego w Polsce, zarówno w ojczyźnie, jak i w zachodniej Europie porównywany do Byrona i Goethego. W okresie pobytu w Paryżu był wykładowcą literatury słowiańskiej w Collège de France. Znany przede wszystkim jako autor ballad, powieści poetyckich, dramatu Dziady oraz epopei narodowej Pan Tadeusz uznawanej za ostatni wielki epos kultury szlacheckiej w Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Dalej nie wiew .
