powody dla których część Puszczy Kampinowskiej znajduje się pod ochroną.POMOCY PROSZE!!!!

centralne położenie Puszczy Kampinoskiej zdeterminowało wykształcenie niezmiernie zróżnicowanych układów roślinnych. Zróżnicowanie to pogłębia skomplikowany system geomorfologiczny. Efektem jest mniej lub bardziej drobna mozaika siedlisk, środowisk oraz zbiorowisk roślinnych – pasów wydmowych i wydm odosobnionych, pasów bagiennych i zabagnień śródwydmowych w misach deflacyjnych, grąd na pasach bagiennych, na tarasie aluwialnym – płaskich terenów ze starorzeczami, a także skarpy pradoliny Wisły. Znane gdzie indziej sporadycznie zjawisko nakładania się na siebie elementów sąsiadujących zespołów, tu stało się powszednie, stwarzając badaczom dylemat, jak traktować takie skompleksowane zbiorowiska.           Można by przyjąć, że roślinność Puszczy Kampinoskiej jest całkowicie typowa dla jej naturalnego położenia geograficznego, gdyby nie udział, choć powierzchniowo niewielki, elementów północnych, np. sosnowego boru bagiennego i innych zespołów torfowisk wysokich oraz muraw kserotermicznych o charakterze stepowo-pontyjskim. Potwierdzeniem jest natomiast całkowity brak zbiorowisk endemicznych, podobnie jak gatunków roślin naczyniowych.           W Kampinoskim Parku Narodowym dominują lasy (ok.71 %), a wśród nich bory mieszane. Bory sosnowe są reprezentowane przez oba geograficznie zróżnicowane zespoły: goryszowy i rzadszy modrzaczkowy, na wilgotniejszych siedliskach wykształca się zespół boru trzęślicowego. Wszystkie przejawiają tendencję przekształcania się w bory mieszane świeże i wilgotne. Cechy suchego boru chrobotkowego ujawniają tylko zbiorowiska z młodym drzewostanem, najczęściej po zalesieniach przewiewanych piasków (np. na Białych Górach). Zespół ten ustępuje w miarę dojrzewania i starzenia drzewostanu. Jeszcze rzadszy jest bór bagienny, jednak niezwykle cenny ze względu na obecność chamedafne północnej Chamaedaphne calyculata, reliktu polodowcowego na najliczniejszym w Polsce stanowisku oraz subborealny charakter zespołu. Lasom liściastym prognozuje się zwiększanie powierzchni, przede wszystkim trzem postaciom wilgotnościowym grądu; większość zalesień porolnych to potencjalne siedliska i stadia inicjalne grądów. Zbiorowiska olszyn nie powiększą swych potencjalnych areałów, jedyne zmiany następują drogą sukcesji lasu, kosztem otwartych zbiorowisk wielkoturzycowych, poprzez łozowiska do zespołu olsu, a potem przekształcanie go w łęg olszowy na skutek obniżania poziomu wody. Znamienną cechą lasów Puszczy Kampinoskiej jest występowanie dąbrowy świetlistej, co na piasku wydmowym jest niezwykłą rzadkością. Możliwość wykształcenia tego najbogatszego florystycznie i jedynego kserotermicznego zespołu leśnego na stromych południowych i wschodnich stokach wydm da się wytłumaczyć skumulowaniem żyznych cząstek, zwłaszcza węglanu wapnia przez eoliczną sedymentację oraz usytuowanie bezpośrednio obok bagien i torfowisk zapewniające obfite opady poziome przez kondensację pary wodnej. Na tarasach aluwialnych Wisły i Bzury trafiają się relikty łęgów nadrzecznych: wiązowego, wierzbowego i topolowego, którego najwartościowszym fragmentem jest uroczysko Ruska Kępa przy moście modlińskim przez Wisłę.           Różnorodność roślinności poza lasem wynika ze zróżnicowania siedlisk, rozmieszczonych w drobnej mozaice. Jest więc wiele zespołów wód otwartych powierzchniowych i podwodnych, szuwarów, turzycowisk wysokich, torfowisk niskich, przejściowych, a nawet wysokich, łąk wilgotnych i świeżych, pastwisk, psiar i wrzosowisk, muraw napiaskowych i kserotermicznych oraz duża grupa zespołów chwastów polnych. W Puszczy Kampinoskiej odnotowano łącznie 118 zespołów roślinnych.           Dotychczas stwierdzono występowanie na terenie Puszczy Kampinoskiej (Park z otuliną) około 1370 gatunków roślin naczyniowych, z tego liczba gatunków paprotników wynosi 35, a roślin nasiennych około 1335. Liczba gatunków chronionych całkowicie wynosi 74, a chronionych częściowo 20 (lista). Ponadto 11 innych gatunków z krajowej listy gatunków chronionych występuje przypadkowo, na zasadzie ucieczki z hodowli. Znacznie słabiej zbadana jest flora roślin zarodnikowych niższych. Kobendza (1930) podaje 10 gatunków śluzowców i 115 gatunków mszaków, z czego 1 pod ochroną ścisłą, a 23 częściową (lista). Porosty Puszczy Kampinoskiej opracowała Zielińska (1967) wymieniając 146 gatunków, w tym 1 podlegający ochronie częściowej – płucnicę islandzką Cetraria islandica oraz 43 obecnie pod ochroną ścisłą (lista), m.in. cztery gatunki brodaczek Usnea pl.sp.. Świat grzybów reprezentuje zapewne największa liczba gatunków, jednak jest najsłabiej zbadany; zarejestrowano 7 gatunków pod ochroną ścisłą (lista).