Motyw zła w utworach literackich różnych epok.
Mitologia Zlo, obok dobra, jest cecha bogów (w przeciwienstwie do biblijnego Boga). Kronos pozera wlasne dzieci w obawie przed utrata wladzy. Zeus karze Prometeusza za to, ze dal ludziom ogien. Artemida pozwala na to, by psy rozszarpaly Akteona, zamienionego przez nia w jelenia. Apolla zgadza sie by obdarto ze skóry Marsjasza. Przydanie bogom cech zlych, jak i dobrych, milo upodobnic ich do czlowieka. Basnie i legendy Zlo przedstawione jest tutaj pod postacia duchów, czarowników, wiedzm, smoków, trolli, koboldów, które maja moc przewyzszajaca mozliwosci czlowieka. Moze ono byc takze dominujaca cecha natury ludzkiej (np. zla królowa w "Królewnie Sniezce"). Fabula utworów jest prowadzona tak, by w koncu zwyciezylo dobro, np. w legendzie o Bazyliszku, który samym wzrokiem zabijal ludzi, potwór zostal pokonany przez prostego chlopaka, dzieki sprytowi, a nie sile.
W. Szekspir "Makbet" Zlo to nie tylko cechy osobowosci Makbeta i jego zony. Sa nim takze wiedzmy, które podsuwaja Makbetowi pomysl zabicia Duncana. W przemyslny sposób steruja historia swiata tak, by dominowalo w niej zlo.
G.G. Byron "Giaur" Tytulowy bohater to przyklad oksymoronu byronowskiego - szlachetny zbrodniarz, skrzywdzony krzywdziciel. By pomscic smierc ukochanej Leili, morduje Hassana w bestialski sposób.
A. Mickiewicz "Ballady i romanse" Zlo kryje sie w czlowieku (pani zabija pana, pan zdradza dziewczyne, zolnierze cara napadaja na bezbronne miasto), jego pierwiastki kryja sie takze w swiecie fantastycznym i przyrodzie (wrogosc wobec czlowieka, bezwzglednosc wyroków).
A. Mickiewicz "Dziady II" Krystalicznym zlem jest tutaj duch zlego pana, który za zycia gnebil swoich poddanych i byl dla nich bezlitosny. Po smierci cierpi on niewypowiedziane katusze (stado kruków i sów rozrywa na nim odzienie, a potem kaleczy jego cialo).
A. Mickiewicz "Dziady III" Zlo uosabiaja tu sily ciemnosci (duchy z lewej strony), a takze Senator i jego ludzie, którzy dla wlasnej kariery sklonni sa zniszczyc zycie innych ludzi, torturowac mlodych wiezniów, a nawet ich zabic.
J. Slowacki "Balladyna" Zlo kryje sie w glównej bohaterce, która postanawia za wszelka cene dojsc do wladzy. Kierujac sie zasada "cel uswieca srodki", zabija swoja siostre, meza, a takze Grabca. Ginie porazona gromem, osadzona przez sama siebie.
B. Schulz "Ulica Krokodyli" W opowiadaniu autor opisuje powstanie nowej dzielnicy na przedmiesciach tradycyjnego, zydowskiego miasteczka. Zlo Ulicy Krokodyli to jej tandetnosc, miernota, amoralnosc i rozwiazlosc przenikajaca mieszkanców. Przede wszystkim Schulz obwinia ja o to, ze dziala destruktywnie na ludzi z samego miasteczka.
A. Camus "Dzuma" Jedna z interpretacji zaklada, ze tytulowa dzuma jest zlem, które nie tylko panuje na swiecie, ale jest wewnatrz kazdego czlowieka (Wiem na pewno, ze kazdy nosi w sobie dzume, nikt bowiem, nie, nikt na swiecie nie jest od niej wolny.). Walka z epidemia, która wyniszcza ludzi, to w istocie walka ze zlem, które nie jest kara za grzechy zeslana przez Boga, ale wywodzi sie od samego czlowieka. Ludzie nigdy z nim nie wygraja; triumf nad zlem nie jest wieczny (...bakcyl dzumy nigdy nie umiera i nie znika, moze przez dziesiatki lat pozostac uspiony...).
U. Eco "Imie rózy" Wielki Inkwizytor Bernardo Gui, czlowiek, który dobrze zna sprawki zlego, w istocie sam jest uosobieniem zla. Z uporem dazy do skazania podejrzanych, torturuje ofiary Inkwizycji, a ich smierc traktuje jak oczyszczenie swiata ze zla (Niech zaplona oczyszczajace stosy!).