Cierpienie spowodowane miłością i jego konsekwencje w literaturze romantycznej. Przedstaw to zagadnienie w oparciu o wybrane utwory.

Miłość romantyczna jest pełna tragizmu. Niemal w każdym dziele romantycznym autor prezentuje jednakowy, typowy model takowego uczucia. Jest to zazwyczaj historia młodego, wrażliwego młodzieńca, zakochanego w niewiaście, której nie jest on obojętny. Rozwój uczucia zakochanych staje pod murem przeszkód, którym bohaterowie nie potrafią sprostać. Rozstanie kończy się cierpieniem i obłędem często prowadzącym do samobójstwa. Z motywem cieprienia spowodowanego miłością możemy się spotkać w niemal wszystkich utworach literackich romantyzmu. Wynika to z faktu, że typowy romantyk to nieszczęśliwy kochanek, dla którego uczucia są priorytetem dającym mu sens życia. Główną cechą tragicznego uczucia jest niekonsekwencja, czyli nielogiczność działań które prowadzą do tracenia rozsądku i podejmowania pochopnych decyzji przez kochanków. Miłość romantyczna bywa jednostronna i rozczarowywująca, jest wielka i szalona. Różne modele miłości zaprezentuję na podstawie utworów takich jak; „Cierpienia młodego Wertera”, „Kordian” oraz „Konrad Wallenrod".

Pierwszym przykładem jest historia miłości zakochanego Wertera i przerażonej nadmiarem uczuć Lotty:
Krótkie streszczenie:
Cieprienia młodego Wertera Johanna Wolfganga Goethego to powieść epistolarna, w której bohater pisze listy do swojego przyjaciela Wilhelma. Jest to historia młodego chłopca cierpiącego z powodu nieszczęśliwej miłości. Po przyjeździe na wieś, młodzieniec poznaje Lottę, do której zaczął ronić uczucie, gdy zobaczył ją po raz pierwszy w leśniczówce. Po raz drugi spotkali się na balu. Wtedy to przekonał się, że dziewczyna odwzajemnia jego uczucie. Werter był zafascynowany nie tylko jej urodą, ale i dobrocią oraz opieką jaką darzyła młodsze rodzeństwo i schorowanego ojca. Dziewczyna niestety jest zaręczona z Albertem, który chwilowo jest nieobecny. Werter popada w szaleństwo miłosne, a jego uczucie do pięknej kobiety staje się obsesją. Młodzieniec przeżywał wówczas najpiękniejsze chwile swojego życia, które opisywał w listach do przyjaciela. Gdy wraca Albert, Werter odsuwa się od Lotty i na długo wyjeżdża, ale silne uczucie każe mu wrócić. Bohater zaczyna odwiedzać ją już jako mężatkę stając się z czasem utrapieniem dla nowożeńców. Jego miłość staje się uczuciem destrukcyjnym a skrajne stany emocjonlane prowadzą do coraz częstszych myśli samobójczych. Spotkał się ostatni raz z ukochaną i gdy ona odwzajemniła jego pocałunek, przekonał się, iż naprawdę go kochała. Po napisaniu pożegnalnego listu Werter strzelił sobie w głowę. Po długich cierpieniach umiera.
Motyw nieszczęśliwej miłości Wertera i Lotty:
Romans Wertera i Lotty to historia zawiedzionej miłości. Uczucie bohatera do kobiety ciągle się umacniało, lecz sytuacja diametralnie się odmienia, gdy po sześciu tygodniach nieobecności powraca Albert. Bohater określa swoją miłość jako ideał. Odrzucenie, powoduje że uczucia przeobrażają się w wielkie cierpienia. Romantyk traci sens, którym była dla niego piękna Lotta, przekonany że jest jedyną treścią jego życia. Traci on kontakt z otaczającym go światem, by wreszcie odejść stąd z poczuciem nieszczęścia i ogromnego cierpienia. Tymczasem Lotta, obiecała swoją rękę Albertowi i nie zamierzała łamać danego słowa. Kobieta nie unikała adoracji Wertera a wręcz sama odwzajemniała jego zaloty. Jednak w jej sercu było miejsce tylko dla jednego mężczyzny, którym został Albert poniważ to jego cechowało to, czego próżno by szukać u młodzieńca; poczucie bezpieczeństwa, stabilność i pewność. Jednak nie można zarzucić jej że bawiła się uczuciami ponieważ sama przeżywała wewnętrzne rozterki.

Zachowanie bohatera po powrocie Alberta:
Po powrocie Alberta zazdrosny młodzieniec nie ma odwagi podjąć jakichkolwiek działań i targany emocjami odsuwa się w cień. Wreszcie zdaje sobie sprawę, że nigdy nie będzie mógł być z Lottą w konsekwencji czego wysyła do niej informację o rozstaniu. Życie Wertera było od tąd pełne obowiązku, był przekonany że już zapomniał o miłości. Jednak, gdy dowiaduje się o ślubie Lotty z Albertem, zdaje sobie sprawę, że nigdy nie przestał jej kochać.
Charakterystyka Wertera i werteryzm:
Goethe kreuje postać wrażliwego młodzieńca, często uciekającego w świat marzeń, skłonnego do refleksji. Werter kieruje się uczuciem podchodząć do życia w bardzo emocjonalny sposób. Łatwo się wzruszał, często płacząc z byle powodu. W swoim postępowaniu kierował się sercem i emocjami, widziąc wszystko w ciemnych, pesymistycznych barwach. Werter posiadał wiele talentów; grał na frotepianie, dobrze tańczył a przede wszystkim tłumaczył dzieła. Nie był to człowiek odznaczający się skromnością, poniważ samego siebie spostrzegał jako wyjątkową jednostkę. Werter był duszą towarzystwa, potrafiącym prowadzić rozmowy z wieloma kobietami które go otaczały. Swoją pracę traktuje jako niezwykle nudną, a urzędników, z którymi pracował, określa jako ludzi goniących za karierą. Zachwycał się natomiast najuboższymi chłopami. Wyróżniał się wyglądem zewnętrznym. Ubierał się w błękitny frak i spodnie, a całości dopełniała żółta kamzielka. Zawsze dbał o swój wizerunek przez co był ulubieńcem kobiet.
Werteryzm to określenie postawy życiowej, której symbolem stał się Werter Goethego.
Skupia ona wszystkie wymienione już cechy bohatera oraz bunt wybitnej jednostki wobec zasad moralnych i społecznych w imię wyższych ideałów.
Tragizm miłości kochanków:
Tragizm miłości Lotty i Wertera polegał na tym, że mimo ich uczucie było namiętne to z góry skazane na klęskę. Młodzieniec nie miał odwagi do przejęcia inicjatywy, a kobieta nie potrafiła złamać słowa danego narzeczonemu. W konsekwncji, każde z nich cierpiałom a ostatecznie doprowadziło to do samobójstwa Wertera i choroby Lotty.

Nieco inny model miłości został ukazany w „Kordianie” Juliusza Słowackiego, w oczach którego miłość stała się uczuciem, które można kupić;
Krótkie streszczenie:
Kordian uważany jest za najważniejszy utwór Słowackiego. Powstał on po klęsce Powstania Listopadowego, jako reakcja na porażkę, ale równiez jako odpowiedź Słowackiego na Mickiewiczowską koncepcje mesjanizmu.
W akcie l Kordian jest nieszczęśliwie zakochanym piętnastolatkiem, którego uczucie odrzuca starsza od niego Laura. Gdy Kordian uświadamia sobie, że jego uczucie jest nieodwzajemnione podejmuje próbę samobójczą, która jednak nie kończy się powodzeniem. Tytułowy bohater, wysłuchuje dwóch powieści swojego sługi Grzegorza; pierwsza o Janku który szył psom buty - ma wzbudzić w Kordianie przekonanie że można dokonać rzeczy niemożliwych wówczas kiedy się tego bardzo pragnie. Druga, to opowieść o wojennych losach Grzegorza, która ma wzbudzić w młodzieńcu gniew i nienawiść do zaborcy.
W akcie ll spotykamy Kordiana jako podróżnika. Zwiedza on kolejno; Londyn, Włochy, Watykan, Szwajcarię. W Londynie dostrzega że wszystko można nabyć za pieniądze i że wszystko w świecie opiera się na walucie. Bardzo go ta sytuacja zaskakuje i dziwi. We Włoszech Kordian weryfikuje swoje poglądy związane z romantyczną i bezinteresowną miłością. Zakochuje się w Wiolettcie, ale jej uczucie trwa tak długo jak długo Kordian ma pieniądze. Kiedy oświadcza dziewczynie że stracił majątek to usłyszał że nie jest nim zainteresowana. Okazało się że miłość bezintersowna nie istnieje. Kolejnym etapem podróży był Watykan. Kordain przybył do papieża aby prosić do o błogosławieństwo dla prochów poległych Polaków oraz o błogosławieńastwo dla idei walki zbrojnej o niepodległość. W efekcie papież nie tylko nie popierał dążeń niepodległościowych ale groził dodatkowo klątwą. W oczach Kordiana upada mit Polski jako kraju walczącego z tyranią oraz kraju będącego wybranym. Kordian udaje się do Szwajacarii, gdzie na górze Mount Blanc wygłasza monolog. Przechodzi tam przemiane ficzyną i duchową. Z rozchwianego emocjonalnie romantyka, przeistacza się w zdecydowanego i znającego swoją wartość wojownika o wolność narodu.
Słowacki przywołuje postać średniowiecznego rycerza szwajcarskiego - Winkelrida, który walcząc w obronie ojczyzny przyjął na siebie ciosy wrogów i tym samym wyłom w szeregach nieprzyjaciół i doprowadził do zwysięstwa rodaków. W koncepcji Słowackiego Polska w odróżnieniu od mesjanizmu Mickiewicza miała nie umrzeć za wolność Europy, ale tę Europę poprwadzić do wolności.
W akcie lll Kordian podejmuje próbę zabicia cara. Spotykamy go kiedy w podziemiach kościoła św. Jana w Warszawie, dyskutującego na temat zamachu z innymi spiskowcami. Okazuje się jednak że pozostaje sam na placu boju. Spiskowcy po kolei wycofują się poniważ boją się reakcji Europy na śmierć cara. Kordian postanawia sam dokonać zamachu, idzie pod komnatę cara ale przegrywa walkę ze strachem. Aresztowany trafia do szpitala dla obłąkanych. Tam odwiedza go szatan pod postacią doktora, próbujac mu udowodnić że swoim czynem stał się podobny do innych pensjonariuszy – człowieka podtrzymujacego sklepienie niebieskie i człowieka wyobrażającego sobie że jest drzewem na którym ukrzyżowano Chrystusa. Ostatecznie Kordian zostaje skazany na śmierć i w ostatniej scenie widzimy go przed plutonem egzekucyjnym. Egzekucja jednak nie zostaje dokonana. Kordian prawdopobnie ocaleje.
Motyw nieszczęśliwej miłości w życiu Kordiana:
Pragnę jednak skupić się na Kordianie przed przemianą. Wrażliwa i delikatna osoba zakochanego piętnastolatka, kreuje w powieści obraz typowej miłości romantycznej.
Kordian jest zabójczo zakochany w Laurze, która była jego pierwszą miłością w życiu. Kobieta towarzyszyła mu na spacerach i wycieczkach konnych. Była zachwywcona jego wierszami miłosnymi. Ponieważ była od niego strasza nie traktowała go poważnie, lekceważąc jego uczucia i wyraźne sygnały o samobójstwie. Gdy kobieta wreszcie zrozumiała zamiary Kordiana targnięcia się na życie z jej powodu, było już za późno. Złamane serce młodego poety pękało z rozpaczy, a on sam nie potrafił odnaleźć się w realnym, otaczającym go świecie. 20 – letni, dorosły już Kordian, podróżuje po Europie. Tutaj zatrzymamy się we Włoszech. We włoskiej willi poznaje on piękną kobietę – Wiolettę.
Dla włoszki priorytetem w życiu jest bogactwo i wygoda. Przekonana o zamożności naszego bohatera, zapewniała go o swojej niepodważalnej miłości i szczerych uczuciach jakimi rzekomo go darzyła. Kordian postawnowił wystawić uczucia Wioletty na próbę, dlatego też oznajmia jej że jest bankrutem. Okazuje się że uczucie kobiety jednak nie było szczere i prawdziwe, potwierdzają to jej słowa: „Przegrałeś moje serce razem z klejnotami! (...)”.
Postać włoszki, uświadomiła bohaterowi, że prawdziwa miłość nie istnieje.
Najpierw zakochany w Laurze, następnie zraniony przez materialistyczną włoszkę – Wiolettę, Kordian zrozumiał że są ważniejsze punkty odniesienia w życiu jak idea odzyskania niepodległości kraju.
Charakterystyka Kordiana:
W pierwszym akcie poznajemy Kordiana jako nadwrażliwego poetę i marzyciela, którego serce przepełnione jest żalem i cierpieniem spowodowanym nieszczęśliwą miłością do starszej od siebie Laury. Bohater nie może odnaleźć sensu życia, w konsekwencji czego postanawia targnąć się na własne życie strzelając pistoletem w swoją pierś.
W drugim akcie Kordian ma dwadzieścia lat i zwiedza Europę, co krok przeżywając kolejne rozczarowania. W zderzeniu z rzeczywistością jego światopogląd i idee zmieniają wartość.
Kochliwy romantyk, staje się również zdystansowany do miłości, jego zdaniem to fałszywe uczucie i że to pieniądz rządzi światem. Podróż spowodowała przełom w życiu Kordiana, a nastąpił on dokładnie na szczycie Mount Blanc. Wówczas odnalazł on cel oraz sens, jego priorytetem stała się walka o niepodległość kraju – stał się patriotą.
Trzeci akt obrazuje nam wielkiego indywidualistę. Odważnie podjął się zabójstwa cara, lecz nie dokonał czynu ponieważ przegrał ze swoją słabą psychiką ale i siłą moralną. Kordian przeszedł przez proces zmian. Pozornie stał się silny i dojrzały, a idee i wierzenia które dla niego były oczywistą kwestią okazały się nieistniejące.

Cierpienie spowodowane miłością i przemiana bohatera:
Bohater jest nieszczęśliwy z powodu miłości. Cierpienia Kordiana są spowodowane zawodem doznanym ze strony kobiet. Pierwszy cios zadała mu Laura, jego pierwsza pierwsza miłość. W rozpaczy z powodu odrzucenia, młodzieniec chciał zakończyć swój żywot. Romantyczny krajobraz Włoch, przykrył się chmurą fałszywych uczuć materialistycznej Wiollety, której nie zależało na Kordianie, lecz na jego majątku. Bohater stracił przekonanie że miłość może być piękna, namiętna, szczera i przede wszystkim bezinteresowna. Po monologu wygłoszonym na Mount Blanc, Kordian stał patriotą dla którego losy kraju były najistotniejsze. Kwestia romantycznej miłości, złamanego serca i cierpień schowała się głęboko pod zbroją wojownika o niepodległość kraju.

Problem realizacji miłości możemy ujrzeć także "Konradzie Wallenrodzie", który postanowił poświęcić swoje szczęście dla dobra ojczyzny;
Krótkie streszczenie:
„Konrad Wallenrod” Adama Mickiewicza składa się z sześciu części, z których pierwsza nosi tytuł „Obiór”. W Malborku zastanawiano się nad wyborem Wielkiego Mistrza Krzyżackiego.
Najbardziej cenionym kandydatem jest Wallenrod, który podczas wcześniejszych walk zyskał sławę, a ponad to cechowało go męstwo, walczność i niesamowita odwaga.
Hymn błagalny do Ducha Świętego o pomoc w wyborze Wielkiego Mistrza Zakonu rozpoczyna część drugą. Po naradzie Arcykomura z Halbanem i proroczym głosie pustelnicy, na Mistrza Zakonu wybierają wcześniejszego faworyta – Konrada Wallenroda.
W części lll Mickiewiczowskiego dzieła obrazuje nam Konrada, który już od roku jest Wielkim Mistrzem Zakonu. Wprowadza on zakonnikom nakaz pokuty i umiłowanie cnoty, natomiast mimo sprzyjających warunków politycznych, odwleka decyzję o rozpoczęciu walki z Litwą.
Mickiewicz przedstawia nam również pieśń pustelnicy, w której kobieta opowiada o cierpieniu spowodowanym miłością do rycerza. Natępnie, ma miejsce nocna rozmowa kochanków – Konrada z Pustelnicą (głos z wieży), w której ujawniony jest trud ich miłości oraz życiu kobiety, która nie mogła znieść rozłąki z ukochanym. W swym dialogu poruszają również fakt postąpienia bohatera, który wybrał losy ojczyzny odsuwając się od szczęścia osobistego.
Mistrz wyznaje, że spotkania z kochanką są przyczyną odwlekania rozpoczęcia walk z Litwą.
„Uczta” – to kolejna, lV część powieści. Do Konrada przybywają goście, między nimi książe Witold, który prosi o wsparcie w walce z Litwinami. Wówczas ze swoją pieśnią występuje litewski wajdelota. Krzyżaccy goście oraz książe protestują przeciwko kontynuowaniu pieśni przez starca, ale wyraźnie wzruszony Konrad, prosi wajdelotę o kontynuację. Dalszym ciągiem występu pieśniarza, była jego opowieść o losach Waltera Alfa, który jako dziecko zostaje uprowadzony przez krzyżaków, potem wraca na Litwe po czym żeni się z Aldoną, lecz zakon napada na Litwę i odchodzi wraz z Wajdelotą by ocalić ojczyznę.
Część V nosi tytuł „Wojna”. Konrad został zmuszony do rozpoczęcia walk niemiecko-litewskich, ponieważ po uczcie Witold zerwał układ z Zakonem. Nieumiejętne prowadzenie wojny przez Wallenroda jest przyczyną klęski Zakonu. Dwunastu rycerzy krzyżackich zbiera się w lochach zamku i wydaje wyrok śmierci na mistrza.
Część Vl – „Pożegnanie”, to zdemaskowanie tajemnicy Konrada. Rozpoczyna się ona rozmową bohatera z Pustelnicą, w której okazuje się prawdziwa tożsamość małożonków; Konrad Wallenrod to Walter Alf, a Pustelnicą jest jego żona, Aldona. Konrad prosi ukochaną, by opuściła wieżę i wróciła z nim na Litwę, lecz ona związana przysięgą przed Bogiem – odmawia. Świadomy zbliżającej się śmierci, żegna się z żoną i przyrzeka dać jej znak przed śmiercią. Konrad woli popełnić samobójstwo wypijając truciznę niżeli zginąć z rąk Krzyżaków. Zrzucona z okna lampa powiadamia Aldonę o śmierci męża, po czym niemal równocześnie umiera również i ona.

Motyw nieszczęśliwej miłości Wallenroda:
Małżeństwo Konrada i Aldony wynika ze szczerej i prawdziwej miłości. Miłość kochanków jest pełna wyrzeczeń, poświęceń i trudów. Ich historia nie ma szczęśliwego finału, ponieważ bohater nie może się oddać rozkoszy małżeństwa, gdyż gonią go obowiązki względem kraju. Źródłem tragizmu miłości kochanków jest wybór Wallenroda na Mistrza Zakonu Krzyżackiego, którego dobro osobiste przełożyło się na ideał walki w obronie ojczyzny. Poświęcił on wszystko co miał, wchodząc na drogę podstępu i zdrady. Dominującym uczuciem jest wzajemna tęsknota, na tyle silne że żona Aldona decyduje się na zamknięcie w wieży by być jak najbliżej męża. Namiastkę upragnionego szczęścia osobistego, małożonkowie mają każdej nocy, kiedy to Konrad spędza pod murami wieży, rozmawiając z ukochaną. W tych jedynych, intymnych chwilach jakimi są dialogi przewija się ich miłość, ale też gorycz, żal i tęskonota. Zamknięta samotnie w wieży żona, zrozpaczona i stęskniona za mężem i wojownik o wolność narodu ciągle myślący o ukochanej. Możemy tylko wyobrazić sobie ich cierpienie.
Charakterystyka bohatera i wallenrodyzm:
Konrad Wallenrod (Walter Alf) jest Litwinem. Bohater jako dziecko został porwany przez krzyżaków, wychowując się w zakonie nie stracił poczucia narodowości dzięki swojemu przyjacielowi – Halbanowi. Jego żoną jest Aldona – córka litewskiego króla Kiejstusa.
Wallenrod to typowy bohater romantyczny, który jest samotnikiem, a jedynym jego przyjacielem jest stary mnich. Myśliciel, skłócony ze światem. Jego odwaga przejawiła się już za młodu, kiedy brał udział w wielu bitwach. Walter Alf przebiegle ukrywa się pod maską Wallenroda, by od środka zniszczyć krzyżaków pozwalając Litwie na pokonanie ich podczas wojny, która sam prowokuje. Świadczy to o jego wielkim patriotyźmie. Zdradza zakon, na rzecz ojczyzny, Poznajemy go tutaj jako samotnego w działaniach indywidualistę, który skupia na sobie losy swojego państwa. Bohater jest wewnętrznie rozdarty, nie potrafi wybrać między dobrem narodu, a własnym szczęściem. W końcu wybiera służbę państwu, a jego żona ukrywa się w wieży. Jest nieszczęśliwie zakochany i cierpi z powodu miłości. Konrad cechuje się nadzwyczajnym honorem, ostatecznie potwierdza tę cechę, samobójczą śmiercią. Autor nie przedstawił dokładnego wyglądu bohatera, wiemy że mimo młodego wieku większość jego włosów jest siwa, a policzki zmarszczone. Mickiewicz opisuje go jako pięknego mężczyzne, o bladej cerze z chorowitymi rumieńcami i błękitnymi oczyma.
Wallenrodyzm to przede wszystkim podstęp. Oznacza postawę człowieka nacechowanego nie tylko tradycyjnym światopoglądem romantyka, ale i postawę ukierunkowaną na relacje jednostki wobec ojczyzny i dziłalności dla jej dobra. Bohater taki wlaczy w imieniu szlachetnych wartości, posługując się podstępem, kłamstwem czy nawet zdradą.
Wallenrod – zdrajca czy bohater?:
Bohater jest postacią kontrowersyjną, złożoną. Dla jednych będzie on zdrajcą, dla drugich bohaterem. Wallendrod jest typowym bohaterem tragicznym, który musi wybrać między miłością a obowiązkiem. Jego poświęcenie dla narodu, to czego dokonał z pewnością cechuje go bohaterstwem, natomiast zdrada, mimo iż w słusznej sprawie ciągle pozostaje zdradą. W efekcie osiągnął on połowiczny sukces; wygrał wolność ojczyny, przegrwająć swoje życie osobiste. Reasumując, żadne z określeń – bohater, zdarjca, nie jest jego odpowiednikiem.
Cierpienie spowodowane miłością:
Bohater cierpi z powodu nieszczęśliwej miłości. Nie może on być ze swą ukochaną Aldoną, która samotnie zamknięta w wieży rozpacza z tęsknoty za ukochanym. Przyczyną ich nieszczęścia jest sytuacja polityczna, w jakiej znalazła się ich ojczyzna. Jako Mistrz Zakonu zwlekał długo z rozpoczęciem wojny z Litwą, by przesunąć tym samym moment powtórnego rozstania z kobietą. Konrad zapłacił najwyższą ceną – życiem osobistym oraz szczęśliwą miłością, dla ratowania swojego kraju. Gdy stanął on przed dylematem; życie prywatne czy ojczyzna, wybiera ojczyznę i tym samym cierpi i tęskno mu do Pustelniczki.
Tuż przed śmiercią dla Konrada, poza Aldoną żadne inne sprawy nie miały znaczenia. Myślał tylko o niej. Wybrał drogę, przez którą upojony trucizną, nieszczęśliwie umiera w samotności.


Zakończenie i wnioski:
Zaprezentowałem trzy wybitne dzieła epoki romantyzmu, w której głównie poruszyłem temat cierpienia spowodowanego miłością. Miłością nieszczęśliwą, niespełnioną, zawiedzioną ...
Pełną gorzkiej historii zakochanych w sobie ludzi, pełną tragizmu, tęsknoty i rozpaczy.
Czym więc jest miłość? Współcześnie interpretujemy ją jako silną więź, niezliczoną ilość uczuć i emocji. Dla niektórych miłość to sens życia, wręcz całe życie. Miłość jest niesamowicie trudna do opisania. Często jest źródłem inspiracji dla artystów, głównie pisarzy. Goethe, Słowacki oraz Mickiewicz zobrazowali w swoich dziełach miłość romantyczną, czyli niespełnioną. Postać mężczyzny, który losy narodu stawia przed własną miłość (Wallenrod). Chłopca, zakochanego w starszej, lekceważającej go kobiecie, który odrzucony chce odebrać sobie życie, a następnie zraniony przez kolejną, materialistkę (Kordian). W końcu młodzieńca zakochanego w zaręczonej kobiecie, która jednak odrzuca jego uczucia dla swojego pierwszego wybranka w konsekwencji czego nieszczęśliwie zakochany popełnia samobójstwo (Werter). Czy miłość romantyzmu jest nam obca i daleka? Myślę że współcześnie mamy do czyninia z tym samym modelem tego uczucia, na tą samą skalę. Różnią się tylko przeszkody, jakie napotykają jej rozwój, Niegdyś była to walka o wolność narodu, niepodległość, dzisiaj jest to pogoń za pieniądzem, ale również walka o lepszy byt. Romantycy stawali w szeregi pełni patriotyzmu, dzisiaj my stajemy przed oczyma codzienności, często zrzucając miłość na drugi plan. Ci wybitni pisarze ukazali nam przestrogę, przestrogę by nasze jutro nie pozwoliło zaniedbywać miłości, naszych uczuć. Przecież człowiek zakochany to człowiek pełen euforii, dlatego tak wielki ma wpływ na nasze szczęśliwe życie. Tak więc jakie konsekwencje niesie za sobą nieszczęśliwa miłość? Może ona spowodować poważny uraz uczuciowy, doprowadzić do depresji a nawet do myśli samobójczych. Według hierarchii potrzeb Maslova, miłość to jedna z najważniejszych potrzeb do pełnej realizacji życiowej. Zatem, jeżeli nie mamy „motoru” jakim jest przynależność i miłość nie będziemy nigdy w pełni szczęśliwi. Wyciągnijmy wnioski z literatury – pielęgnujmy miłość, niedopuszczając do cierpienia z jej powodu.