Trudno ustalić dokładną datę narodzin muzyki barokowej. Wiadomo, że około 1600 roku zauważalne są cechy stylu, który pomimo silnych związków z poprzednią epoką odbiega od reguł. Samo słowo „barok” pojawiło się w XVII wieku, a jego pochodzenie nie zostało wyjaśnione do końca. Początkowo miało oznaczać dziwactwa i nieregularności w sztuce. Główni twórcy tej muzyki to: - Jan Sebastian Bach - urodził się 21 marca 1685 r. w Eisenach, małym mieście w Turyngii, w środkowych Niemczech. Był ósmym, ostatnim dzieckiem Johanna Ambrosiusa Bacha, muzyka miejskiego i Marii Elisabeth Lammershirt, córki kuśnierza z Erfurtu. Prawie nic nie wiadomo o dzieciństwie Bacha oprócz tego, że około 1692 r., w wieku lat siedmiu zaczął chodzić do lokalnej szkoły łaciñskiej. Zaczął także śpiewać w miejscowym kościele, gdzie jego „niezwykle czysto brzmiący dyszkant" przyciął uwagę. Jest prawdopodobne, że ojciec udzielał mu pierwszych lekcji muzyki. - Antonio Vivaldi - urodził się 4 marca 1678 w Wenecji. Był synem cyrulika grającego na skrzypcach w orkiestrze bazyliki św. Marka. Antonio pobierał u ojca lekcje gry na tym instrumencie, ale kształcił się na księdza, choć jego entuzjazm w tym kierunku był dyskusyjny. Święcenia uzyskał dopiero w 1703, ale bardzo szybko przestał odprawiać msze, prawdopodobnie z powodu stałego bólu w piersiach. Mimo tego znany był odtąd ze względu na kolor swych włosów jako „il prete rosso” (rudy ksiądz). Był oczarowany muzyką i prawdopodobnie dla tego dostał pracę nauczyciela muzyki w Ospedale della pietà, wielkim sierocińcu słynnym z doskonałego poziomu nauczania muzyki. - Jerzy Fryderyk Handel - (1685-1759) to jeden z najwybitniejszych muzyków wszystkich czasów. Pisał dzieła orkiestrowe (np. „Muzyka na wodzie”, „Muzyka sztucznych ogni”), dramatyczne oratoria (np. „Mesjasz”, „Salomon”), muzykę kameralną (np. sonaty, concerto grosso), opery (np. „Rodrigo”, „Juliusz Cezar”). To tylko część z jego wielkiego dorobku artystycznego.
