opisz malarstwo i rzeżbe  baroku .daje naj   w formie referatu

Barok jako styl w obrazach i rzeźbach: Malarstwo barokowe przyniosło całe bogactwo kształtów, które oddziałując na zmysły, miały wzbudzać zachwyt nad materialnym pięknem świata. W kompozycji obrazu wyraźnie można wyróżnić kierunki ukośne. W ten sposób obrazy barokowe stały się bardziej dynamiczne w porównaniu ze spokojną, harmonijną kompozycją obrazów renesansowych. Najważniejszym elementem, kształtującym kompozycję obrazu, było światło. To ono organizowało przestrzeń i wyzwalało grę barw. Światło wydobywało to, co malarz chciał szczególnie podkreślić, czyli dominantę. Mniej ważne partie obrazu pozostawały w cieniu. Intensywne kontrasty walorowe to jedna z najbardziej charakterystycznych cech obrazów barokowych. Równie ważny jak światło był w obrazie kolor. Wielki malarz flamandzki Rubens uważał nawet, że kolor jest znacznie ważniejszy od rysunku, gdyż właśnie dzięki kolorom postrzega się przedmioty. W obrazach barokowych kolorystyka jest różnorodna. Niektórzy artyści posługiwali się szeroką gamą barwną, inni zawężali ją do kilku tonów. Dominowały jednak ciepłe barwy. Najważniejszym źródłem inspiracji dla malarzy barokowych była natura. Wybitny malarz włoski, Caravaggio, gdziekolwiek był, szkicował (na gorąco) ludzi, ich gesty, mimikę twarzy, a następnie wprowadzał te postacie do obrazów. Jego kompozycje religijne stawały się dzięki temu bardziej rzeczywiste i naturalne. Ruchliwość form i niebywałe bogactwo środków wyrazu cechowało nie tylko malarstwo, ale także i rzeźbę. Przeważały formy płynne, dynamiczne. Sylwetki pokazywano nienaturalnie skręcone, a gesty postaci były pełne patosu, nawet teatralne. Twarze, poprzez odpowiednią mimikę, zdradzały silne uczucia: namiętność, ekstazę, wzbudzenie, rozpacz itp. Często posługiwano się alegorią i personifikacją. W zupełnie nowy sposób potraktowano także szaty wyrzeźbionych postaci. Zwykle były obfite, a załamując się, tworzyły liczne fałdy. W baroku wykształcił się nowy typ nagrobka. Stanowił on rozbudowaną, często wielopiętrową formę, w której łączyły się elementy architektury i rzeźby. Podobnie jak w renesansie nagrobki umieszczano w przyściennych niszach. Postać zmarłego zwykle pokazywano w pozie siedzącej lub klęczącej.