Mit Syzyfa

1.Wyjaśnij dlaczego Syzyf jest dla Camusa bohaterem absurdalnym.

Praca Syzyfa to w istocie życie ludzkie wypełnione tak cierpieniem, jak radością. Camus każe czytelnikowi widzieć Syzyfa szczęśliwym, gdyż ten stanowi o sobie „los jest jego własnością, kamień jego kamieniem”. Mówi także, iż sposobem na udrękę życia jest uświadomienie sobie własnej wolności i prawa wyboru różnych dróg życia.

Zdaniem Alberta Camusa, warunkiem autentycznego życia człowieka jest uświadomienie sobie absurdalności życia. Tezę o absurdalności życia Camus ilustrował przykładem mitu Syzyfa. Oto ukarany przez bogów Syzyf wtacza ogromny kamień na wysoką i stromą górę.
Syzyf z największym trudem wypycha głaz prawie na sam szczyt. Ale tu kamień wyślizguje mu się z rąk i stacza do podnóża góry. Syzyf nieustannie ponawia próbę wtoczenia kamienia na szczyt.
Gdyby mu się to choć raz udało - byłby wolny. Lecz za każdym razem, gdy upragnione zwycięstwo jest już bliskie, następuje nieunikniona klęska.
Syzyf wie, że zwycięstwa nie będzie gdyż wyroku bogów nie można zmienić. Jego ogromna praca jest bezcelowa, jego nieziemski trud absurdalny. Mimo to ciągle na nowo podejmuje swoje próby nie tracąc nadziei, że jego samotna walka odmieni jego los.
Odwołując się do mitu Syzyfa, autorstwa Sofoklesa, Camus głosił pogląd, że człowiek nie jest twórcą swojego losu.
Nie potrafi go również zmienić - musi go natomiast znosić. Na tym polega absurdalność i tragizm ludzkiej egzystencji. Będąc w sytuacji tragicznej i mając świadomość absurdalności swego położenia, Syzyf może doznać radości istnienia jedynie dzięki ciągle ponawianej, beznadziejnej walce ze swoim losem.
Właśnie w tym buncie i ponawianiu beznadziejnych prób wyzwolenia się od swojego nieuniknionego losu może znajdować namiastkę wolności. Ta odrobina możliwej wolności polega na wynikających z wolnych decyzji jednostki nieustannych prób przeciwstawienia się swojemu losowi.