Największe religie świata

JEST TYLKO JEDEN BÓG - JEST ON WSZECHOBECNY
JEST TYLKO JEDNA RELIGIA - RELIGIA MIŁOŚCI
JEST TYLKO JEDNA KASTA - KASTA LUDZKOŚCI
JEST TYLKO JEDEN JĘZYK - JĘZYK SERCA

Przez wieki na świecie pojawiło się wiele rozmaitych religii i wierzeń. Zliczenie ich wszystkich graniczy z niemożliwością, bo wraz z sektami i innymi odłamami religijnymi byłoby ich chyba ponad kilkanaście tysięcy. Jedno, czego możemy być pewni, to że większość pomniejszych religii to tylko wariacje na temat tych kilku najistotniejszych, czyli Chrześcijaństwa, Buddyzmu, Islamu, Judaizmu oraz Hinduizmu. To właśnie na podstawie wiedzy o nich zbuntowane jednostki zdecydowały się utworzyć własne sekty i „kościoły”, różnymi sposobami zachęcając ludzi do „nawrócenia się”. W tym referacie postaram się opisać te największe z wielkich religii.

CHRZEŚCIJAŃSTWO

Słownikowa definicja chrześcijaństwa brzmi: „objawiona religia monoteistyczna i rodzina związków wyznaniowych głoszących nauczanie o Chrystusie, jego męczeńskiej śmierci i zmartwychwstaniu”. „Chrześcijaństwo zakłada wiarę w jednego Boga ( choć przyjmuje tzw. dogmat trynitarny, głoszący, że Bóg występuje w trzech postaciach; jako Bóg Ojciec, Syn Boży i Duch Święty). Chrześcijanie czczą także Maryję- matkę Chrystusa. Świętych oraz Aniołów.” Natomiast sam Jezus tak mówi do swoich wyznawców:

„To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem”

Miłosierdzie to jedna z podstawowych zasad tej wiary. Mówimy: „Boże, bądź miłościw mnie, grzesznemu”; prosimy Boga o miłosierdzie, sami zobowiązując się do bycia miłosiernym. Miłość do bliźniego to inna nazwa miłosierdzia; to właśnie na bezwzględnej i szczerej miłości opiera się wiara chrystusowa:

„Miłuj swoich nieprzyjaciół”.

Jezus zabronił Chrześcijanom okazywać swój gniew, mścić się czy kogoś ranić. Powiedział:

„Zło dobrem zwyciężaj”.

Religia Chrystusa wywodzi się z Judaizmu. Tak jak Żydzi uznajemy Stary Testament, chociaż nasza wiara odrobinę odmiennie go interpretuje. Inaczej niż wyznawcy Judaizmu traktujemy postać Mojżesza, inaczej spoglądamy na termin „Ziemi Obiecanej.” W odróżnieniu od Żydów uważamy Jezusa za Syna Bożego, Mesjasza, natomiast dla Judaistów Chrystus był tylko kolejnym prorokiem.
Chrześcijaństwo to religia opierająca się głównie na Nowym Testamencie, opowiadającym o życiu i śmierci Jezusa Chrystusa. Nasza wiara każe postępować wedle przykazań Dekalogu i przypowieści ewangelicznych. Wierzymy, że pewnego dnia Chrystus powróci i odbędzie się wówczas Sąd Ostateczny.

JUDAIZM

Słowo „Judaizm” pochodzi od nazwy plemienia Judy. Oznacza ono religię Izraela, narodu wybranego przez Boga. Na Jego wyzwanie jako pierwszy odpowiedział patriarcha Abraham, który ok. 1800 r. p.n.e. przybył z Mezopotamii i osiedlił się w Kaanan, „ziemi obiecanej”, znanej później jako Palestyna (dzisiejsze państwo Izraela). Abraham zawarł ponoć przymierze z Bogiem, w którym Jahwe wyznaczył „naród wybrany” mający się wywodzić z potomków Abrahama. W zamian Abraham i jego następcy ofiarowali Mu bezwzględne posłuszeństwo. Kiedy Izraelici stali się niewolnikami Egiptu, do „ziemi obiecanej” poprowadził ich Mojżesz, któremu przypisuje się wykonanie na rozkaz Boga dwóch kamiennych tablic z dziesięcioma przykazaniami. Wedle Starego Testamentu Mojżesz sprawił, że Morze Czerwone rozstąpiło się przed uciekającymi Żydami, a potem zamknęło nad głowami ścigających ich Egipcjan, topiąc ich wszystkich. Od koloru krwi, która miała wówczas popłynąć, nazwano Morze Czerwonym.

Bóg Izraela pojawił się jako Stwórca, władca całego świata. Według żydowskich wyobrażeń wszyscy ludzie są stworzeni na podobieństwo Boga i każdego człowieka należy szanować. Szczególną opieką trzeba otoczyć słabszych: wdowy, sieroty, prześladowanych, cudzoziemców, jeńców i biedaków. Każdy człowiek jest wolny i ma prawo dokonywania wyboru między dobrem i złem. Nikt nie dziedziczy brzemienia grzechu.
Żydzi za święte uważają następujące teksty:
- Tora (pięcioksiąg); pierwsze pięć ksiąg Starego Testamentu, których autorstwo przypisuje się Mojżeszowi;
- Kroniki Królów Judy i Izraela;
- Miszna;
- Talmud.

Wyznawcą Judaizmu może być tylko ten, kto urodził się z matki Żydówki. Bardzo rzadko dopuszcza się przyjmowanie wyznawców innego pochodzenia etnicznego. Pobożni Żydzi modlą się trzy razy dziennie, dotrzymując ścisłych zasad spożywania pokarmów włącznie z upewnieniem się, ze posiłek jest w całości czysty (koszerny). Zgodnie z umową Boga z Abrahamem w osiem dni po urodzeniu wszyscy żydowscy chłopcy są obrzezani- obecnie najczęściej w szpitalu w obecności rabina. Bardzo ważnym świętem zarówno religijnym jak i rodzinnym jest "szabas" (odpoczynek) obchodzony co tydzień w sobotę. Ponieważ dzień u Żydów kończy się wraz z zachodem słońca, szabasowe święto zaczyna się już w piątek wieczorem.
Tam gdzie mieszka dziesięciu żydowskich mężczyzn, może powstać synagoga - żydowska świątynia. Służy ona całej społeczności jako miejsce modłów, nauki i obchodów publicznych. Żydzi gromadzą się w niej na szabasowe modły w piątek wieczorem i sobotę rano. Budynek ma zarys prostokąta, którego jeden bok jest skierowany w stronę Jerozolimy. Na tym właśnie boku stoi arka a w niej zwoje Tory. Wyjmuje się ją i obnosi po synagodze, a wierni oddają jej pokłon, po czym następuje czytanie wybranych fragmentów. Na początku czytają kapłani i członkowie rady kapłańskiej (lewici), a potem mogą czytać wierni. Gdy żydowski chłopiec ukończy 13 lat staje się "synem przykazań" (bar micwa) i od tej pory uznawany jest za dorosłego ze wszystkimi przywilejami i obowiązkami. Podczas specjalnej uroczystości wzywa się go do stojaka, aby odczytał urywki Tory. Modły odprawiają nauczyciele albo prawnicy (rabini), zarządca synagogi, kantorzy albo kapłani. W czasie modlitw mężczyźni maja na głowach kapelusze albo mycki, a na ramionach szale modlitewne. Kobiety noszą tylko kapelusze. W synagogach ortodoksyjnych kobiety i mężczyźni modlą się oddzielnie.

BUDDYZM

„Trudno jest urodzić się naprawdę człowiekiem; trudno jest żyć jako śmiertelny; trudno jest usłyszeć wyniosłą prawdę; trudno jest ujrzeć Buddę.”

Mianem Buddy (Przebudzonego), określono po raz pierwszy księcia Siddhartę Gautamę z rodu Siakjów, żyjącego w Indiach na przełomie VI i V w. przed naszą erą. Skrupulatnie chroniony przez rodziców - w obawie przed spełnieniem pewnej dwuznacznej przepowiedni - przed cierpieniem wypełniającym świat przeżył wstrząs, gdy je poznał. Zaczął intensywnie szukać prawdy, aż po siedmiu latach, w wieku trzydziestu pięciu lat doznał oświecenia i zaczął nauczać, pierwsze kazanie wygłaszając do swoich pięciu byłych towarzyszy, czym wprawił w ruch Koło Dharmy (dharma – prawo, kanon nauki Buddy w trzech rodzajach pism, zwanych razem Tripitaka). Szybko zyskał wyznawców.
Najważniejsze w jego nauce są Cztery Szlachetne Prawdy:
1. Świat jest pełen cierpienia (dukkha – który to termin może oznaczać zarówno zwykłe cierpienie, cierpienie spowodowane zmianą jak i stan uwarunkowany przyczynowością – w tym ostatnim rozumieniu wszystko jest cierpieniem z wyjątkiem nirwany – oświecenia, stanu poza wszelką przyczynowością). Narodziny są cierpieniem, starość jest cierpieniem, choroba i śmierć są cierpieniem. Cierpieniem jest być połączonym z tym, kogo się nienawidzi i rozdzielonym z tą osobą, którą się kocha. Nie mieć tego, co się pożąda jest cierpieniem. Życiu, które nie jest wolne od pożądania i namiętności zawsze towarzyszy męka. Jest to Prawda o Cierpieniu.
2. Przyczyną cierpienia jest pragnienie (tanha) związane z pożądaniami ciała oraz złudne namiętności, co uruchamia koło Samsary (krąg wcieleń). Pragnienie to wciąż szuka nowych doznań, które mogą być trojakiego rodzaju: zmysłowe żądze, żądza unieśmiertelnienia się oraz żądza samozniszczenia (gdyż zaspokojeniem żądzy życia bywa czasem śmierć). Jest to Prawda o Przyczynie Cierpienia.
3. Jeśli usunie się żądzę, przyczynę ludzkich namiętności, oznaczać to będzie usunięcie ludzkiego cierpienia, co jest równoznaczne z nirwaną. Jest to Prawda o Usunięciu Cierpienia.
4. Do osiągnięcia stanu bez pożądania i cierpienia prowadzi Szlachetna Ośmioraka Ścieżka, na którą składają się:
1. Należyty pogląd (którego wyrazem jest znajomość Czterech Szlachetnych Prawd).
2. Należyte myślenie (wolne od żądzy, nieżyczliwości i gwałtowności).
3. Należytą mowę (bez kłamstwa, obmowy i plotkowania).
4. Należyte postępowanie (zaniechanie kradzieży, zabijania i nieczystości).
5. Należyty sposób zarobkowania (związane z utrzymywaniem się z zajęć nie łamiących żadnej z zasad Ścieżki).
6. Należyte dążenie (usuwanie zła i wspieranie dobra)
7. Należyta uwaga (przemyśliwanie spraw ciała).
8. Należyta koncentracja (skupienie poprzez medytację)

Celem buddyzmu jest wyzwolenie się od fałszu, którym jest przyczynowość, istniejąca przez cierpienie. Likwidacja tej ułudy, która w konsekwencji wyzwala też od koła Samsary (nieustannych kolejnych wcieleń) nazywa się nirwaną – zdmuchnięciem, zgaszeniem, oświeceniem. Nirwana to stan wyjścia poza ograniczenia przyczynowości i cierpienia. Jest to stan Buddy – każdy, kto go osiągnie staje się buddą. Prowadzi ku temu Droga Środka, na której należy unikać skrajności, gdyż obydwie są ułudą: zarówno uleganie żądzom ciała, jak i asceza zadręczająca ciało i ducha. Rzeczy bowiem ani istnieją ani nie istnieją – a to jak się nam jawią jest ułudą. Ułudą jest to, że nic się nie dzieje przypadkiem; ułudą jest i to, że to Bóg kieruje losami ludzi; ułudą wreszcie jest i to, że wszystkim rządzi przypadek. Kroczyć Drogą Środka (którym to określeniem bywa też nazywany sam buddyzm) można kierując się zasadami Szlachetnej Ośmiorakiej Ścieżki. Lecz ponieważ nirwana nie ma określonej formy czy natury oraz istnieje tylko dlatego, że istnieje złuda i niewiedza, w stanie oświecenia znika i ono samo. Jest to właśnie paradoks nirwany: gdy jej nie ma nie ma też ułudy. Bo to niejako ułuda i niewiedza tworzą oświecenie. Dążąc więc do oświecenia ludzie powinni unikać pożądania go i zabiegania o nie, ulegają bowiem kolejnej iluzji, która od oświecenia ich oddala. Oświecenie to stan bez ułudy dlatego należy dążyć do niego środkami, które ułudę eliminują: należy kroczyć Drogą Środka. Ma ona różne techniki służące za pomoc do tego celu, dzielone na trzy grupy:
- medytacje -jhanas
- umiejętności (kontemplacje)- samapattis
- skupienia- samadhis
ISLAM

"Wiedz że Religią jest to co nadeszło od Allaha, Błogosławionego, Najwyższego. Nie jest to czymś co zostało pozostawione dla intelektu ani ludzkich opinii."
Imam al-Barbahr
Słowo „Islam” jest tłumaczone jako „poddanie się Bogu”. Była to początkowo religia arabska, która później dopiero rozprzestrzeniła się na różne kontynenty i rasy. Obecnie ilość wyznawców Islamu ocenia się na ok. 20% ludzi świata (1,2 miliarda).
„On jest Allachem, jedynym Allachem Wiekuistym! Nie zrodził nikogo ani też nie został zrodzony, a nikt nie jest Jemu równy.”
Islam zrodził się na pustynnych obszarach Półwyspu Arabskiego. Obszar ten przez samych Arabów nazywany jest "Wyspą Arabów" (Dżazirat al-Arab), ponieważ z trzech stron oblewają go wody mórz, z czwartej zaś od reszty świata oddziela bezmiar "morza piasków".
Założycielem tej religii był Muhammad Ibn Abd Allah, znany pod imieniem Mahometa. Muhammad urodził się w Mekce ok. 670 r.n.e. Do czterdziestego roku życia nie wyróżniał się niczym szczególnym, zajmując się handlem i prowadzeniem karawan. Przełomowy moment w życiu Muhammada nastąpił około 610 roku, kiedy to podczas rozmyślań w pieczarze Al-Hira w okolicach Mekki usłyszał słowa, które obecnie stanowią fragment 96 sury Koranu: "Recytuj! W imię Pana, który cię stworzył! On stworzył człowieka z grudki krwi zakrzepłej i nauczył człowieka, czego dotąd nie umiał." Te słowa Boga przekazał przerażonemu zrazu Muhammadowi archanioł Gabriel. Muhammad ze zwykłego kupca przekształcił się w natchnionego przez Boga proroka, głosiciela wiary, która według niego nie miała być nową religią, lecz kontynuacją działalności proroków starotestamentowych i Jezusa. Ale nowa "dobra nowina" nie została przyjęta ani przez chrześcijan i Żydów, którzy w nowej religii dostrzegali jedynie zniekształcenia własnych idei. Prorok w kolejnych objawieniach ukazywał niebo i piekło, opowiadał o nakazach i zakazach, jakie nałożył Bóg na swoją wspólnotę. Prześladowania i drwiny, na jakie wydana została młoda wspólnota składająca się głównie z miejscowej biedoty, doprowadziły do tak zwanej "małej hidżry", czyli emigracji do chrześcijańskiej Etiopii. W kilka lat później, w roku 622, nastąpiła właściwa hidżra, czyli emigracja Muhammada i jego wyznawców z Mekki do Medyny. Ten rok uznany został za właściwy początek historii muzułmanów, stając się wkrótce po śmierci Proroka oficjalnie pierwszym rokiem nowej ery. Moment ten to jednocześnie kolejny przełom w życiu Muhammada. Z proroka przekształca się on w polityka i prawodawcę. Rozpoczyna się czas walk Proroka z plemionami arabskimi oraz niewiernymi i nielojalnymi rodakami z Mekki. Po kilku bitwach, w których nie zawsze towarzyszyło muzułmanom szczęście, w 632 roku prorok ostatecznie opanował rodzinne miasto, a w kilka miesięcy później zmarł. W tym momencie pod sztandarem islamu znajdowała się większość plemion zamieszkujących Półwysep Arabski.
„I niech powstanie spośród was naród, który wzywa do dobra, nakazuje to co jest uznane i zakazuje tego co jest naganne. Tacy będą szczęśliwi.”

Podstawą życia muzułmanina jest pięć filarów: wiara, modlitwa, troska o potrzebujących, post, pielgrzymka do Mekki dla tych, których na to stać.
HINDUIZM
„tat tvam asi" - "To ty jesteś tym”
Hinduizm to wspólna nazwa wielu religii i kultów wyznawanych głównie na Półwyspie Indyjskim. Rozmaite kulty hinduistyczne wyznaje ok. miliarda ludzi, co zalicza tę religię do trzeciej pod względem liczby wyznawców na świecie.
Zasadniczo za kulty hinduistyczne przyjmuje się te, które zgadzają się z następującymi tezami:
· Bogów jest nieskończenie wielu, są oni jednak wszyscy emanacjami (wcieleniami) Boga wszelkiego początku czyli Brahmy. Jakkolwiek sam Brahma jest wieczny, jego wcielenia ciągle rodzą się, giną i przekształcają w inne wcielenia.
· Wszystkie istoty żywe (a nie tylko ludzie) posiadają swoje indywidualne dusze, które substancjalnie nie różnią się między sobą. Dusza mrówki jest więc jakościowo taka sama jak dusza człowieka.
· Dusze uczestniczą w ciągłym i nieskończonym procesie reinkarnacji czyli przechodzenia po śmierci w inne ciało.
· Dusze i ciała tworzą swoistą hierarchię bytów. Za dobre uczynki dusze przesuwają się w każdym cyklu reinkarnacji w górę tej hierarchii, a za złe w dół.
· Na szczycie tej hierarchii możliwe jest przerwanie cyklu reinkarnacji poprzez stopienie własnej duszy bezpośrednio z Brahmą lub którymś z jego wcieleń, co jest ostatecznym celem każdego wyznawcy hinduizmu.
Z założeń tych wynika etyka hinduistyczna, która również jest wspólna dla wszystkich kultów hinduistycznych. Etyka ta obejmuje takie pojęcia jak karma, dharma, kasta i obejmuje ona swym zasięgiem nie tylko ludzi ale także wszelkie istoty żywe.

Karma (właściwie karman) - w hinduizmie, buddyzmie i innych religiach Dalekiego Wschodu jest to prawo przyczyny i skutku; podstawowe prawo Kosmosu, przez które urzeczywistnia się kosmiczna sprawiedliwość. W potocznym rozumieniu: prawo odpłaty, los, przeznaczenie, sumienie.
Dharma - w swoim, pierwotnym, sanskryckim znaczeniu słowo dharma oznacza po prostu "droga" lub "kierunek".
Kasta (z portugalskiego casta - rasa) - w socjologii, zamknięta grupa społeczna, której członkostwo uzyskuje się przez urodzenie (dziedziczenie). Zajmuje określona pozycję w hierarchicznym układzie społecznym, ma ustalone przywileje, usankcjonowana jest prawnie i religijnie, np. w Indiach - kasty hinduskie.