Piosenka o porcelanie

PIOSENKA O PORCELANIE"
Przykładem wiersza, w którym dominuje konkretny obraz, a który nie podaje przewodniej myśli na dłoni jest "Piosenka o porcelanie".
Utwór zwraca uwagę regularną rytmiką. Jest to typ wiersza tonicznego, w wersach występują po trzy zestroję (z niewielkimi odstępstwami, gdzie mamy dwa zestroję). Rymy są regularne, przeplatane, o układzie a b a b... Każda zwrotka kończy się dwuwersem pełniącym funkcję refrenu: "Niczego miproszę pana/ Tak me żal jak porcelany". Łatwo zauważalna rytmiczność, muzyczność wiersza koresponduje z tytułem - "piosenka".
Charakterystyczny jest także świadomie "estetyczny", ładny sposób opisywania przedmiotu - bohatera "piosenki". Zwraca uwagę brak słów brutalnych, ostrych, dosadnych. Typowe określenia to: "maleńkie spodeczki", "świecidełka", "uszka", "denka". Porcelana jest piękna, kolorowa ("kwieciste filiżanki", "świecidełka...co radowałyście barwą") ale też delikatna i krucha ("bryzgi kruchej piany", "miazga skorupek"). Porcelana, co należy podkreślić, to także przedmiot luksusu, zbytku. To wytwór "snów majstrów drogocenny" służący głównie estetycznej kontemplacji - w dalszym dopiero rzędzie pełniący funkcje użytkowe.
W podobnie "uładzony", wyidealizowany, świadomie przelukrowany sposób opisywana i nazywana jest przyroda: "Brzeg rzeczki", "wietrzykpolata", "jutrzenka".
W ten łagodny, sielankowy pejzaż wkracza wojna ("przeszły tanki"). Idylliczny nastrój burzą lecz nie niweczą całkowicie obrazy zniszczenia. Wojna przedstawiona jest nie w sposób dosłowny, realistyczny, z całą powagą swego okrucieństwa, ale za pomocą zwrotów i metafor złagodzonych, wyrażonych eufemizmami. Znakami jej są "puchy" z rozdartej pierzyny, "czarny ślad" czołgów, "złamanej cień jabłoni", "ziemia stęka", "maleńkich spodeczków trzaski". Charakterystyczne jest określenie krwi wyrażone w wierszu w sposób dwuznaczny:
O świecidełka wy płonę
Co radowałyście barwą
Teraz ach zaplamione
Brzydką zakrzepłą farbą
To tak, jakby krew - heroiczny symbol walki (np.tradycyjne motywy "przelanej krwi", walki "do ostatniej kropli krwi") - była jedynie tym, co psuje efekt estetyczny, źródło czystego piękna.
Uwagę odbiorcy w wierszu Miłosza koncentruje nie sama wojna, lecz jej skutki - zniszczenie, zniszczenie porcelany:
Ziemia, gdzie spojrzysz, zasłana
Bryzgami kruchej piany (...)
Równina do brzegu słońca
Miazgą skorupek pokryta.
Symbolika porcelany jest wieloznaczna. Może oznaczać zniszczenie, w wyniku kataklizmu wojny, wytworów ludzkiej pracy - rzemiosła ("sny majstrów"), także dzieł sztuki, ogólnie kultury. W wierszu zawarta jest też refleksja nad kruchością humanistycznych wartości świata (których symbolem może być porcelana - "sny...drogocenne") wobec grozy wojny, Historii, niezależnych od jednostek dziejowych kataklizmów. Porcelana w wierszu Miłosza to także symbol urody świata, w ogóle Piękna zestawionego z brzydota i "estetyczną" i moralną czasów wojennej Apokalipsy.
Interpretacja centralnego motywu utworu wskazuje jednak przede wszystkim na jego związek z literaturą. Porcelana jest symbolem określonego typu poezji - takiej, która nie tylko w myśl zasady "Podczas wojny milczą Muzy" skazana jest w pierwszym rzędzie na zniszczenie. Różowe, kwieciste filiżanki nie mają żadnej mocy, aby przeciwstawić się czołgom. Z miazgi ich skorupek nic odbudować nie można. Jest to poezja krucha, nietrwała, bowiem - podobnie jak porcelana - wyraża jedynie piękno, służy czystej kontemplacji estetycznej. Miłosz-moralista przeciwstawia się takiemu rozumieniu funkcji i zadań literatury.
Wiersz w takim ujęciu jest utworem satyrycznym, w którym autor ironicznie dystansuje się wobec tych, którzy ubolewają nad zniszczeniem bezużytecznej, choć pięknej porcelany.
Poezja czysto estetyczna to "świecidełka płonę", jak czytamy w zwrotce trzeciej, które "Idą w ruczaje podziemne/1 żadnej o nich pamięci" (zwrotka druga). Stłuczona i rozbita porcelana-poezja to "warstwa rzeźko chrupiąca" (zwrot ironiczny) pod butami obojętnego przechodnia. Wojna zniszczyła określony typ wrażliwości estetycznej - nastawionej wyłącznie na piękno, pozbawionej głębszej treści, trwałych wartości moralnych.
Powtarzający się refren "Niczego mi proszę pana/Tak nie żal jak porcelany" w tym wypadku także ma charakter ironiczy. Oznacza uporczywe, wyrażające wąski i ograniczony punkt widzenia postrzeganie rzeczywistości. Ten, który te słowa wypowiada, nie widzi w świecie zniszczonym wojennym kataklizmem niczego innego poza strefą ulubionych pięknych i bezużytecznych przedmiotów.

Dodaj swoją odpowiedź
Język polski

Piosenka o porcelanie , prosze o szybka interpretacje wiersza mam to na jutro :)

Piosenka o porcelanie , prosze o szybka interpretacje wiersza mam to na jutro :)...

Język polski

Czesław MIłosz- PIosenka o Porcelanie  potrzebuje cały utwór  :D 

Czesław MIłosz- PIosenka o Porcelanie  potrzebuje cały utwór  :D ...

Język polski

interpretacja wiersza "Piosenka o porcelanie" Czesława Miłosza

interpretacja wiersza "Piosenka o porcelanie" Czesława Miłosza...

Język polski

Piosenka o Porcelanie

1. w wieszu Cz. Miłosza pojawia się refren, co ma związek z nadawaniem wierszowi formy piosenki.
2. podmiot liryczny mowi o porcelanie używając zdorbnień:
spodeczki, uszka, denka, filiżaneczki, maleńki, skorupki, wietrzyk . .
3...

Język polski

Proszę znaleźć i rozszyfrować zawarte w podanych wierszach metafory MINIMUM 10 1. "Piosenka o porcelanie" Czesław Miłosz 2. "Konkurs piękności męskiej" W. Szymborska

Proszę znaleźć i rozszyfrować zawarte w podanych wierszach metafory MINIMUM 10 1. "Piosenka o porcelanie" Czesław Miłosz 2. "Konkurs piękności męskiej" W. Szymborska...