LUDWIG VAN BEETHOVEN urodził się w 1770 r. w Bonn, a zmarł w 1827 w Wiedniu. Pochodził z rodziny muzyków i wcześnie zaczął się naukę podstaw muzyki. Dziadek Ludwiga był kontrabasistą i kapelmistrzem kapeli dworskiej w Bonn, a ojciec pracował jako tenor w operze bońskiej. Ojciec wcześnie zauważył wyjątkowy talent muzyczny Ludwiga. Początkowo mały Ludwig uczył się muzyki u ojca i u znajomych muzyków: nie tylko na instrumentach klawiszowych, ale także na skrzypcach. Ojciec pragnął uczynić z niego „drugiego Mozarta”. Zmuszał go do wielogodzinnych ćwiczeń, bił i znęcał się nad nim. Mając lat 9 Ludwig rozpoczął naukę kompozycji u Ch. G. Neefego. Kształcił się także w zakresie gry na instrumentach klawiszowych. Po trzech latach nauki Beethoven zaczął zastępować swojego nauczyciela pełniąc funkcję klawesynisty w kapeli dworskiej. W wieku lat 14 otrzymał stałą pensję muzyka dworskiego. Z chwilą śmierci matki w 1787 r. na Ludwigu spoczął obowiązek utrzymania rodziny. Aby sprostać temu zadaniu, zaczął udzielać lekcji prywatnych. W wieku 19 lat Beethoven podjął studia na wydziale filozofii uniwersytetu w Kolonii. Tymczasem ojciec, nękany przez alkoholizm, został zwolniony ze służby dworskiej. Ludwig otrzymywał połowę jego uposażenia na utrzymanie rodzeństwa. Sam zarabiał jako altowiolista i organista dworski. W wieku 22 lat wyjechał do Wiednia, gdzie pobierał lekcje m.in. u J. Haydna i A. Salierego. Opuścił Bonn na zawsze. Studia u Haydna nie układały się jednak dobrze – nauczyciel zbyt skrupulatnie korygował utwory młodego kompozytora. W rezultacie więc Ludwig zaniechał ich. W niedługim czasie Beethoven rozpoczął swoją działalność koncertową. Dał się poznać jako znakomity pianista i improwizator. Wyjeżdżał do Norymbergii, Pragi, Drezna, Berlina. Lata 1804-1810 stały się okresem największego rozkwitu jego twórczości. Kłopoty ze słuchem miał już w wieku 24 lat. Mimo chwil załamania kompozytor intensywnie pracował. Stan zdrowia kompozytora pogarszał się, zaczęły się także kłopoty finansowe. W roku 1815 musiał już porozumiewać się z otoczeniem pisemnie, za pomocą zeszytów do notowania pytań i odpowiedzi. Po śmierci brata w 1815 r. Beethoven zaopiekował się jego synem Karolem. Prowadził procesy z matką chłopca o prawo do opieki nad dzieckiem. Wychowanie bratanka nastręczało mu potem wielu trudności i skończyło się porażką – Karol usiłował popełnić samobójstwo. Choć była to próba nieudana, Beethoven bardzo boleśnie przeżył ten fakt. Jesienią tego samego roku (1826 r.) przeziębił się i zachorował na płuca. Po długich i ciężkich zmaganiach z chorobą zmarł w marcu 1827 roku. TWÓRCZOŚĆ: 9 symfonii m.in. : III zwana „Eroiką” VI „Pastoralna” – 5 częściowa IX utwór wokalno-instrumentalny z kantatą do tekstu „Ody do radości” kameralna : 32 sonaty na fortepian 10 sonat na skrzypce 5 sonat na wiolonczelę i fortepian 16 kwartetów smyczkowych 2 kwintety smyczkowe 4 tria smyczkowe 6 triów fortepianowych utwory na instrumenty dęte koncerty : 5 koncertów fortepianowych koncert skrzypcowy koncert potrójny na fortepian, skrzypce i wiolonczelę pieśni (liryczne i arie) opera „Fidelio” muzyka religijna – m.in. „Missa solemnis” L. van Beethoven wytyczył rozwój muzyki na wiek XIX. Był wybitnym nowatorem w zakresie formy, instrumentacji orkiestrowej, rozszerzył zasób środków harmonicznych, zapoczątkował rozwój romantycznej liryki fortepianowej. W zakresie kontrapunktu zerwał ostatecznie z polifonią baroku. Stworzył typ koncertu symfonicznego, który został przejęty i rozwinięty przez kompozytorów romantycznych. Beethoven przełamał schemat 4-częściowej symfonii klasycznej, komponując pięć części i rezygnując z jednoznacznego podkreślenia początku i końca trzech ostatnich na rzecz płynnych połączeń (Symfonia Pastoralna). Jest to pierwsza symfonia z „programem”, w której muzyka plastycznie maluje sceny i wydarzenia. W swojej ostatniej IX Symfonii d-moll wprowadził do finału kantatę do słów "Ody do radości" Friedricha von Schillera. Pozdrawiam.
