muszę napisać pięć zdań o Koniku polskim 

Dzikie konie zwane tarpanami jeszcze w XVIII wieku można było spotkać na lesistych terenach Polski, Litwy i Prus. Opisywane były przez dawnych kronikarzy i podróżników w księżkach i dokumentach, którzy podkreślając ich leśne bytowanie nazywali je po łacinie Equii silvestris (konie leśne). Jednakże w lesie chroniły się głównie przed ludźmi, natomiast pasły się najcząściej na otwartych terenach, takich jak polany, pola, łąki czy nieużytki. W stanie dzikim tarpany przetrwały najdłużej w okolicach Puszczy Białowieskiej, mniej wiącej do 1780 roku, kiedy ostatecznie je odłowiono i przekazano do zwierzyńca hrabiów Zamojskich w miejscowości Zwierzyniec k. Biłgoraja. Około 1806 roku wyłapano je ze zwierzyńca i rozdano okolicznym chłopom. Tym samym można przyjąć, że w ten sposób dokonał się ostatni akt udomowienia dzikich koni na terenie Polski. Pierwsze badania przeprowadzone 100 lat później (w 1914 roku) przez Jana Grabowskiego i Stanisława Schucha dowiodły, że w okolicach Biłgoraja przetrwały prymitywne koniki przypominające w dużym stopniu dawne dzikie tarpany. Byśy to nieduże koniki, o wzroście ok. 110-130 cm, najczęściej maści myszatej z charakterystyczną ciemną pręgą wzdłuż grzbietu i niekiedy pręgowaniem na kośczynach. Końmi tymi, w drugiej połowie lat dwudziestych, zainteresował się Tadeusz Vetulani, późniejszy profesor Uniwersytetu Poznańskiego. Jemu to głównie zawdzięczamy wprowadzenie na trwałe nazwy “konik polski” do literatury hipologicznej. Prof. T. Vetulani wysunął ciekawą hipotezą, że spośród tarpanów żyjących na stepach wschodniej Europy, wyodrąbniła się odmiana leśna, która jeszcze w połowie XVIII wieku bytowała na terenach Polski, Litwy i Prus. Od tej leśnej odmiany miały pochodzić koniki polskie. Hipoteza Prof. T. Vetulaniego znalazła wielu zwolenników, ale również i przeciwników, którzy mieli odmienne zdanie. Pierwsze próby zorganizowanej hodowli koni prymitywnych w Polsce, nazwanych konikami polskimi, podjęte zostały w 1923 roku w Państwowej Stadninie Koni w Janowie Podlaskim i w 1928 roku w Folwarku Dworzyszcze, należącym do Liceum Krzemienieckiego. W 1936 roku, z inicjatywy Profesora T. Vetulaniego, założony został rezerwat koników w Białowieży, którego celem byśo dokonanie regeneracji tarpana leśnego, drogą naturalnej selekcji w półdzikich warunkach bytowania w Puszczy. Przed drugą wojną światową w 1938 roku na terenie Wileńszczyzny, uruchomiono trzy stadniny, w których ulokowano najlepszy materiał klaczy i ogierów, jaki na tym terenie zebrano. Niestety materiał hodowlany z tych stadnin całkowicie zaginął w czasie wojny. W okresie okupacji założono pięć stadnin koni prymitywnych: w Deraźnem na Wołyniu, w Żuce w woj. Tarnopolskim, w Wacyniu pod Radomiem oraz Felinie i Puławach w woj. lubelskim. Większość koników zaginąęła bezpowrotnie w czasie działań wojennych i ewakuacji w głąb Niemiec. Odbudową hodowli koników polskich po wojnie zaczęto z nielicznym materiałem jaki ocalał: 15 koników z rezerwatu białowieskiego, 14 ze stadniny w Puławach (PINGW), 7 ze stadniny w Deraźnem i pojedyncze sztuki u prywatnych hodowców. Ocalała grupka koników (poza grupą białowieską) początkowo dosyć często zmieniała miejsce pobytu, przebywając m.in. w Kochcicach, Grodźcu śląskim, Puławach, Rabie Wyżnej. Dopiero uruchomienie pod koniec 1949 roku stadniny w Popielnie pozwoliło na zgromadzenie tego cennego materiału w jednym miejscu. Po śmierci Prof. T. Vetulaniego w 1952 roku, także znaczna część koników z Białowieży trafiła do Popielna, które w owym czasie stało się głównym centrum hodowlanym konika polskiego. W 1955 roku stadniną w Popielnie przejęła Polska Akademia Nauk. W tym też roku w Popielnie podjęto przerwany eksperyment Prof. T. Vetulaniego i rozpoczęto, obok tradycyjnej hodowli stajennej, hodowlę rezerwatową. Poza ośrodkiem w Popielnie, w latach pięćdziesiątych i na początku lat sześćdziesiątych, powstały niewielkie stadniny, w których także zaczęto hodować koniki, m.in. w Łozdaju k. Kątrzyna, Stubnie, Jeżewicach (Zakład Doświadczalny PAN), RZD Złotniki k. Poznania. Większośćą z nich w niedługim czasie uległa likwidacji lub ograniczeniu hodowli, ale materiał hodowlany nie przepadł i wykorzystany został przy tworzeniu ośrodków, które przetrwały do chwili obecnej. W 1970 roku przy PSK Racot, w gospodarstwie Kobylniki utworzono oddział koników polskich. W wyniku zmian organizacyjnych w 1995 roku oddział ten przejęł Poznańska Hodowla Roślin Tulce – Stacja Nasienna Kobylniki. Kolejne ośrodki hodowli konika polskiego powstały w następujących latach: 1979 r. – w SK Dobrzyniewo, 1983 r. – w SO Sieraków, 1987 r. – w KPGR Manieczki. Wymienione ośrodki wraz z Popielnem zaliczane były do ośrodków hodowli zachowawczej konika polskiego. Niezależnie od rozwoju tradycyjnej hodowli koników w warunkach stajennych, rozwinęła się także ich hodowla rezerwatowa. Do hodowli popielniałskiej i pokazowej grupy białowieskiej, dołączyły niewielkie rezerwaty, tzw. ostoje konika polskiego. W 1982 roku taką ostoją założono w Zwierzyńcu (Roztoczański Park Narodowy), historycznym miejscu przebywania ostatnich tarpanów, a w 1990 r. w Zielonym Ostrowie (rezerwat Siedem Wysp) k. Wągorzewa. Pomyślnie rozwinęła się również hodowla konika polskiego w terenie, w tzw. chowie masowym. W latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych powstały terenowe ośrodki hodowlane, m.in. w powiatach: Grójec, Busko i Lubaczów. Niestety w latach osiemdziesiątych hodowla tam prowadzona niemalże całkowicie upadła, a materiał hodowlany w większości przepadł bezpowrotnie. Obecnie największe skupiska hodowli prywatnej znajdują się na terenie Wielkopolski, w Zielonogórskim i na Mazurach. Nieliczny materiał hodowlany jaki ocalał po II wojnie i który posłużył do odbudowy populacji koników polskich w większości był bez pochodzenia lub o bardzo płytkich rodowodach. Dopiero nadzór hodowlany ówczesnego Centralnego Zarządu Hodowli Koni, a później Polskiej Akademii Nauk i Polskiego Związku Hodowców Koni, umożliwił wprowadzenie rodowodów i ewidencjonowanie wartości hodowlanej koników polskich. W 1955 roku Instytut Zootechniki w Krakowie wydał Rejestr koników polskich, opracowany przez Erazma Brzeskiego. W rejestrze tym podano podstawowe dane o pochodzeniu, pokroju i użytkowości 54 klaczy i 11 ogierów. Był on wstępem do wydanej 7 lat później (w 1962 roku) Księgi stadnej koników polskich, która w odstępach 4 -5 letnich ukazuje się w formie drukowanej do chwili obecnej. Konsekwentne przestrzeganie zasad wpisu koni do ksiąg sprawiło, że istniejące luki rodowodowe schodzą do coraz to niższych kratek rodowodowych i obecnie niektóre koniki są 10-12 generacją tych, które przed wojną zapoczątkowały hodowlę. Prowadzenie ksiąg hodowlanych umożliwiło dokonanie genealogicznego opracowania tej rasy i wydania pierwszej edycji Tablic genealogicznych koników polskich, które ukazały się w 1975 roku. Zgodnie z aktualnie obowiązującymi zasadami wpisu koni do ksiąg, ksiągi stadne koników polskich od 1984 roku są księgami zamkniętymi, co oznacza, że ich hodowla prowadzona jest w czystości i jakikolwiek dolew obcej krwi (obcej rasy) jest niemożliwy”…

Konik polski, to rasa koni małych, pochodzących od dzikich koni Tarpanów występujących na obszarze europy. Tarpany, które przetrwały zostały odłowione i umieszczone w prywatnym zwierzyńcu hrabiów zamoyskich. W 1808 roku z powodu panującej biedy zostały rozdane do użytkowania chłopom, w wyniku krzyżowania się z lokalnymi końmi wykształciła się rasa nazwana przez prof. Vetutkigo  konikiem polskim. konik polski to przede wszystkim koń wierzchowy, do rekreacji, rajduw konnych i wycieczek doskonały. Jego niski wzrost sprawia, że wielogodzinne siedzenie w siodle nie jest uciążliwe, jest odważny i dzielny. MAm nadzieje Ze dobrze i licze na naj :)