Kultura starożytnej Grecji zaczęła rozwiją się po upadku kultury mykeńskiej której to przyczyną upadku był najazd Dorów. Czas jej trwania określa się na lata od ok. 1200 r. p.n.e. do I w. p.n.e. Kończy się wraz z podbojem Grecji przez Rzymian. Przez cały ten okres Grecy wykształcili swą własną kulturę po której zostały liczne ślady w postaci zabytków. Terenem ich działalności był Półwysep Bałkański, wyspy Morza Egejskiego, Azja Mniejsza, południowa Italia.
Pierwszym okres był okres archaiczny to najstarszy z trzech etapów rozwoju sztuki w rejonie basenu Morza Egejskiego. Początki sięgają najazdu Dorów na Peloponez w XII wieku p.n.e. i wiązanego z nim upadku kultury mykeńskiej. Wydarzenia kończące ten pierwszy okres związane są z początkiem II wojny perskiej, a ściślej z bitwą pod Salaminą oraz zniszczeniem Aten w 480 p.n.e. Głownymi zabytkami tego okresu są : ceramika malowana we wzory geometryczne, drobne figurki z terakoty, brązu i kości słoniowej, architektura -domy i małe świątynie w typie megaronu. Z wieku VIII pochodzą wazy dipylońskie. Zostały odnalezione w pobliżu bramy Dipylon w Atenach. Są to wysokie, czasem nawet do ok. 2,0 m wysokości, naczynia ustawiane jako nagrobki na ateńskim cmentarzu.
Kolejnym okresem był okres klasyczny V - IV p.n.e. Charakteryzuje umiar, harmonia, logika i jedność kompozycji. Powstawały miasta (Milet, Pireus) na planie prostokąta z wytyczoną siatką ulic. Powstała rzeźba która miał ukazywać ruch , pewien moment(Dyskobol Myrona). Malarstwo ścienne reprezentowane było przez Polignota i Mikona. Z tego okresu mamy również czerwonofigurowe malarstwo wazowe. W płaskorzeźbie osiągnięto pełnię greckiej doskonałości wyrażającą się w podporządkowaniu szczegółów całości kompozycji. W czasach panowania Peryklesa Ateny stają się miastem artystów. Tworzyli tutaj wówczas : architekci (Iktinos, Kallikrates), rzeźbiarze (Fidiasz, Alkamenes z Lemnos) i malarze (Agatarchos z Samos, Apollodoros). To wówczas następuje wykształcenie się ze stylów jońskiego i doryckiego stylu korynckiego. Poliklet z Argos, znany także z opracowania matematycznego kanonu ciała ludzkiego, przeszedł do historii jako twórca posągów atletów z brązu. Następuje rozwój architektury. W IV wieku w rzeźbie pojawia się nowy motyw - akt kobiecy. Największymi twórcami tego okresu byli; : Kefisodotos, Praksyteles, Skopas, Leochares, Bryaksis z Karii, Lizyp -twórca nowego kanonu proporcji (Apoksyomenos). Tematyka malarstwa została wzbogacona o rodzajowe przedstawienia wątków mitologicznych, martwą naturę i erotyki. W malarstwie sceny i postacie przedstawiane są realistycznie. Biegłość techniki pozwalał nawet na iluzjonizm. Nurt ten reprezentowany był przez Zeuksisa, Parrasjosa, Apellesa z Kolofonu.
Kolejnym okresem który następuje po klasycznym jest okres helleński (323-30 r. p.n.e.) Atenach wraz z utratą niezależności polis od wpływów zewnętrznych zakończyła się epoka, w której pisarze skupiali się na sprawach bieżących, często atakując wprost przywódców politycznych, jak to czynili autorzy tworzonych w V wieku p.n.e. komedii. Obecnie komediopisarze tacy jak Menander (około 342-289 p.n.e.) i Filemon (około 360-263 p.n.e.) przedstawiali sprawy nie tracące aktualności w żadnej epoce. Nastąpił dalszy rozwój urbanistyki i budownictwa użytkowego. Jednym z czołowych urbanistów okresu hellenistycznego był architekt macedoński Deinokrates, projektant Aleksandrii. . Przy rozwiązywaniu układów urbanistycznych przestrzegano zasad opracowanych już w V wieku p.n.e. przez Hippodamosa z Miletu. Powstawały nowe świątynie. Pojawiło się na szerzas skale budownictwo mieszkalne. Hellenistyczni rzeźbiarze i malarze, podobnie jak współcześni im poeci, kładli w swoich dziełach nacisk na emocje i wewnętrzne przeżycia przedstawianych postaci. Artyści epoki klasycznej na ogół nadawali twarzom wyraz niebiańskiego spokoju, będącego raczej wizją idealną niż zapisem rzeczywistości. Rzeźbiarze hellenistyczni, niezależnie od rodzaju przedstawienia, starali się ukazywać uczucia w sposób bardziej realistyczny. W słynnym portrecie Aleksandra Wielkiego jego twórca, Lizyp, uchwycił żarliwe wizjonerstwo młodego zdobywcy. W rzeźbie pojawia się realizm i ekspresja(Ołtarz Pergameński, Nike z Samotraki. Drobna plastyka reprezentowana jest przez małe figurki terakotowe z Tanagry. Na zamówienie tworzone były oficjalne portrety, niektóre przetrwały w rzymskich kopiach, np. portret Berenike II jako rzymska mozaika. Malarstwo ścienne oparte było przede wszystkim na technice temperowej a sztalugowe na enkaustycznej. Hellenistyczni twórcy jako pierwsi zaczęli ukazywać abstrakcyjne idee w postaci pewnych określonych wyobrażeń. Jednym z najwspanialszych dzieł tego okresu jest latarnia morska w Faros. Jest ona uznawana za jeden z siedmiu cudów świata.
Okres rzymski (I-IV w.) coraz częściej sztuka grecka staje się anonimowa. Coraz częściej wchodzi w utarte schematy. Nie przyniosła ona większych osiągnięć (wyjątek portret rzymski), ale pozwoliła na upowszechnienie osiągnięć sztuki greckiej w całym basenie Morza Śródziemnego i krajach ościennych. Jednym z najsłynniejszych dzieł tego okresu jest rzeźba Zeusa.
