Pierwszą potrzebą człowieka jest miłość, poczucie bycia kochanym. Nie chodzi o słowa, ale o postawę. Człowiek w zasadzie dobrze odczytuje to nastawienie innych do siebie. Już małe dziecko doskonale czuje, czy jest kochane, czy jest radością dla swoich rodziców, dla bliskich. Chęć brania go na ręce, dotykania, pokazywanie innym, chwalenie się «skarbem» jest wystarczającym sygnałem o miłości. Doskonale wyczuwamy tę miłość lub jej brak od najwcześniejszych chwil życia. Każdemu potrzeba akceptacji, przyjęcia go takim, jakim jest. Wszelkiego rodzaju nieakceptacja (np. płci, czasu, okoliczności narodzenia się dziecka) może stać się dla niego przyczyną cierpienia, poczucia zagrożenia. Nie jest łatwo dla dziecka, dla człowieka żyć z poczuciem, że wywołuje rozczarowanie, że sprawia cierpienie, że powoduje niepokój u bliskich. Poczucie miłości, akceptacji jest czymś koniecznym człowiekowi do rozwoju na każdym etapie życia. Młody człowiek w wieku dojrzewania przeżywa boleśnie wszelkie formy odmienności, braku więzi z grupą. Czasami dla zdobycia uznania jest w stanie poświęcić ważne życiowe sprawy. Miłość wymaga wysiłku i pewnej pracy nad sobą. Nie jest czymś przypadkowym. Dlatego też ten wysiłek może przerażać, może powodować lęk. Czasami przeradza się to w ucieczkę w marzenia. Gdy lęk przed sobą i przed drugim jest zbyt duży, może to spowodować ucieczkę w prywatność, nieśmiałe zamknięcie się w sobie, wycofanie się z życia.
Wielka jest bowiem w nas potrzeba kochania wielka jest bowiem w nas potrzeba kochania
mam napisać referat pomóżcie
Odpowiedź
Dodaj swoją odpowiedź