1. Muzyka klasyczna inaczej poważna - w potocznym znaczeniu muzyka tworzona w celach artystycznych, w przeciwieństwie do muzyki rozrywkowej i ludowej. Obiegowy podział historii muzyki poważnej na epoki jest podobny jak w literaturze i sztukach pięknych. W specjalistycznych publikacjach stosuje się jednak inne podziały. 2. Muzyka polifoiczna- technika kompozytorska polegająca na równoczesnym prowadzeniu kilku samodzielnych linii melodycznych (głosów), wspólnie się nakładających. 3. W średniowieczu muzyka była mocno związana z kościołem i religią. Nad muzyką instrumentalną przeważała muzyka wokalna, chóralna. Był to śpiew jednogłosowy w unisonie, nazwany chorałem od słowa "chorus" czyli miejsca w kościele, gdzie stali śpiewacy. Chóry były męskie i śpiewały a capella, utwory były po łacinie. Trochę później chorał przyjął nazwę chorału gregoriańskiego, a nazwa ta pochodzi od imienia ówczesnego papieża, Grzegorza Wielkiego, który to w latach 590-604 kazał dokonać ostatecznego wyboru utworów i zebrać je w tzw. Antyfonarze. Głównym ośrodkiem chorału był Mediolan. W średniowieczu również zaczął się kształtować system zapisu utworów, a Guido z Arezzo wprowadził skale sześciostopniowe i wprowadził solmizację do śpiewu. Nazwy skali to: ut, re, mi, fa, sol, la. Nazwy tych dźwięków zaczerpnięto z hymnu do św. Jana. W późniejszym czasie niewygodne "ut" zmieniono na "do" od nazwiska Domi. W VII w. rozszerzono ten system do oktawy czyli pierwszy dźwięk ("do") powtórzono. W Polsce średniowiecze rozpoczęło się ok. 966 roku. Najsłynniejszymi średniowiecznymi pieśniami polskimi są "Bogurodzica" i "Gaude Mater Polonia". "Bogurodzica" jest uznawana za pierwszy utwór w języku polskim. Autora ani dokładnej daty powstania nie znamy. "Gaude Mater Polonia" powstało w XII wieku, a za autora uznaje się Wincentego z Kielc. Jest to łaciński hymn ku czci św. Stanisława.
