Długie wypracowanie na temat tańca ,,polonez" 

Pierwsze wzmianki o tańcu w rodzaju poloneza pochodzą z drugiej połowy XVI i początku XVII wieku. Pierwowzorem poloneza był taniec pieszy pochodzenia ludowego, który z biegiem czasu stał się znany wsród wszystkich warstw społecznych naszego kraju i otrzymał nazwę "taniec polski".Od ludu taniec ten przejęły zaścianki szlacheckie, a stamtąd Polonez trafił na dwory magnatów i królów polskich. Jest on przede wszystkim tańcem uroczystym, dostojnym, charakteryzującym się posuwistością, okazałością oraz dostojnym nastrojem. Tańczony był (i nadal jest) podczas ważnych uroczystości, najczęściej na rozpoczęcie balu Otwiera się nim zwykle reprezentacyjne zabawy i bale, a często także widowiska. Tańczy się go w zasadzie spokojnie, płynnie, ale nie bez pewnej dynamiki, przejawiającej się zarówno w postawie tańczących, godnej, "wysokiej", jak również przyśpieszonym wydłużeniu pierwszego kroku czy w zdecydowanych, choć opanowanych gestach rąk tancerza. Tak więc godność, płynność, elegancja, a przy tym pewna, jakby przytłumiona wytwornością, dynamika są cechami charakterystycznymi tego tańca. Od połowy XVII wieku polonez zyskał miano tańca narodowego. Pierwszym znanym kompozytorem polonezów był Michał Kleofas Ogiński, który wprowadził formę poloneza z częścią środkową o nazwie Trio. Twórcą najwybitniejszych stylizacji polonezowych w muzyce był Fryderyk Chopin. W zależności od regionu w którym był tańczony, polonez znany był pod różnymi nazwami: "taniec polski", "chodzony", "pieszy", "łażony", "wolny", "powolny", "powolej", "okrągły", "starodawny", "staroświecki", "chmielowy", "gęsi", "wielki". Nazwa polonez pojawiła się dopiero w latach trzydziestych XVIII wieku, jako nazwa francuska – polonaise W swej najdawniejszej postaci, polonez zachował się w melodiach z początku XVII wieku, a znanych jako kolędy: "W żłobie leży", "Dzisaj w Betlejem" czy też "Bóg się rodzi". Polonezy ludowe oraz zaściankowo-szlacheckie były w większości utworami śpiewanymi i miały dość jednostajną budowę rytmiczną. Natomiast polonezy dworskie charakteryzowały się instrumentalnością a na dworach królów polskich, polonez był swoistą paradą szlachty przed królem i stanowił nieodzowny element uroczystości. Charakterystyka Poloneza jest uroczysta i dostojna.

Pierwowzorem poloneza był taniec pieszy pochodzenia ludowego, tańczony najpierw wśród ludu, znany w swym pierwowzorze - chmielowym z drugiej połowy XVI i początku XVII wieku, z czasem przyjął się na dworach magnackich. Na dworach królów polskich polonez stanowił element ceremoniału dworskiego, będąc paradą szlachty przed monarchą. Tańczony był na rozpoczęcie balów, również obecnie inauguruje niektóre imprezy, dla podkreślenia ich uroczystego charakteru (np. studniówki).Nazwa[edytuj | edytuj kod]W zależności od regionu, polonez znany był pod różnymi nazwami: taniec polski, chodzony, pieszy, łażony, wolny, powolny, okrągły, starodawny, staroświecki, chmielowy, gęsi, wielki.Istnieje opinia, że nazwa polonez pojawiła się dopiero w latach trzydziestych XVIII wieku, jako spolszczenie francuskiego polonaise; francuskie à la polonaise czy włoskie alla polacca oznaczają "w charakterze poloneza".Struktura[edytuj | edytuj kod]Typowy rytm polonezaPolonez jest tańcem uroczystym, w którym gracji ruchów towarzyszą posuwiste kroki. Zwykle w formie pieśni dwuczęściowej. Metrum 3/4, tempoumiarkowane, raczej powolne. Charakterystyczny dla poloneza jest powtarzający się schemat rytmiczny, ósemkowy, z dwoma szesnastkami na "i" pierwszej miary. Typowy rytm poloneza Michał Kleofas Ogiński – Polonez Pożegnanie Ojczyzny Typowy rytm zakończenia polonezaPolonez w muzyce[edytuj | edytuj kod ]