Napisz podział muzyki na epoki historyczne. Wymień najwybitniejszych kompozytorów ( kilku co najmniej 4 )

Muzyka — epoki i stylestarożytność (do ok. 300)— kultury muzyczne Bliskiego i Dalekiego Wschodu (III–I w. p.n.e.); — monodyczność, synkretyzm, związek muzyki z religią, powstawanie systemów tonalnych (pentatonika, heptatonika), zróżnicowane instrumentarium; — kosmologiczne koncepcje muzyki; — rozwój greckiej teorii muzyki w szkole pitagorejskiej (VI w. p.n.e.); — formowanie się (od i w. n.e.) jednogłosowych śpiewów liturgicznych kościoła rzymskokatolickiego w języku łacińskim, zwanych później chorałem gregoriańskim.średniowiecze (ok. 300–ok. 1430)— rozwój chorału gregoriańskiego; — notacja neumatyczna (IX w.); — organum (od X w.), rodzaj wielogłosowej wokalnej muzyki kościelnej opartej na chorale gregoriańskim; — znamiennyj raspiew w Kijowie; — początki monodii świeckiej, jednogłosowego śpiewu solowego lub przy akompaniamencie instrumentu, w języku narodowym (XI w.); — włoski mnich, Guido z Arezzo (XI w.), wprowadza w notacji muzycznej 4 linie i klucze (5 linii wprowadzono ok. 1200); — minstrele, zwani też żonglerami (śpiewacy, tancerze, akrobaci, muzycy); — w Paryżu pierwsi znani z nazwiska kompozytorzy działający przy katedrze Notre Dame: Leoninus i Perotinus (XII w.); — francuscy trubadurzy (poeci-kompozytorzy); — od połowy XII w. truwerzy (Adam de la Halle), niemieccy minnesingerzy; — ars antiqua, ars nova (Guillaume de Machaut, F. Landino); — wielogłosowa msza, motet izorytmiczny, madrygał, ballada i pieśń (od XIV w.); — polska pieśń Bogurodzica. odrodzenie (ok. 1430–ok. 1600)— rozkwit wielogłosowości wokalnej; — fauxbourdon, polifonia, imitacja; — msza, motet, świecki madrygał, frottola, canzona, chanson; — muzyka lutniowa, utwory na organy i inne instrumenty klawiszowe; — szkoły: burgundzka, flamandzka, rzymska; — niemieccy meistersingerzy; — styl polichóralny (szkoła wenecka); — wynalazek druku muzycznego; — tabulatury organowe, lutniowe; — początki lutnictwa; — twórcy: J. Bull, W. Byrd, G. Caccini, G. Dufay, A. i G. Gabrieli, O. Gibbons, N. Gombert, C. Jannequin, Josquin des Prés, O. di Lasso, L. Marenzio, C. Merulo, T. Morley, J. Ockeghem, J. Obrecht, G.P. da Palestrina, C. de Rore, A. Willaert; — w Polsce: Mikołaj z Radomia (schyłek średniowiecza), V. Bakfark, D. Cato, W. Długoraj, M. Gomółka, M. Leopolita, Mikołaj z Krakowa, J. Polak, Wacław z Szamotuł.barok (ok. 1600–ok. 1750)— system tonalny dur-moll, monodia, basso continuo, polifonia instrumentalna; — początki opery we Włoszech (Camerata florencka); 1607 Orfeusz C. Monteverdiego; — opera rzymska, wenecka i neapolitańska; — kastraci, belcanto; — opera seria i buffa; — 1637 pierwszy publiczny teatr operowy w Wenecji; — rozwój form instrumentalnych: preludium, toccaty, fantazji chorałowej, fugi, cyklicznej suity i sonaty; — kantata, oratorium, anthem, concerto grosso, koncert solowy, koncert kościelny, miniatura instrumentalna; — początki pieśni solowej; — wirginaliści angielscy (schyłek odrodzenia), klawesyniści francuscy; — ośrodki lutnicze we Włoszech (rodziny Amatich, Guarnerich, Stradivarich), w Polsce (Grobliczów, Dankwartów), we Francji i w Niemczech; — twórcy: T. Albinoni, J.S. Bach, D. Buxtehude, M.A. Charpentier, G. Carissimi, D. Cimarosa, A. Corelli, L. i F. Couperin, G. Frescobaldi, J.J. Froberger, G.F. Händel, J.A. Hasse, J.B. Lully, C. Monteverdi, J. Pachelbel, G.B. Pergolesi, N. Piccini, H. Purcell, J.Ph. Rameau, A. i D. Scarlatti, H. Schütz, J.P. Sweelinck, G. Tartini, G.F. Telemann, A. Vivaldi; — w Polsce:G.G. Gorczycki, A. Jarzębski, M. Mielczewski, B. Pękiel, J. Różycki, S.S. Szarzyński, M. Zieleński.klasycyzm (ok. 1750–ok. 1820)— przejściowy okres rokoko i styl galant; — szkoły wczesnoklasyczne: berlińska, mannheimska; — homofonia, muzyka instrumentalna: solowa (sonata fortepianowa, skrzypcowa), kameralna (trio, kwartet smyczkowy), symfoniczna (symfonia, koncert solowy, uwertura, divertimento); — forma sonatowa, wariacje, rondo; — opera neapolitańska, francuska opéra-comique, niemieckie Singspiel; — twórcy: klasycy wiedeńscy, oraz J. Haydn, W.A. Mozart i L. van Beethoven, C.Ph.E., J.Ch. i W.F. Bach, F. Benda, L. Boccherini, J.Ch. Cannabich, Ch.W. Gluck, F.J. Gossec, J.G. i C.H. Graun, A. Grétry, F.X. Richter, A. Salieri, J.V. Stamic; — w Polsce: F. Janiewicz, M. Kamieński (Nędza uszczęśliwiona, pierwsza polska opera, 1778), F. Lessel, A. Milwid, M.K. Ogiński (polonezy, m.in. Pożegnanie ojczyzny), J. Stefani (Cud mniemany, czyli Krakowiacy i Górale 1794), J. Szczurowski (pierwsza pol. symfonia, 1750), M. Szymanowska.romantyzm i neoromantyzm (ok. 1820–ok. 1900)— tematyka baśniowa, ludowa, fantastyczna; — rozbudowa systemu dur-moll do granic tonalności; — rozwój pieśni, miniatury instrumentalnej, muzyki programowej (symfonia programowa, poemat symfoniczny), opery (wielka opera heroiczna, weryzm, dramat muzyczny); — kierunki klasycyzujące; — szkoły narodowe (czeska, polska, rosyjska — Potężna Gromadka, skandynawska); — wirtuozi fortepianu (F. Liszt) i skrzypiec (N. Paganini); — twórcy: I. Albéniz, H. Berlioz, G. Bizet, A. Borodin, J. Brahms, A. Bruckner, F. Chopin, P. Czajkowski, A. Dvořák, C. Franck, M. Glinka, E. Grieg, R. Leoncavallo, Liszt, G. Mahler, P. Mascagni, F. Mendelssohn-Bartholdy, M. Musorgski, J. Offenbach, G. Puccini, M. Reger, N. Rimski-Korsakow, G. Rossini, C. Saint-Saëns, F. Schubert, B. Smetana, R. Schumann, J. Strauss mł., R. Strauss, G. Verdi, R. Wagner, C.M. Weber, H. Wolf; — w Polsce: F. Chopin (fortepianowe mazurki, polonezy, preludia, etiudy, walce, nokturny, sonaty, 2 koncerty), I.F. Dobrzyński, J. Elsner (opery, kantaty, oratoria; nauczyciel Chopina), K. Kurpiński (opera Zabobon, czyli Krakowiacy i Górale albo Nowe Krakowiaki 1816, pieśń Warszawianka 1831), K. Lipiński, skrzypek (rywal Paganiniego) i kompozytor, S. Moniuszko (pieśni, uwertura Bajka, opery: Halka, Straszny dwór, Hrabina), Z. Noskowski (poemat symfoniczny Step), I.J. Paderewski, pianista i kompozytor (Menuet, Symfonia h-moll, opera Manru), H. Wieniawski, skrzypek i kompozytor (Legenda, koncerty skrzypcowe), J. Zarębski (Kwintet fortepianowy g-moll), W. Żeleński.