Przygotuję prezentację jednego z parków górskich w Polsce pomużcie muszę mieć to szybko!

Położenie i wielkość. Popradzki Park Krajobrazowy to jeden z najstarszych parków krajobrazowych na terenie Karpat. Został on powołany uchwałą Wojewódzkiej Rady Narodowej w Nowym Sączu z dnia 11 wrześnie 1987 r. Rozciąga się on na terenie Beskidu Sądeckiego z jego dwoma pasmami (Radziejowej i Jaworzyny Krynickiej) oraz obejmuje także położoną w granicach Polski część Gór Czerchowskich. Powierzchnia Parku wynosi łącznie 54 392,7 ha, Około 70 % powierzchni stanowią lasy (z czego lasy niepaństwowe zajmują 20%). Popradzki Park Krajobrazowy jest jednym z najbogatszych przyrodniczo i najpiękniejszych krajobrazowo terenów Polski.   Klimat. W klimacie Beskidu Sądeckiego – podobnie jak i na innych terenach górskich - wyróżnia się trzy piętra: umiarkowanie ciepłe (do 600-650 m n.p.m.) o średnie temperaturze rocznej 6 °C, umiarkowanie chłodne (do 1100 m n.p.m.) o średnie temperaturze rocznej 4 °C oraz piętro chłodne, o średnie temperaturze rocznej 2 °C. Pogoda w Popradzkim Parku Krajobrazowym jest przez 82 % dni w roku kształtowana przez masy powietrza polarnego, z czego 60 % dni przez jego odmianę morską a przez pozostałe 22% przez powietrze polarno-kontynentalne. W wyższych partiach Beskidu Sądeckiego występują wiatry spadające typu fenowego, lokalnie zwane „ryterskimi”. Najwyższe opady notowane są w partiach szczytowych Radziejowej oraz Jaworzyny Krynickiej (ok. 1100 mm, lokalnie nawet ponad 1200 mm). W dolinach Dunajca i Popradu sumy opadów nie przekraczają 800 mm.   Rzeźba. Główny zarys rzeźby Beskidu Sądeckiego powstał w trzeciorzędzie. Po zakończeniu ruchów górotwórczych w miocenie nastąpiły w pliocenie dwukrotnie okresy podnoszenia i denudacji, czyli zrównywania powierzchni. Z tego też okresu pochodzi dzisiejszy układ grzbietów i dolin. Cechą charakterystyczna Beskidu Sądeckiego jest młodość rzeźby będąca efektem wciąż zachodzących procesów modelujących powierzchnię Ziemi. Wśród nich dominują powierzchniowe ruchy masowe zachodzące z największą intensywnością w obszarach lejów źródłowych prowadząc w konsekwencji do rozcinania i obniżania głównych grzbietów. Pasmo Radziejowej i Jaworzyny Krynickiej mają kształt szerokich wałów rozciętych dolinami głębokimi na 400 – 600 m, o zboczach stromych, nachylonych 20 do 40 stopni, zaczynających się głębokimi lejami źródłowymi o charakterze osuwiskowym. Osuwiska są elementem zaznaczającym się w krajobrazie tego obszaru.   Hydrografia. Park położony jest w dorzeczu trzech rzek: Dunajca, Popradu i Kamienicy Nawojowej, które także wyznaczają jego granice. Jego obszar charakteryzuje się dużymi aczkolwiek nierównomiernie rozłożonymi zasobami wód powierzchniowych oraz występowaniem licznych źródeł mineralnych. Wody zajmują ogólną powierzchnię 1423,4 ha, co wynosi 1,25 % powierzchni Parku i otuliny. Występują tu także podmokłości: młaki oraz nieliczne torfowiska. Największym kompleksem młak są Młaki Kotelniczne, usytuowane na południowym stoku Złomistego Wierchu oraz miedzy przełęczami Huty i Tylicką. Wśród jeziorek osuwiskowych na uwagę zasługuje największe spośród istniejących zwane Czarną Młaką, zaś największym zbiornikiem wodnym jest Staw Wierchomla o powierzchni 5 ha usytuowany przy ujściu Wierchomianki.   Wody mineralne, wody lecznicze oraz wody swoiste. Stanowią niezaprzeczalne bogactwo tego rejonu i są źródłem rozwoju licznych uzdrowisk. Do największych i najstarszych należą: Szczawnica, Piwniczna, Żegiestów, Muszyna i Krynica. Przeważają tu szczawy, szczególnie w części południowej Parku, tj. wody mineralne zawierający wolny CO2 w ilości powyżej 1 g/dm³ oraz sporadycznie źródła siarczkowe. Na terenie Parku występują także niezwykle cenione w procesie leczniczym surowce balneologiczne w postaci borowin (peloidy torfowe). Osobliwością geologiczną Parku są mofety. Mofety i naturalne źródła wód mineralnych uznane są za pomniki przyrody.   Flora.  Flora Popradzkiego Parku Krajobrazowego jest typowa dla terenów górskich znajdujących się na podobnych wysokościach n. p. m. Najliczniejszą grupę roślin stanowią gatunki klasyfikowane jako niżowe. Wśród zbiorowisk nieleśnych polskich Karpat największe znaczenie mają zbiorowiska łąkowe. Tworzą je głównie gatunki rodzime występujące na obrzeżach potoków, na śródleśnych młakach i polankach. Na terenie Parku – w najniższych położeniach, nad Popradem, Dunajcem i nad większymi potokami - spotyka się zbiorowiska szuwarowe, które charakteryzują się występowaniem jednego gatunku. Najczęściej jest to mozga trzcinowa, manna fałdowana, skrzyp bagienny, a rzadziej trzcina pospolita. W niższych położeniach, występują wilgotne łąki i ziołorośla. Do najbardziej wartościowych gospodarczo łąk na terenie Parku możemy zaliczyć: łąkę rajgrasową, łąkę mieczykowo – mietlicową i suchą łąkę pienińską. Z zespołów leśnych na terenie Parku wykształcają się łęgi, grądy, jaworzyny i buczyny oraz liczne bory. Spośród gatunków naczyniowych występujących na terenie Parku tylko dwa zostały wymienione w „Polskiej Czerwonej Księdze”, jako narażone na wyginięcie – pierwiosnek omączony i cebulica dwulistna.   Fauna. Beskid Sądecki charakteryzuje się bogatą fauną. Wśród ssaków owadożernych można spotkać najmniejszego polskiego ssaka – ryjówkę malutką. Bardo ciekawą grupę gryzoni stanowią popielicowate. Ze środowiskiem wodnym związane są trzy gatunki gryzoni: największy z nich - bóbr europejski oraz piżmak i karczownik. Bardzo ważną grupę w Parku stanowią drapieżniki, wśród nich najliczniejsze są łasicowate, z których największy jest borsuk. Inne to: wydra, kuna leśna, kuna domowa, tchórz zwyczajny, gronostaj, łasica (łaska). Z psowatych występują: lis i wilk, a rodzina kotowatych reprezentowana jest przez rysia oraz żbika. Największym drapieżnikiem Parku jest niedźwiedź brunatny. Spośród dużych ssaków kopytnych najliczniejszy jest jeleń europejski. Na terenie PPK stwierdzono występowanie ok. 165 gatunków ptaków, z których najcenniejsze to: bocian czarny, dzięcioł: trójpalczasty, białogrzbiety, zielonosiwy i czarny, muchołówka mała, puszczyk uralski, puchacz, orzeł przedni, orlik krzykliwy oraz duże kuraki leśne: jarząbek i głuszec. Na terenie Parku występują wszystkie polskie płazy ogoniaste: salamandra plamista, 4 gatunki traszek: grzebieniasta, zwyczajna, górska oraz gatunek endemiczny dla Karpat – traszka karpacka. Płazy bezogonowe reprezentowane są przez: kumaka górskiego, ropuchy i żaby. W Parku spotkać możemy trzy gatunki jaszczurek i cztery gatunki węży. Na obszarze Parku występuje 65 gatunków motyli. Wśród nich najciekawsze chronione gatunki to: paź królowej, paź żeglarz i niepylak mnemozyna. Wśród chrząszczy do najlepiej poznanych należy rodzina ryjkowców. Na terenie Parku spotkać można nadobnicę alpejską – jednego z najpiękniejszych polskich chrząszczy.   Opis etnograficzny regionu. Na terenie Parku można wyróżnić dwa podstawowe, odmienne subregiony etnograficzne: -          Góralszczyznę – cześć zachodnia Parku, -          Łemkowszczyznę – część wschodnia. Obszar Popradzkiego Parku Krajobrazowego zasiedlony jest przez ludność o wyraźnym zróżnicowaniu kulturowym. Przeważająca część Parku i jego otuliny zamieszkana była przez ludność góralską, w odróżnieniu od północnych obrzeży, gdzie występuje grupa Lachów Sądeckich o innej specyfice. Warto wspomnieć, że dla całego obszaru zamieszkałego przez ludność rzymskokatolicką niesłychanie ważnym ośrodkiem miejskim jest Stary Sącz, z istniejącym tu od XII zespołem klasztornym ss. Klarysek, z szeroko rozwiniętym od czasów średniowiecznych rzemiosłem, a także jako miejsce tradycyjnych targów i jarmarków.   Turystyka. Formami turystyki szczególnie popieranymi jest piesza turystyka górska, agroturystyka i ekoturystyka. Ogółem na terenie Parku znajduje się około 350 km znakowanych szlaków turystycznych uzupełnionych o sieć znakowanych szlaków rowerowych, narciarskich i konnych. W Beskidzie Sądeckim znaleźć można wiele schronisk turystycznych. Ofertę szlaków turystycznych wzbogacają ścieżki dydaktyczne i edukacyjne, których na terenie Parku w chwili obecnej jest jedenaście. Są to: Ścieżka przyrodnicza w rezerwacie "Las Lipowy Obrożyska", Przyrodnicza ścieżka dydaktyczna na terenie Roztoki, Ścieżka dydaktyczna na Górze Parkowej w Krynicy, Ścieżka geologiczna" „Uhryński Potok”, Ścieżka jodłowa w Uhryniu, Ścieżka dydaktyczno przyrodnicza „Rogasiowy Szlak”, Ścieżka dydaktyczno przyrodnicza „Małe Pieniny”, Szlak przyrodniczy im. Hrabiego Adama Stadnickiego, Ścieżka dydaktyczno- przyrodnicza Uroczysko Feleczyn, Ścieżka przyrodniczo – leśna na Jaworzynie Krynickiej, Ścieżka ornitologiczna na Łopacie Polskiej, Park Ekologiczny w Roztoce Wielkiej, Ścieżka edukacyjno – przyrodnicza przez siedliska leśnie w Nawojowej.   Inne formy ochrony przyrody. Rezerwaty przyrody: Na terenie Popradzkiego Parku Krajobrazowego istnieje 13 rezerwatów leśnych: Barnowiec (zał. 1905), Baniska (1916), Las Lipowy Obrożyska koło Muszyny (1919), Łabowiec i Uhryń (1924), Nad Kotelniczym Potokiem (1959), Im. Prof. Czai w Łosiach, Pusta Wielka (1963), Kłodne nad Dunajem (1964), Hajnik (1974), Wierchomla (1983), Lembarczek (1985), Żebracze (1995), oraz jeden rezerwat o znaczeniu historyczno – krajobrazowym: Okopy Konfederatów Barskich. W otulinie Parku na obszarze Małych Pienin znajdują się 4 rezerwaty chroniące cenny, unikatowy krajobraz: Biała Woda (1963), Wąwóz Homole (1963), Wysokie Skałki (1961), Zaskalskie-Bodnarówka (1961). Pomniki przyrody. Najstarszymi i jednymi z najciekawszych drzew pomnikowych są: lipa przy kościele w Tyliczu, aleja lipowo-klonowa w Krościenku, oraz dąb szypułkowy w Barcicach Górnych. Wśród pomników przyrody nieożywionej objętych obecnie na terenie Parku ochroną prawną do najciekawszych należy zaliczyć: Staw „Czarna Młaka” koło Powroźnika - malowniczy staw górski pochodzenia naturalnego, którego powstanie należy wiązać z procesami osuwiskowymi; „Głęboki Jar” w Rytrze - Rzyczanowie – odcinek Doliny Potoku Rzyczanowskiego, gdzie piaskowce magurskie w ścianach wąwozu tworzą atrakcyjne urwiska, zaś na jego dnie niewielkie wodospady i szypoty; „Wierch nad Kamieniem” w Barnowcu – zespół skał i jaskiń wraz z otaczającym drzewostanem; „Mofeta im. Prof. Henryka Świdzińskiego” w Złockiem k. Muszyny – sucha ekshalacja dwutlenku węgla usytuowana w dnie potoku Złockiego. Obecnie na terenie Parku znajduje się 160 obiektów posiadających statut pomników przyrody.  

45yry6hreyrt5ygdsgfdhg