2 izotopy pierwiastków promieniotwórczych: Fosfor- pierwiastek chemiczny, niemetal. Jedynym stabilnym izotopem fosforu jest 31P. Fosfor występuje w czterech odmianach alotropowych jako: fosfor bialy, czerwony, fioletowy oraz czarny. W wodzie jest prawie nierozpuszczalny, słabo rozpuszcza się w etanolu i chloroformie. dobrze w dwusiarczku węgla. Z ostatniego z wymienionych rozpuszczalników wydziela się po odparowaniu w postaci kryształów układu regularnego o połysku diamentowym. Przy zwykłym ciśnieniu fosfor biały topi się w 44 °C, a wrze w 277 °C przechodząc w pary o składzie P4. Ponieważ bardzo łatwo ulega samozaplonowi, przechowuje się go zawsze pod wodą. Jest trudny do ugaszenia, ponieważ w wysokich temperaturach reaguje z woda, która go dodatkowo rozprasza. Ma tendencję do przechodzenia w inne, bardziej trwałe odmiany, do których należy fosfor czerwony. Cząsteczka fosforu białego składa się z 4 atomow. W temperaturze pokojowej ulega powolnemu utlenianiu, emitując światło (chemiluminescencja). Był stosowany jako składnik farb, które nanoszono na wskazówki zegarków (świeciły światłem widocznym w ciemności). Reaguje z wrzącym roztworem wodorotlenku barowego: 2P4 + 3Ba(OH)2 → 2PH3↑ + 3Ba(H2PO2)2 W reakcji powstaje fosforiak (fosforow) i barowa sól kwasu fosforowego(I). Jest skrajnie łatwopalny. Z tego powodu dawniej produkowano z niego zapałki. Fosfor biały stosowany jest jako bron zapalająca i trutka na szczury. Nazwa, symbol, -fosfor, P, 15 Grupa, okres, blok- 15, 3, p Właściwości metaliczne- niemetal Rad pierwiastek chemiczny, z grupy metali ziem alkalicznych w układzie okresowym Nazwa pochodzi od łacińskiego słowa radius oznaczającego promień. W formie czystej rad jest srebrzystym, lśniącym i miękkim metalem. Posiada silne własności promieniotwórcze. Jego własności chemiczne są zbliżone do baru Reaguje stosunkowo powoli z tlenem atmosferycznym tworząc tlenek RaO i dość gwałtownie z woda tworząc wodorotlenek Ra(OH)2. Kationy Ra2+ należą do IV grypy analitycznej. Sole radu barwią płomień na kolor karmazynowy. Rad występuje naturalnie w rudach uranu w formie tlenku RaO i wodorotlenku Ra(OH)2. W skorupie ziemskiej występuje w ilości ok. 6x10-7 ppm. Rad został odkryty przez Marie Skłodowską-Curie i jej męża Piotra Curie w tym samym roku co polon. Jako datę tego odkrycia, zgodnie z zeszytem laboratoryjnym Marii, przyjmuje się rok 1898. Nazwa, symbol, I.a - rad, Ra, 88 Grupa, okres, blok - 2, 7, s Najważniejsze związki radu to sole Ra2+ (chlorek i weglan) które były używane w terapi nowotworowej i do produkcji farb luminescencyjnych. Obecnie rad nie jest już stosowany, ze względu na dużą radioaktywność powodującą białaczkę u osób uczestniczących w produkcji soli radu. Maria Salomea Skłodowska-Curie (ur. 7 listopada 1867 w Warszawie, zm. 4 lipca 1934 w Passy) – fizyczka, chemiczka, dwukrotna laureatka Nagrody Nobla. W 1891 roku, Maria Skłodowska wyjechała z Polski (Królestwa Polskiego) do Paryża, by tam kontynuować studia na Sorbonie (na ziemiach polskich w XIX w. kobiety nie mogły studiować, a i we Francji było to rzadkością); następnie rozwinęła tam swoją karierę naukową. Była prekursorką nowej gałęzi chemii – radiochemii. Do jej dokonań należą: opracowanie teorii promieniotwórczości, technik rozdzielania izotopów promieniotwórczych oraz odkrycie dwóch nowych pierwiastków – radu i polonu. Z jej inicjatywy prowadzono także pierwsze badania nad leczeniem raka za pomocą promieniotwórczości. Dwukrotnie wyróżniona Nagrodą Nobla za osiągnięcia naukowe, po raz pierwszy w roku 1903 z fizyki wraz z mężem i Henrim Becquerelem za badania nad odkrytym przez Becquerela zjawiskiem promieniotwórczości, po raz drugi w 1911 roku z chemii za wydzielenie czystego radu i badanie właściwości chemicznych pierwiastków promieniotwórczych. Jest jedyną kobietą, która tę nagrodę otrzymała dwukrotnie, a także jedynym uczonym w historii uhonorowanym Nagrodą Nobla w dwóch różnych dziedzinach nauk przyrodniczych. Jest ona też jedyną kobietą, która spoczęła w paryskim Panteonie w dowód uznania zasług na polu naukowym.Żona Pierre’a Curie, matka Ève Curie i Irène Joliot-Curie. Maria podejmując prace naukowe nad promieniowaniem odkrytym przez Becquerela zastosowała przede wszystkim zamiast kliszy fotograficznej używanej przez uczonego bardzo czuły elektrometr. Dzięki tej modyfikacji stwierdziła, że natężenie promieni Becquerela zależy od zawartości uranu w próbce i jest do niej proporcjonalne. To spostrzeżenie umożliwiło jej wyciągniecie słusznego wniosku, że jest ono właściwością atomową uranu. Kolejnym osiągnięciem Marii było udowodnienie, że poza uranem także tor emituje promieniowanie. Następnie Maria Curie dowiodła, że emisja promieniowania niektórych minerałów zawierających uran (blenda smolista, chalkolit czy autunit) jest znaczne silniejsza niż wynikałoby to z zawartości uranu w ich składzie. Ponieważ znała skład chemiczny chalkolitu [Cu(UO2)2(PO4)2·(8–12)H2O] stwierdziła, że tylko uran jest pierwiastkiem promieniotwórczym w tym minerale. Wysunęła więc słuszną hipotezę, że minerał ten musi zawierać domieszkę nowego, nieznanego pierwiastka chemicznego. Maria otrzymała w laboratorium chalkolit i udowodniła tym samym, że syntetyczny chalkolit emituje słabsze promieniowanie. Był to dowód eksperymentalny na istnienie nowego pierwiastka chemicznego. Do badań Marii dołączył Pierre Curie. Małżonkowie Curie opracowali metodę wskaźników promieniotwórczych, dzięki czemu określili zdolność promieniowania nowego pierwiastka. Za pomocą przemian chemicznych otrzymali nowy, nieznany dotąd pierwiastek chemiczny. 18 lipca 1898 roku przedstawili dzieło naukowe, w którym donosili o odkryciu polonu (symbol Po, liczba atomowa 84), pierwiastka nazwanego na cześć Polski. Na kolejny sukces małżonkowie Curie nie musieli zbyt długo czekać. 26 grudnia 1898 roku wspólnie z Gustawem Bémontem donieśli o odkryciu kolejnego pierwiastka chemicznego – radu (symbol Ra, liczba atomowa 88).
