Wymień zwycięstwa i podboje Normanów.

W 787r. Duńczycy pojawili się w Brytanii. Łatwo dostali się do kraju i do połowy następnego stulecia opanowali wschód oraz część płn. i śr. w 878 r. zawarli umowę z królem Angielskim Alfredem i utworzyli tu swoje władztwo – Danelaw. W następnych dziesięcioleciach Duńczycy rozszerzali woje granice, a w 1013 r. panujący w nim Swed I Widłobrody uznany został przez część możnych władcą całej Anglii. Jego syn, Kanut I Wielki w 1017 r. opanował całą wyspę. W efekcie podboju wykształciła się w społeczeństwie klasa zawodowych wojowników, co stworzyło grunt dla utrwalenia stosunków feudalnych. Rozwinął się system feudalny. System administracyjny pozostał bez zmian – podział na gminy. Władzę ustawodawczą stanowiło zgromadzenie jej członków, zaś wykonawczą starosta. W celach wojskowych, sądowych i skarbowych powoływane „setkę”. Hrabstwami rządzili szeryfowie. Przy osobie króla istniało zgromadzenie doradcze zwane radą starszych. W 843 r. Normanowie pod wodzą Rollona dotarli do wybrzeży Francji oraz w głąb kraju aż do Paryża. By zapobiec grabieży król Francji zawarł z nimi układ i Normanowie otrzymali jako lenno tereny w dolnym biegu Sekwany, w zamian stali się obrońcami granic Francji. W X. w. Przyjęli chrzest, co ułatwiło im stworzenie królestwa. Na dworze normandzkim znalazł schronienie Edward Wyznawca uciekający przed Kanutem I Wielkim, który obiecał w razie swojej bezpotomnej śmierci przekazać im tron angielski. W 1035 r. powrócił on na wyspę wraz z grupą drużynników w Normandii. W styczniu 1066 r. Edward zmarł, a miejscowi feudałowie wynieśli na tron Harolda II, co zapoczątkowało walki o tron angi