1.Konfederacyjna koncepcja Romana Dmowskiego była koncepcją inkorporacyjną, czyli zakładała włączenie do Rzeczpospolitej terenów wschodnich. Polska miała być jednolitym krajem, a występujące na jej terenie mniejszości narodowe powinny ulec polonizacji. Wrogiem Polski według Dmowskiego były Niemcy. Był on także przeciwny granicy na zachodzie ustanowionej w 1772r. W przeciwieństwie do Piłsudskiego Dmowski był przeciwny gruntownym reformom. Chciał, by RP wchłonęła tereny rdzennie polskie oraz te, na których przeważała ludność polska. 2.Zaangażowanie Polaków na frontach I wojny światowej jest jedną z najczęściej pomijanych kart naszej historii. Powodem jest zapewne fakt nieistnienia polskiej, niepodległej państwowości w okresie, w którym toczyły się walki. Takie podejście jednak powoduje, że nie uwzględnia się ani wzmożonych wysiłków politycznych różnorakich stronnictw, dążących do niepodległości, ani też ogromnej daniny krwi, jaką Polacy zapłacili na wszystkich frontach Wielkiej Wojny. W czasie trwania konfliktu z lat 1914 – 1918 Polacy walczyli w armiach wszystkich zaborców, ponosząc ogromne straty. Szacuje się, że łącznie w armii niemieckiej, rosyjskiej i austro – węgierskiej służyło około 3 milionów Polaków, z czego zginęło 500 tysięcy. Liczby te nie uwzględniają ogromnej rzeszy rannych i w inny sposób poszkodowanych. Warto nadmienić, że ilość poległych żołnierzy polskiego pochodzenia jest znacznie większa, niż łączna liczba polskich żołnierzy zabitych w działaniach wojennych II wojny światowej. Z jednej strony mogłoby się wydawać, że śmierć w armiach państw zaborczych nie pomagała w odzyskaniu niepodległości kraju. Należy jednak pamiętać, że służba Polaków w wojskach zapewniła odrodzonemu państwu setki tysięcy 3.Zwycięstwa w Warszawie nie należy jednak oceniać wyłącznie z punktu widzenia militarnego. Znacznie poważniejsze było polityczne znaczenie tego wydarzenia. Wzniecając powstanie polski ruch oporu miał na celu zlikwidowanie władzy niemieckiej w Warszawie i po osiągnięciu zwycięstwa zmierzał do rozpętania powstania w całej Generalnej Guberni, aby w ten sposób utworzyć nowe państwo polskie. Ta „wolna Polska" miała być wywalczona przed nadejściem bolszewików, aby móc wobec Sowietów stanąć jako samodzielne państwo, które wyzwoliło się własnymi siłami. Ze taki był cel powstania, świadczą jednomyślnie oświadczenia licznych przywódców powstańców. Rezultat walki wskazuje, ze cel ten bynajmniej nie został osiągnięty. Za to milionowa Warszawa, uprzednio metropolia państwa polskiego, została tak doszczętnie zniszczona, ze przedstawia ona obecnie jedno wielkie rumowisko. Straszliwie wstrząśnięci przywódcy polscy otwarcie ocenili, ze zduszenie powstania i całkowite zniszczenie Warszawy stanowi największa klęskę w dziejach polskich. [...] Polacy podjęli walkę w nadziei na pomoc angielska. Zostali ponownie dotkliwie rozczarowani. Bowiem w ciągu 63 dni walk Anglia wraz z Ameryka przeznaczyły na zaopatrzenie walczącej Warszawy tylko nikła cząstkę samolotów zaangażowanych w codziennych atakach przeciw miastom niemieckim. To postępowanie odpowiada całkowicie zwyczajom angielskim. Angielska deklaracja o gwarancjach dla republiki polskiej została już w 1939 roku podeptana. Została ona jednak dopiero ostatecznie zniweczona w czasie powstania, gdy Londyn ponownie zdradził Polskę, tym razem wobec Związku Sowieckiego. Polska rozgłośnia „Świt" z najgłębsza goryczą przygwoździła te zdradę. Gdy Anglia łzawymi artykułami przyjęła upadek powstania i gdy Churchill ze wzruszeniem mówił o bohaterskiej epopei Warszawy
