strefa równikowa jest najbardziej gorąca. Tutaj przez okrągły rok temperatura nie spada poniżej 240C, a często przez długi okres wynosi 300C. Po gorącym dniu następuje parna, wilgotna noc, gdzie względna wilgotność powietrza podwyższa się do 85-95%. Temperatura wody wynosi około jednego stopnia poniżej temperatury powietrza, co powoduje intensywne parowanie, tworzenie kłębiastych chmur, częste burze i ulewy. powietrze okolic przyrównikowych jest bardzo wilgotne, co zwiększa potencjalnie jego chwiejność i sprzyja konwekcji. Roczne amplitudy temperatur są na nizinach minimalne (do 2 stopni Celsjusza) i małe w ciągu doby. Suma opadów jest duża, przeważnie ponad 1500-2000 mm rocznie. Blisko równika, na nizinach (dorzecza Konga i Amazonki, Indonezja) brak w zasadzie pory suchej przy 1-2 okresach maksimum opadów (przy zenitalnym położeniu Słońca i zależnie od regionalnej cyrkulacji). W miarę wzrostu odległości od równika amplitudy temperatur wzrastają, sumy opadów maleją, zaznaczają się wyraźniej pory suche, najpierw dwie, potem jedna - długa, o najwyższych temperaturach pod koniec jej trwania. Klimat równikowy - duże opady(2000 - 3000 mm rocznie), małe dobowe i roczne wahania temperatury, brak wyraźnej pory deszczowej, występowanie: Kotlina Kongo, Nizina Amazonki i Archipelag Malajski. Lasy równikowe zamieszkują Pigmeje, Bantu i inne pierwotne ludy. Żyją oni w dżungli, w niewielkich grupach, a zajmują się myślistwem i zbieractwem. Mężczyźni polują na ptaki, małpy i słonie, a kobiety budują szałasy i zbierają jadalne korzenie, liście, owady, ślimaki oraz owoce. Pigmeje porzucają swe szałasy gdy w danej okolic zabraknie pokarmu. nazywani są dziećmi lasu ponieważ wszystko co potrzebują do życia znajdują w lesie. W przeciwieństwie do Pigmejów, plemię Bantu zajmuje się uprawą roli. Karczują i wypalają las (przez co użyźniają glebę), i na przygotowanych działkach uprawiają banany, słodkie ziemniaki (bataty), jam i inne rośliny bulwiaste, a także owoce. Uprawą zajmują się tylko kobiety, gdy mają nadmiar żywności sprzedają ją na targu. Bantu żyją w stałych wsiach, które opuszczają gdy ziemia staje się nieurodzajna. Szukają wtedy nowego miejsca i zakładają nową wioskę. Ten sposób zwany jest gospodarką żarową i ma w wielu miejscach tysiąc letnią tradycję. Na opuszczonych polach wyrasta las wtórny. Warunki klimatyczne w okolicach równika nie są łatwe, ponieważ wczesnym popołudniem występują gwałtowne burze i ulewy. W marcu i we wrześniu w wyniku pionowego padania promieni słonecznych oraz nasilonego parowania wody, opady są szczególnie obfite. Opady takie noszą nazwę deszczy zenitalnych. Średnia temperatura wynosi ok. 220C, a wahania temperatury powietrza są od 60C do 90C. W lesie równikowym życie człowieka utrudnia nizinny, podmokły teren w którym znajduje się większość lasów równikowych; roślinność, która mimo jej wycięcia wciąż się rozrasta; brak dróg zdatnych do transportu; częste wylewy rzek. Szaro ziemy pustynne Słabo rozwinięty poziom próchniczy lub jego całkowity brak ze względu na brak wody i szaty roślinnej Obszary pustynne Azji Środkowej, Sahara w Afryce, środkowe obszary Australii Nie nadają się do uprawy Czerwono ziemy , żółto ziemy Powstają w klimacie gorącym i wilgotnym, gdzie ulewne deszcze niszczą warstwę próchniczą Afryka równikowa, Ameryka Środkowa, Pn. Australia, Pd. Wsch. Azja, Indie. Stanowią ok. 25% powierzchni lądu Wymagają skomplikowanych zabiegów agrarnych. Uprawa kakao i drzew kauczukowych Trzecie piętro tworzą palmy i drzewiaste paprocie. Do najcenniejszych gatunków drzew w lesie równikowym należą: heban, mahoniowiec, balsa, kauczukowiec i kakaowiec. Najniższe piętro to runo leśne złożone z cieniolubnych bylin o miękkich liściach zabarwionych często na czerwono. Charakterystyczną cechą lasu równikowego są epifity (porosła), czyli rośliny samożywne rosnące na innych roślinach. Na epifitach, z kolei, rozwijają się porosty i glony. Wśród epifitów liczne są pnącza o zdrewniałych łodygach, czyli liany wijące się między konarami i pniami drzew. Lasy tego typu występują w Amazonii, dorzeczu Kongo, wyspach Archipelagu Malajskiego. Lasy i zarośla namorzynowe (mangrowe) - rosną w strefie międzyzwrotniko-wej na płaskich wybrzeżach morskich, zalewanych wodami przypływów. Składają się z drzew i krzewów będących roślinami słonolubnymi, tzw. haloHtów. W czasie przypływu drzewa są zalewane aż po korony, w czasie odpływu odsłaniane są ich liczne korzenie podporowe. System korzeniowy drzew i krzewów w lesie namorzynowym jest przystosowany do grząskiego, zalewanego wodą podłoża. Tworzą się np. korzenie oddechowe skierowane ku górze, a w innych korzeniach - komory wypełniane powietrzem w czasie odpływu morza. Z powietrza tego roślina korzysta, gdy jest zalana wodą. Las podrównikowy - nie jest tak bogaty w gatunki jak las równikowy. Drzewa są tu zdecydowanie niższe - dochodzą do 20 m wysokości i nie tworzą zwartej, gęstej powierzchni. W niższej warstwie występują palmy i drzewiaste paprocie. W lesie podrównikowym jest mało lian i epifitów. W porze suchej drzewa zrzucają liście. Na obszarach o długim okresie suszy las staje się niskopienny i pojawiają się w nim sucholubne krzewy. Najważniejszą cechą staje się postępujące rozrzedzenie lasu, tak że miejscami nie zacienia on podłoża. Taki las, w którym drzewostan nie jest zwarty, nazywamy świetlistym. Na obszarach bardziej suchych, będących strefą przejściową między lasem podrównikowym i sawanną, występują lasy parkowe, czyli kępy lasu lub pojedynczo rosnące drzewa w obszarze fbrmacj i trawiastej. Sawanna - trawiasta formacja roślinna porastająca obszary z suchą porą zimową. Tworzą ją wieloletnie, sucholubne trawy nie tworzące zwartej darni. W porze deszczowej trawy osiągają 2 m wysokości, w porze suchej rośliny wysychają. Na niektórych sawannach rosną drzewa pojedynczo lub w niewielkich grupach. Są to akacje, baobaby i sporadycznie palmy. Drzewa zrzucają liście w czasie pory suchej. Odmianą sawanny są lasy araukariowe rosnące w Brazylii i Argentynie. Tworzą je drzewa luźno rosnące wśród roślinności trawiastej. W strefie sawannowej w dolinach rzecznych rosną lasy galeriowe, podobne do lasów równikowych.Strefa Klimatów zwrotnikowych – w klasyfikacji klimatów Okołowicza, jedna z 5 głównych stref klimatycznych, obejmująca obszary kuli ziemskiej w okolicach obu zwrotników. Średnie roczne temperatury w tej strefie przekraczają 20 °C, ale średnie miesięczne są bardziej zróżnicowane w ciągu roku niż w klimacie równikowym: temperatura najchłodniejszego miesiąca może wynosić od 10 do 20 °C natomiast temperatury najcieplejszego miesiąca są wyższe niż we wszystkich pozostałych strefach (często przekraczają 30 do 35 °C). Cechą charakterystyczną klimatów zwrotnikowych są duże amplitudy dobowe temperatur. Opady występują najczęściej lub wyłącznie w półroczu letnim. W klimatach suchych są one sporadyczne lub całkowicie ich brak. Strefa klimatów zwrotnikowych obejmuje następujące obszary kuli ziemskiej: północną część Meksyku, południowo-wschodnie krańce Stanów Zjednoczonych (m.in. Florydę), północną Afrykę bez wybrzeża śródziemnomorskiego, Półwysep Arabski i Bliski Wschód, Półwysep Indyjski i Indochiński, środkowy pas Ameryki Południowej (w tym wąski pas wybrzeża pacyficznego sięgający od 30°S aż w okolice równika), południową Afrykę (bez samego południowego krańca kontynentu) oraz większą część Australii (bez północnych i południowych krańców kontynentu). Na obszarach lądowych strefy zwrotnikowej występują wyże okołozwrotnikowe, stąd też opady w tych obszarach są znikome, co powoduje, że jest w nich sucho lub skrajnie sucho. Ukształtowały się tutaj największe pustynie świata, m.in. Sahara, Ar-Rub al-Chali, Wielka Pustynia Australijska oraz najsuchsze miejsce na Ziemi – pustynia Atacama, gdzie przez kilkaset lat nie spadła ani jedna kropla wody. Z kolei brak opadów na zachodnich wybrzeżach strefy zwrotnikowej związany jest z występowaniem chłodnych prądów morskich. Natomiast wybrzeża wschodnie są wilgotniejsze, co związane jest z występowaniem wiatrów wschodnich, które przynoszą wilgotne powietrze znad oceanu. Dodatkowo w Azji Południowej i Azji Południowo-Wschodniej obfite opady przynosi co roku monsun letni. Podsumowując, w strefie klimatów zwrotnikowych wydziela się następujące typy klimatów wilgotny oraz wilgotny monsunowy pośredni oraz pośredni monsunowy kontynentalny suchy oraz kontynentalny suchy monsunowy wybitnie i skrajnie suchy. Gleby występujące w strefie klimatu zwrotnikowego to tzw. szaroziemy charakteryzujące się niską zawartością próchnicy.
