Słońce składa się z dwóch częci: strefy promienistej (wraz z jšdrem w rodku) i strefy konwektywnej. W pierwszej z nich energia (wytwarzana w jšdrze w postaci strumieni fotonów) jest przenoszona za pomocš promieniowania, w drugiej za pomocš konwekcji. O ile w przypadku transportu promienistego materia jest nieruchoma, a strumień energii powstaje tylko na skutek istnienia różnicy temperatury poszczególnych warstw materii, o tyle w przypadku konwekcji energia przenoszona jest przez materię. Strefa konwektywna rozcišga się od głębokoci ok. 200 tys. km prawie do powierzchni Słońca. W jej wnętrzu nieustannie trwa cykliczny ruch olbrzymich bšbli gazu, majšcych rednice sięgajšcš 2000 km. Pobierajšc energię z niższych warstw, bšbel ogrzewa się i unosi do góry. Ponieważ jego rednia gęstoć jest mniejsza od gęstoci otoczenia, więc siła wyporu pcha go ku powierzchni. Po przebyciu pewnej drogi bšbel oddaje energię i ochładza się, a następnie opada. W tym cišgle powtarzajšcym się procesie częć energii transportowanej przez bšbel zostaje zużyta na wytworzenie fal akustycznych. Ruchy materii powstajšce w strefie konwektywnej wywołujš więc fale dwiękowe podobne do tych, z jakimi spotykamy się w instrumentach muzycznych. Różnica jest taka, że długoci fal dwiękowych we wnętrzu Słońca mierzy się w kilometrach, częstotliwoć w milihercach, a okresy w minutach.
W grubej około 210 000 km strefie konwekcji (zwaną również warstwą konwekcji lub obszarem konwektywnym) materia wrze jak w garnku. Bąble ogrzanej materii wznoszą się, stygną i na powrót zanurzają się w słonecznych głębinach.