W moim odczuciu bliższy jest mi kierunek zapoczątkowany przez Epikura. Kierunek , który z trzeźwej postawy umysłu, ufa temu, co jest bezpośrednio dane i operuje wyłącznie konkretnymi wyobrażeniami. W tym kierunku najważniejsze jest pragnienie szczęścia, bez umiarów, czy jakich kolwiek ograniczeń. Zwolennicy tej idei uważają siebie za własnych sędziów i nie są uzależnieni od opinii innych. Zgadzam się z nią gdyż sama bardziej przejmuję się swoim dobrem niż dobrem innych. Najważniejsza jest dla mnie własna wygoda i szczęscie. W swoim życiu nie chcę doznawać smutku oraz wolę wieść spokojną egzystencje, pozbawioną jakiejkolwiek rozpaczy, czy bólu. W przeciwieństwie do stoicyzmu, gdzie wszystkiego powinniśmy doznawać z umiarkowaniem, epikureizm nas nie ogranicza. Uważam, że każdy człowiek ma własny rozum, sumienie oraz własną moralność która potrafi mu pokazać właściwą drogę jaką chce podążać. Wyznawcy epikureizmu gotowi są zrezygnować z przyjemności po to, by nie poznać również goryczy cierpienia. Są na swój sposób rozważni - nie wyrzekają się uciech , a zarazem uciekają przed bólem. Zacytowane wyżej stwierdzenie zupełnie nie pasują do mnie . Czasami boję się zaryzykować,ponieważ boję się że będe cierpieć, czasem nawet jest mi trudno realnie spojrzenia na świat?. Często dążę do jakiegoś celu, zdając sobie sprawę, że nie wywiązanie się z niego może przynieść dla mnie katastrofalne skutki. Odpędzam od siebie myśli o porażce i korzystam ze zdobytych przyjemności. Uważam, że w życiu lepiej kierować się ideą epikureizmu, gdyż daję ona nam więcej możliwości i mniej ograniczeń.
