Andre Derain " Kobieta w pończochach", olej na płótnie, 1906, Muzeum Narodowe Kopenhaga. Obraz "Kobieta w pończochach" bywa też nazywany "Tancerka" (przedstawia tancerkę). Andre Derain, francuski malarz, grafik i rzeźbiarz - był jednym ze współtwórców fowizmu, tworzył też prace w duchu kubizmu. Najbardziej znany jest z martwych natur, pejzaży, portretów i aktów. Fowizm jako kierunek w malarstwie początku XX wieku, charakteryzował się drapieżną kolorystyką. Barwy używane przez artystów do konkretnych przedstawień oderwane były od rzeczywistości. Płótno o zwartej, statycznej kompozycji na planie trójkąta jawi się oglądającemu jako bez mała atak na oczy. Kolorystyka niezwykle żywa oderwana od realnej powoduje wrażenie dynamiki. Na obrazie przedstawiona jest kobieta siedząca na skraju łóżka lub sofy. Szeroka, drapowana suknia podniesiona jest powyżej kolan. Kobieta ma założoną nogę za nogę i skrzyżowane ręce. Na prawej dłoni opiera podbródek. Patrzy się prosto w malującego a co za tym idzie także w oglądającego czyli mnie. Tło tworzą dwie płaskie prawie płaszczyzny ścian pokoju. Dominującą rolę odgrywają nogi kobiety przyodziane w ciemne granatowo-czarne pończochy, obrysowane niemal granatem i czernią ogromne oczy kobiety oraz jej krwisto czerwona czupryna i wyolbrzymiona lewa dłoń. Ciemna płaszczyzna ściany po lewej stronie uwypukla blady bark postaci. Ciało postaci potraktowane jest kolorem w sposób szczególny. Cienie w kontraście do ciepłych i ostrych pomarańczowo-czerwowno-różowych oświetlonych płaszczyzn ciała są blado błękitne, zimne. Wyolbrzymiona lewa dłoń choć teoretycznie znajdująca się w cieniu dla zachowania walorów kompozycyjnych dzieła jest namalowana w ciepłych barwach na tle zimnego błękitu sukni, co dodatkowo ją optycznie powiększa. Zabieg ten jest jednak zupełnie uzasadniony dbałością o kompozycję dzieła. Światło jest równie sztuczne i nienaturalne jak kolory. Przestrzeń dość płaska a pierwszy plan nie jest traktowany w sposób szczególny. Całość jest ekspresyjna za sprawą kolorów i krzyżowania się głównych elementów ciała postaci. Kolorystyka całego dzieła jest bardzo drapieżna - jak przystało na dzieło fowistyczne. Odnosimy wrażenie, że te ogromne oczy patrzą na nas zalotnie, choć powyginane ciało jest wyraźną oznaką znudzenia, zmęczenia. Powyginane w możliwy ale dość niewygodny sposób, sprawia wrażenie celowej teatralności, sztuczności. I choć fowizm, w przeciwieństwie do ekspresjonizmu którego był odłamem, nie dbał o intelektualną płaszczyznę dzieła w tym obrazie jest coś więcej niż tylko barwowa zabawa przedstawiona za pomocą portretu. Ta burza atakujących niemalże barw jest w zasadzie miła dla oka. A spojrzenie kobiety pozostaje mocno w pamięci, zaraz obok ciemnej plamy nóg i nierealnych kolorów.
