Na czym polega groteskowość utworu "rozmowa mistrza Polikarpa ze śmiercią" ?? Proszę o dokładne wyjaśnienie. ;)

Przykładem utworu, nazywanego arcydziełem polskiej literatury średniowiecznej jest „Rozmowa Mistrza Polikarpa ze Śmiercią”. Można go określić, jako dowód zainteresowania człowieka średniowiecza aktem ostatecznym. Rozpoczyna się inwokacją do Boga z prośbą mistrza Polikarpa, aby mógł zobaczyć Kostuchę, czyli Śmierć. Ukazuje się ona uczonemu: jest potworna i odrażająca, ma postać rozkładających się zwłok kobiecych, przepasanych chustą. Określona jako: „Chuda, blada, żółte lice Lści się jako miednica; Upadł ci jej koniec nosa, Z oczu płynie krwawa rosa; Przewiązała głowę chusta, Jako samojedź krzywousta; Nie było warg u jej gęby, Poziewając skrżyta zęby; Miece oczy zawracając, Groźną kosę w ręku mając.” Taki obraz śmierci miał przestraszyć, budzić lęk i ostrzegać. Kostucha wyjaśnia Polikarpowi reguły, jakimi się kieruje, zabierając ludzi z tego świata – występuje w roli sędziego. Z satysfakcją mówi o ukaraniu grzeszników. Chce uświadomić, że w jej obliczu wszyscy są równi – dotrze do każdego bez wyjątków. Śmierć jest jedną z najbardziej antropomorficznych postaci średniowiecza. Ma dwie strony: z jednej godna, pozbawiona męczeństwa, a z drugiej straszna i pełna cierpienia. Utwory średniowieczne tematycznie związane ze śmiercią, oswajały ludzi z nią. Żywot ludzki kończy się tańcem śmierci, która równa wszystkich. Kostucha ukaże grzesznika, a sprawiedliwych nagrodzi pobytem w raju. Celem przedstawienia śmierci w postaci budzącej strach i odrazę jest ukazanie, iż życie ziemskie i całe bogactwo człowieka nie jest warte jego starań, bo wszyscy ludzie, bez względu na stan społeczny, są równi. „Moris omnia adeqat” – śmierć wszystkim jednaka. Człowiek okresu średniowiecza oswojony był ze śmiercią. Pojęcie końca życia kojarzone było z ascezą, czyli umartwieniem, dzięki której człowiek pozbywał się pragnień ciała. Działalność śmierci w utworze „Rozmowa Mistrza Polikarpa ze Śmiercią” można uznać za pożyteczną, gdyż porządkuje ona normy moralne, zgładzając grzeszników. Warta podkreślenia jest w owym utworze również pewna dynamiczność, która cech*je tytułową postać. Mimo, że w trakcie rozwoju akcji, nie zmienia ona swojej powierzchowności, to przerażenie jej odrażającym widokiem powoli maleje. Odbiorca zaczyna „przyzwyczajać się” do niej i dostrzega jej słabości. Obraz śmierci ukazany w utworze sprawia, że ma ona charakter groteskowy.