Wyjaśnij na czym polegał ostracyzm i jaki warunek musiał być spełniony, aby wynik sądu był ważny

Jak podaje Arystoteles w "Ustroju politycznym Aten", prawo ostracyzmu zostało stworzone przez Klejstenesa ok. 508 p.n.e. w Atenach. Było ono wymierzone w zwolenników wygnanego wcześniej Hippiasza, którzy mogli podjąć próby przywrócenia dyktatury, przez 20 lat jednak nie skorzystano z niej ani razu. Fakt ten skłonił historyków do wniosku, że prawo ostracyzmu naprawdę powstało dopiero wkrótce po bitwie pod Maratonem (490 p.n.e.), a później, niezgodnie z prawdą, zostało przypisane Klejstenesowi.  Nazwa wywodzi się od glinianych naczyń (ostraka), na których głosujący wyskrobywali imiona tych, o których sądzili, że zagrażają demokracji. Często ostracyzm nazywany jest sądem skorupkowym, lecz jest to określenie błędne, gdyż podczas przeprowadzania procedury ostracyzmu nie było ani trybunału, ani stron procesu. Ostracyzm (od gr. ὄστρακον ostrakon – skorupa) – praktyka polityczna w starożytnej Grecji, rodzaj tajnego głosowania, podczas którego wolni obywatele typowali osoby podejrzane o dążenie do tyranii i zasługujące na wygnanie z miasta na 10 lat.

Ostracyzm polegał na głosowaniu za pomocą glinianych skorupek z wypisanym nazwiskiem obywatela, którego należało wydalić z kraju. Aby przeprowadzić sąd skorupkowy, niezbędne było zebranie 6000 głosów obywateli biorących udział w zgromadzeniu. Jeżeli padło 6000 głosów, osoba, która dostała najwięcej (zasada większości względnej), musiała w ciągu 10 dni opuścić miasto.