Charakterystyka "Romeo i Julia"
Główną bohaterką dramatu Williama Szekspira pt. "Romeo i Julia" jest Julia - młoda, czternastoletnia dziewczyna, jedyna córka Capulettich.
W części ekspozycyjnej tragedii sprawia wrażenie dobrze wychowanej i posłusznej dziewczyny. Jest bardzo uległa, układna i chętna, aby usatysfakcjonować rodziców w sprawie swego zamążpójścia. Z pokorą i szacunkiem wysłuchuje poleceń matki dotyczących Parysa (ma zwrócić uwagę na jego powierzchowność i przymioty osobowości). Gdyby Romeo nie pojawił się w jej życiu, Julia z pewnością posłusznie wstąpiłaby w związek małżeński z młodzieńcem wskazanym jej przez matkę. Oczarowana jednak poznanym na balu tajemniczym nieznajomym, dziewczyna zapomina o posłuszeństwie wobec rodziców i planowanym przez nich mariażu.
Niezwykle zaskakująca dla Julii jest wiadomość, kim jest młodzieniec, który wywołał u niej wcześniej nieznane, a jakże silne i namiętne uczucie. Pod wpływem miłości młoda dziewczyna przeżywa prawdziwą metamorfozę. Niedoświadczona, uległa i posłuszna rodzicielskim nakazom Julia zmienia się w zdecydowaną i pełną wigoru młodą kobietę, która w imię swych uczuć zdolna jest przeciwstawić się całemu światu. Stwierdzając: "muszę kochać przedmiot nienawiści...", decyduje się oddać swe serce ukochanemu. Niezwykła siła uczucia sprawia, że dziewczyna uświadamia sobie, iż życie ma dla niej sens jedynie wówczas, gdy będzie się toczyć u boku Romea: "jeżeli żonaty, całun mnie czeka zamiast ślubnej szaty..."
W sławnej scenie balkonowej Julia odważnie objawia ukochanemu cały ogrom swych uczuć, jest szczera i tego samego oczekuje od Romea. Dwukrotnie pyta swojego kochanka o to, czy traktuje ją poważnie i jednocześnie wystawia na próbę jego oddanie, proponując mu małżeństwo. Romeo, choć jest trochę zaskoczony tempem rozwoju wydarzeń, zapewnia Julię gorąco o swej gotowości do ślubu. Na tym etapie rozwoju uczucia to Julia jest "siłą napędzającą" bieg wydarzeń - w jej ręku znajduje się inicjatywa i ona nadaje ton przedślubnym przygotowaniom.
Trzeba przyznać, że dziewczyna jest zadziwiająco konsekwentna w tym, co robi i myśli. Po wyroku skazującym Romea na wygnanie Julia rozpacza i przyrównuje swe aktualne położenie do śmierci. Podbudowana wizytą męża i pełna nadziei na jego szybkie ułaskawienie i powrót, zdecydowanie przeciwstawia się woli rodziców, co wcześniej byłoby nie do pomyślenia. Bardzo widoczna jest w tym okresie metamorfoza, która dokonała się w Julii pod wpływem miłości. Rozświetliła ona jej życie i zburzyła dotychczasowy system wartości wszczepiony dziewczynie przez rodziców. Ojciec i matka Julii są zaskoczeni buntowniczą postawą córki oraz zbulwersowani jej jednoznaczną odmową ślubu z kandydatem, którego dla niej wybrali.
Julia czuje się bardzo osamotniona w swoim domu i daremnie oczekuje pomocy od Marty, jedynej osoby za swego środowiska, która zna jej tajemnicę. Zwrócenie się po pomoc zakonnika nie jest oznaką słabości, lecz dowodem na to, że spadające na nią po raz nieszczęścia przytłaczają młodą i niedoświadczoną życiowo dziewczynę. "Napój pozornej śmierci" jest dla niej jedyną szansą na uniknięcie śmiertelnego grzechu dwukrotnych zaślubin i połączenie się z ukochanym. Jednocześnie użycie eliksiru, który jest bardzo silnym środkiem nasennym, jest jedyną szansą na uzyskanie rozgrzeszenia ze strony rozsierdzonych rodziców. Nic dziwnego, że Julia sięga po napój, wnosząc się w tym momencie na wyżyny tragizmu. Do głowy przychodzą jej rożne absurdalne myśli, lecz w końcu wypija tę niby truciznę na chwałę miłości, która zdominowała jej życie, gdy stwierdza śmierć ukochanego. Przekonanie, że bez męża nic nie ma dla niej sensu, pomaga jej dokonaniu samobójstwa przy użyciu sztyletu Romea.
Julia jest jedną z najciekawszych kreacji bohatera tragicznego w historii literatury światowej. Jest ukazana w ruchu, wciąż się przeobraża. Ta dynamizacja postaci tytułowej bohaterki dramatu Szekspira jest bardzo ważna, czyni ją bowiem interesującą pod względem psychologicznym. W ciągu pięciu dni, z beztrosko żyjącej młodej dziewczyny przekształca się w dojrzałą, ciężko doświadczoną przez los kobietę, która raz przysiągłszy miłość, pozostaje wierna ukochanemu aż do śmierci. Miłość w rozumieniu Julii to daleko idąca lojalność i dążenie do osiągnięcia małżeńskiego szczęścia, chociażby miało ono nastąpić dopiero na "tamtym" świecie.
Romeo był niepoprawnym romantykiem. Był bardzo skryty. Młodzieniec nie lubił się zwierzać, on sam był dla siebie jedynym powiernikiem swych smutków, tajemnic i uczuć.
Z początku kochał Rozalinę, a raczej samą miłość do niej. Gdy nie było jej przy nim, bardzo cierpiał. Oblicze prawdziwej miłości poznał dopiero wówczas, gdy poznał Julię. Wtedy doznał prawdziwej miłości, uświadomił sobie, że do tej pory nikogo nie kochał. Julię obdarzył ogromną miłością, choć nawet nie znał dziewczyny. Młodzieniec chciał być z nią na zawsze.
Romeo starał się unikać waśni z rodziną Julii, nie chciał się z nimi kłócić. Szanował Capulettich, mimo stosunków jego rodu z ich rodem. Miał nadzieję, że przyjdzie czas, kiedy z Julią nie będą musieli się przed nikim ukrywać, będą mogli pokazywać się razem. Miłość Romea nie znała żadnych granic i przeszkód.
Romeo starał się być opanowany, ale potrafił być spokojny jedynie w chwilach szczęścia, wtedy gdy mu się wszystko udawało. Gdy coś poszło gorzej, Romeo załamywał się i nie potrafił sobie poradzić z tym. Młodzieniec był wtedy bezsilny i nie potrafił racjonalnie myśleć. Romeo łatwo poddawał się cudzym planom, łatwo było nim manipulować. Bohater był bardzo wierny i oddany Julii. Bardzo cenił też przyjaźń. Gdy Tybalt zabił jego przyjaciela, Merkucja, Romeo odpłacił mu się zabijając go. Za ten czyn wygnano go z Werony.
Romeo nie mógł sobie z tą sytuacja poradzić. Poza Weroną nie widział świata, życie poza nią było dla niego okropną męczarnią. "Zewnątrz Werony nie ma świata, tylko tortury, czyściec, piekło samo! Stąd być wygnanym, jest to być wygnanym ze świata; być zaś wygnanym ze świata, jest to śmierć ponieść, wygnanie jest, zatem śmiercią barwioną." Bardzo tęsknił za Julią, która została w Weronie. Kochał ją bardzo mocno i pielęgnował to uczucie w swoim sercu. Jego miłość do Julii była bliska szaleństwa. Gdy dowiedział się o rzekomej śmierci Julii, dostał szoku. Nagle stracił to, co było dla niego najważniejsze, zawalił się jego świat. Chciał być blisko Julii, gdyż nie widział już swojego życia na świecie, w którym nie ma jego ukochanej. Chciał umrzeć i udało mu się cel ten zrealizować.
Uważam, że Romeo jest zdecydowanie pozytywnym bohaterem. Młodzieniec potrafił kochać i poświecić się miłości. Romeo posiadał cechy, których niestety brakuje dzisiejszym chłopcom. Współczesnym chłopcom ciężko przychodzi przyznanie się do swoich uczuć. W dwudziestym pierwszym wieku dużo mówi się o miłości, lecz są to tylko puste słowa. Myślę, że dzisiejsi ludzie nie wiedzą, co znaczy naprawdę kochać.
W dzisiejszych czasach liczy się uroda, markowe ubrania, stan konta bankowego. Wierność nie jest już taką wartością, jaką była dawniej. Dzisiaj należy niestety do rzadkości. Współcześni ludzie nie potrafią pokochać kogoś bezinteresownie. Myślę, że dlatego postać Romea jest postacią, która może istnieć tylko na papierze, nie ma racji bytu w realnym świecie, gdyż jest całkowicie oderwana od rzeczywistości.
Romeo potrafił oddać się namiętnemu uczuciu. Z rozpaczy po śmierci ukochanej Julii odebrał sobie życie, gdyż nie wyobrażał sobie, że mógłby bez niej żyć. W dzisiejszych czasach rozstania są częstym zjawiskiem i każdy przechodzi na nich do porządku dziennego. Myślę, że nieliczni potrafiliby odebrać sobie życie z miłości. Romeo jest postacią wyłącznie literacką, która nie mogłaby żyć w dwudziestym pierwszym wieku, gdyż miała zupełnie inny system wartości.