Po śmierci Jezusa wszyscy się rozproszyli. Ja wędrowałem z bratem do Emaus. Rozmawialiśmy o kobietach., które zastały pusty grób. Zastanawialiśmy się nad tym , jak to się stało, kto tego dokonał i dlaczego. Ciężko nam było sobie odpowiedzieć na te pytania. Gdy tak szliśmy dołączył do nas obcy wędrowiec. Na początku przysłuchiwał się naszej rozmowie. Zapytał o czym rozmawiamy. Opowiedzieliśmy o zniknięciu ciała Jezusa. Byliśmy zdziwieni ,że o niczym nie słyszał. Zaraz zaczął mówić o Pismach, że tak musiało się stać. Nie rozumiałem ale serce moje paliło coś w środku ale z radośći paliło. Zaprosiliśmy wędrowca by zanocował z nami. Gdy przygotowaliśmy wieczerzę, ów wędrowiec wziął chleb. Pomodlił się i połamał chleb podając nam. Nagle otworzyły się moje oczy. Rozpoznałem nagle iż to sam Jezus podawał nam chleb. Nagle zniknął a chciałem tyle Mu opowiedzieć. Tyle radości wstąpiło we mnie. Podbudowało i pokrzepiło na duchu. Czym prędzej pobiegłem powiadomić innych uczniów. Niech wiedzą iż nasz Pan nas nie opuścił. Wrócił, nie zapomniał i nie zostawił nas. Kochani, Pisma się sprawdziły jak Pan mówił.Chwała na wysokości.
